Epistolae (Haiminius S. Vedasti)
Epistolae (Haiminius S. Vedasti Atrebatensis), J. P. Migne EPISTOLA PRIMA. MILONIS LEVITAE, POSTEA PRESBYTERI, AD VENERABILEM PATREM HAIMINUM. Reverentissimo Patri Haimino Milo devotissimus filiorum indelebilem aeternae felicitatis jucunditatem.
Perfruitus quondam vestrae mansuetudinis benignissimo affatu, eo scilicet tempore, quo susceptus a vobis vestra immeritus merui jucundari allocutione, ac melliflua perfoveri dulcedine, gratiarum actionem persolvo. Siquidem erga exiguitatem meam tanta vestrae excellentiae benignitas viguit, (0758D)ut deinceps non cessaret, quod inflammatum erat in corde meo, vestri amoris ardere incendium, et non immerito: quippe melle pleni sincerissimae dilectionis cordis ac corporis gesta eructantes, quae interiora vestri pectoris habebant cubilia, facile obtinuistis, ne de fibris meis ullo unquam tenore vestra labatur amabilis mentio; sed aeternaliter innovata conservetur et perduret flore immarcessibili. Qua de re fidens in tam laudabili paternitate vestra, seu filius indidi manibus vestris ineptas meae imprudentiae naenias, praeexercitamen scilicet ingenioli (0759A)mei in Vita beatissimi Amandi, suppliciter obsecrans, ut si in his aliquid fidei catholicae minus consonans, vel incongruum legi metricae inveneritis, ad certae normam regulae misericorditer, more paterno reducatis nec me meo dimittatis errori, contestor et obsecro per sanguinem Christi, qui fusus est pro salute populi Christiani. Quod si, misericordia supernae majestatis praeeunte, aequas textus carminis mei obtinuerit partes; tunc una mecum hujus doni largitori, sancto scilicet Spiritui, gratiarum laudes debita exsultatione persolvite et cujus munere tantum opus quivi utcunque compingere. Rusticitati autem meae veniam dare necesse est, quia rusticatio, ut quidam ait, ab Altissimo creata est. Et quamvis difficilioribus uti potuerim aliquibus (0759B)in locis verborum ambagibus, ne id facerem sum prohibitus, quia etiam credidi futurum opus istud gratius, si omnium fratrum pateret auditibus. Faveat ergo excellentia vestra non vitiis meis, sed laboribus; ut illud percipiatis in coelestibus, quod mortalis non videt oculus. Valere vos optamus ad omnium fidelium profectum aeternaliter.
EPISTOLA II. HAIMINII AD MILONEM. Infimus servus Christi Haiminus Miloni suo salutem.
Carmen quod, frater amantissime, porrexisti, avida mente perlegi; sed quia non satis est legisse semel, juvit usque videre. Unde repetens a principio non sine judiciali censura, quod ante summotenus (0759C)tetigi, totum ex integro legens et inculcans, omnes in eo intentionis meae vires impendi. Nam primo putavi me, fateor, in planum posuisse pedem; sed ut comperi meam exiguitatem non modo poculo fontis irrigari sed fluctibus eloquentiae obrutum iri, (0760A)non sine cautela deinceps totum in flumen fratribus, qui mecum, quomodo sit navigandum ostendi. Et, quia in eo nec scopulum, qui fidei obstet, offendi, nec, quod legi metricae refragetur, inveni; hortor fratres nostros, qui a talibus studiis non abhorrent, munus hoc libenter suscipere, et obsecro ut satius velint ad simile studium provocari, quam invidiae facibus concremari. Novimus siquidem semper cives civibus invidere et secundum Salvatoris dictum neminem prophetam, sive ut tu solitus es dicere, nullum poetam acceptum esse in patria sua. Sed quia parvulum occidit invidia, minor esse cognoscitur qui invidet quam ille cui invidetur. Papae! miror opiparum valuisse divitibus praeparare convivium, quem putabam vix posse pauperibus exhibere (0760B)vel gustum. Plane Amantissimi Amandi ego quidem id meritis imputo, de cujus praeconiis exsultare ac Christum laudare non cesso. Est igitur eloquium suave et carmen salibus dulce, leni lapsu et plano sermone decurrit oratio. Quid amplius? Dicant et judicent sodales ut velint: ego autem arcanum cordis mei pervulgo: quia praeconia tanti Patris, mi dilecte, satis abundeque tuo carmine illustrasti. Noli tamen, obsecro, ab incepto desistere, noli desidiae aut inerti otio succumbere; noli gratiam, quae tibi adjacet, negligere; sed, dum vacat, semper te bonis studiis exerce; et noli quod gratis accepisti, aliis denegare: noli solus bonum commune possidere velle; haec sola pecunia est, quae novit ex pensione augeri: haec sola est, quae sparsa crescit, et erogata (0760C)emolumenta capit: haec est etiam, quae absconsorem suum poenis addicit, et bonum dispensatorem aeterni muneris gloria insignit.
Macte nova virtute, vale, Milo, optime vates; Haiminique tui, dic, Miserere Deus.