Sanctitum est, ut missæ, quæ per dies dominicos peculiares a sacerdotibus fiunt, ne ita in publico fiant, ut populus eas audire queat et propterea a publicis missarum sollempnibus, quæ hora tertia canonice fiunt, se abstrahatur. Nam pessimum usum quidam ex hoc habent, quando in diebus dominicis sive in aliis sollempnibus diebus missas — licet pro defunctis sive alias quascumque, quæ famulentur a sacerdotibus — audire potuerint: Mox abscedunt et ad publicum officium ire nolunt et publicam missam ad prædicationem propter prolixitatem audire respuunt, et a prima mane per totum diem ebrietatibus et commessationibus atque vaniloquiis potius quam deo inserviunt. Propterea providendum est, ut omnes ad publicam missam sanctamque matrem ecclesiam ad missarum sollempnia et prædicationem audituri conveniant.
Simul et hoc statutum est, ut in civitate, in qua episcopus constitutus est, omnes presbiteri et populi, tam civitatis quam et suburbani, ad publicam episcopi missam et prædicationem devote conveniant. Et ipsi sacerdotes, tam civitatis quam et suburbani, revestiti in ipsa missa usque ad benedictionem episcopi et communionem devota mente Stare debent; et postea, si voluerint, cum licentia ad suos titulos benedictione et communione percepta revertantur.
Et hoc sumopere cavendum est sacerdotibus, ut per oratoria neque per suburbana monasteria vel æcclesias suburbanas missas nequaquam nisi tam caute ante secundam horam foribusque reseratis cælebrare præsumant, ut populus a publicis sollempnitatibus tali occasione accepta a missa sive a prædicatione episcopi se minime subtrahere possit; sed omnes tam sacerdotes suburbani boni in urbe constituti et populus cunctus, ut prædiximus, una cum illis ad publicam missarum cælebrationem conveniant; et nulli extra parvulos et infirmos, licet missam auditam habeant, tam in civitatibus quam et in parrochiis edere aut bibere præsumant ante publicum peractum officium.
Siquis hæc statuta transgredere temptaverit, canonico iudicio usque ad satisfactionem subdatur.