 Azoara XLVII |
Azoara XLIX  |
In n. etc. Per Alchoran homines instruentem, et docentem, ambigentes et praesumptuosi nobis adversarii manent increduli. Qui cum memoratis gentibus deletis a nobis admirando dicunt, illis non fuisse locum inhabitandi congruum: nunciumque sibi missum de semetipsis, mendacem et magum appellant. Mirandum enim est, quomodo Deus nostros unum ponat. Hic etenim mos novus ab illo fictus, a nobis est inauditus. Unde in nostrorum deorum cultu pro suo nostroque velle perseveremus. Hoc suum dictum qualiter nobis inde dubitantibus est interpositum, vindictam meam quare non timent? Estne in manu sua misericordiae divinae donum? An imperant illi coelis et terrae cunctisque interpositis? Per funes visum illuc ascendant.
¶ Gentes prius Noem scilicet, Hat, atque Pharaonis, et Tuha, Laudet, ac Themuth, et Loth, ac homines arboris, nostris contradixere nunciis. Unde quod mandavimus, illis accidit. Isti quidem tantum vocem unam advenientem, postquam nec gemitus nec singultus nec salus ulla sequetur, expectant et orant: ut ante diem computi sibi futurum accidat. Tu vero super hoc quod dicunt, indurans dic, qualiter clienti nostro David bono potentique montes, et aves omnes vespere maneque Deum invocantes parebant, et qualiter ipsum iuste iudicantem, et fortem, et firmiter imperantem, et discretum, atque facundum fecimus. A quo si memor es, ad altare stante, quidam quaesitum iudicium accesserunt.
¶ Illi quidem eos ingressos timenti dixerunt, nostram causam timoris expers discute: verum viamque rectam ostendens nobis causantibus ob invidiam. Iste meus frater nonagintanovem mulieres habens, mihi tantum unam habenti vi molestiaque fraude subripere parat. Cui David respondens, alium male fecisse: licet etiam amicorum multi nisi boni credentesque bene fecerint, aliis invideant, boni vero perpauci sunt, se peccasse cognovit. Unde se Deo subiiciens, reversus est. Illum itaque bene poenitentem, nobis data venia coniungentes, sic affati sumus. Tu David vicarius in terra constitutus, inter homines verum iudica, non sequendo deviantium voluptates et vota. Errantes quidem grave malum patientur: quoniam diei iudicii non recordantur. Nos quidem coelum et terram et interpositum omne nequaquam pro nihilo fecimus: licet hoc opinentur increduli, focum ob hoc perpetuum ingressuri. Credentium enim ab incredulis, et timentium ab intimidis magna fiet distantia. Tibi quidem librum commodum misimus, ut per ipsum scientes ad divinam commemorationem redigas. Damus item tibi virum bonum, Dei sequentem, Salomonem, qui bonis equis sibi vespere monstratis, ait:
¶ Equos istos pro iussu dilectioneque Dei regis, tantum ab ortu ad occasum dirigo: Illos a me divertite, collaque sua cum pedibus abscindite. In ipsius Salomonis lectum, nimium diligentis natum suum, ipsum mortuum prostravimus, Unde poenitens ipse, deinceps inquit: O Deus, da mihi veniam, et regimen, quale postea nemini dones, cum tu sis largitor optimus. Subiunximus igitur illi ventos, suo iussu leviter quocunque currentes, et diabolos, quorumlibet aedificiorum et machinarum structores et submersores, alios etiam ferro vinctos, Nos huiusmodi domum, et alia multa facientes, damus et retinemus sine computo. Omnis enim nobis iunctus, bonum possidebit. Qualiter item Iob homo noster, divinam pietatem invocavit, dicens: O Deus, iam mihi laborem et damnum et malum diabolus intulit: non taceas,
¶ Inquit Deus, cum a te cum pede repelle. Hocque iocundum affuit, quasi dulcis aqua porrecta, sive syropus. Ei dupliciter gente sua restaurata, nostra pietate subveniente, sapientes animante, praecepimus: ut cum radicibus fragilibus et siccis manu sua collectis ictus faceret, quoniam iam bonus et indurator repertus est. Abraham rursum et Isaac atque Iacob in hoc saeculo bonos et puros legum observatores, et in alio mecum optimos non praetermittas. Memores item Ismahel, et Alieza, et Alchifla, qui boni patientesque vixerunt. Talia namque dicta sapientibus viam rectam atque peritiam elucidant. Huiusmodi namque viris portae paradisi patebunt, in qua molliter discumbentes, pomis multimodis et syropo potientur.
¶ Mulieres etiam verecundas, et coaequas, nusquam vergentes visum nisi tantum ad maritos suos, habebunt. Haec quidem omnia dies iudicii patefaciet, ubi fiet munus, gaudiumque perpetuum. Praesumptuosi vero, malo suo redeuntes ad infernum, malum reperturi, grabatum malorum confectionem igneum gustabunt. Quos caeteri peccatores sic increpabunt: Nos quidem vos hoc in igne comburendos multum abhorremus, quoniam nostrae damnationis et operis pravi fuistis occasio. Unde Deus ignis fervorum vobis, obsecramus, duplicet. Sed ubi sunt o Deus, quos opinio nostra malos reputavit? Utrum illis aliquod negotium iniunxistis? An oculis nostris sunt invisibiles? Talem causam in igne medio veraciter peragent. Tu quidem dic, te tantum esse nuncium Dei potentis, et incompraehensibilis, veniaeque datoris, regis coelorum et terrae, et cunctorum illis interpositorum, praeter quem non est Deus alius. Divinum mandatum est maximum. Sed vos non creditis illi, mihique non pertinet de magnatibus illis ratiocinantibus tractare, sed tantum castigare, mandatumque divinum explanare. Deus ipse dixit angelis, se facturum hominem de luto.
¶ Illi itaque quam optime composito, de nostro spiritu insufflavimus: eidemque iussu nostro, praeter Beelzebub recedentem, et incredulum, omnes angeli se humiliabant. Qui quaesitus, cur in Deum insurgeret, nolens se humiliare, respondit: Ego quidem igneus, illo luteo melior existo. Inquit Deus: Hinc exi igitur a divina spe, ad diem aliam retractus. Illi deinceps terminum usque ad diem publicae resurrectionis postulanti, Deus inquit: Iam tibi terminus positus est ad diem horae scitae.
¶ Respondit: Per tuum honorem et exaltationem iuro, me cordibus eorum omnium, nisi tantum bonorum, et tibi devotorum immissurum malum semper. Cui Deus: Veraciter igitur tibi promitto, quod de te tuisque sequacibus infernum implebo. Tu vero dic, te tantum esse missum, castigatum et patefactum mandatum tibi divinitus, nec quicquam aliud. Cum sim itaque castigator ego, vos adhuc castigamen scietis.