Epistolae (Mapinius)

E Wikisource
 EPUB   MOBI   PDF   RTF   TXT
Epistolae
Saeculo VII

editio: Migne 1847
fons: Corpus Corporum

Migne Patrologia Latina Tomus 68


MapRhe.Episto80 68 Mappinius Rhemensis Parisiis J. P. Migne 1847 early modern edition, no apparatus this file was encoded in TEI xml for the University of Zurich's Corpus Corporum project (www.mlat.uzh.ch) by Ph. Roelli in 2013 Classical Latin orthography latin

EPISTOLA PRIMA. AD SANCTUM NICETIUM,

In concilium Tullense ad annum 549 habitum.

Domino sancto et in Christo beatissimo fratri Nicetio papae Mappinius episcopus.

Evangelicae lectionis doctrina testatur regnum in se divisum stare non posse (Matth. XII). Si hoc de mundi amatoribus et in terrena cupiditate manentibus recte et non immerito credatur, indubitanter rectius de sacerdotum personis sentitur, si discordantibus votis ac studiis inter se dividi comprobentur. Aut qua fiducia Conditori nostro qui nos in unitate compagis, quod est corpus suae deitatis, vivere praecepit, preces oblaturi sumus, si nos vicissim a mutua charitate seponimus? Ut quodam loco deificus sermo docet, studere nos convenit ut frater fratri adjuvans, sicut civitas munita et fortis, inconcusso fundamine stare possit; scilicet ut unius fratris moestitiae omnes aequanimiter compatiendo participemus, mutuisque nos laboribus sublevemus. Pro qua re, piissime ac multum diligende domine et frater, indicamus nos litteras filii nostri domini regis Theodebaldi excepisse, ut in Tullensium urbe die calendarum Juniarum adesse deberem, nullam causam evocationis declarantes. Reciprocante pagina indicavimus nos illuc accedere non debere, quia causam conditionemque nos constabat ignorare. Iteratis scriptis edocuit beatitudinem vestram, dum aliquos Francorum pro zelo divini timoris corripit, ac pro incestis conditionibus a communione ecclesiastica removet, scandala seu anxietates multimodas sustinere. De qua re non mediocriter ingemiscimus, quod nos relatione vestra scire non feceritis, utrum ex canonica lectione damnentur, an pro pastorali diligentia de mediocribus reatibus corrigantur. Licet nihil novi vos de his rebus invenire posse cognoscimus, quod prisca Patrum solertia non potuit reperire; tamen absurdum esse videtur ut a nobis recipiantur qui a vobis secundum seriem canonum ecclesiastica severitate abdicantur. Novimus enim, si scienter hoc gerimus, quod criminibus aliorum misceamur; si ignoranter, reatui non subdamur. Quapropter salutantes charitate debita indicamus, simulque suademus ut nos in omnibus participes tam tribulationum vestrarum incommodis quam prosperitatum commodis fieri studeatis. Nam nos, mediante capite nostro quod est Christus, nullis adversitatibus a vestra anxietate divellimur, nullisque asperitatibus a vestra charitate dividimur. De qua re si tamen praesumptiosi non existimus, indicare praesumimus. Decuerat ut vestra consolatio, pro hujusmodi conditionibus potius quam regiae vocationis, nos conserere debuisset; quia pari modo, si nobis aliquid simile, quod in posterum arbitramur posse fieri, contigisset, statim ad vestram fraternitatem scripta direxissemus, ut nos congruo tempore vel loco coram positi videremus. Quanquam parere nos regiis praeceptis in bonis rebus et conveniat et libeat, tamen non vestris minus scriptis, si studio charitatis, non supercilio dirigantur despectionis; quia amaritudo vestra dulcedo nostra esse non poterit; nec abjectio vestra absque nostra dejectione constabit; et veneratio vobis debita impensa a nobis non dignoscitur procul posita. Atque utinam, ut praefati sumus, charitate suadente ac pagina decurrente, vestram nobis patefieri decrevissetis animorum molestiam! cognoveramus utrum compatimur molestiis vestris, an delectamur; nam tacente, ut ipsi scitis, divina, sola loquente viro humanitas intelligere potest. Hoc tamen plenius noverit vestra perfectio, si ad nos iterata scripta domini regis ante quinque vel sex dies calendarum Juniarum pervenissent, in die praefato praesentiam humilitatis nostrae in locum habueratis constitutum.

EPISTOLA II. AD VILLICUM EPISCOPUM METENSEM. Domino suo Villico papae, Mappinius episcopus.

Felicem beatumque te, beatissime pater, omnes unanimiter praedicamus, cui superna pietas hujusmodi tribuit intellectum, atque benignitatis affectum, ut singulari perfectione vivere comproberis, licet sancto Petro hoc a Domino dictum legamus, Pasce oves meas, sed ad cunctos qui sacerdotale funguntur officium pertinet praesens sententia. Tu vero cunctos supergrediens dulcedine singulari, qui non solum oves tibi commissas pascere cerneris, sed aliarum ovium sacerdotes melliflua perfectione atque deliciarum ubertate saginare non desinis.

Testis est ille perscrutator renis et cordis, non assentatione ista, sed veridica nobis assertione conscribi. Quod si te Conditor Redemptorque noster usque sexagenarium numerum annorum, ut euxoramus, provexerit, eris cunctis praecipuus et reliquis sacerdotibus anteponendus, et cuncti qui vitae tuae instructione proficiunt, doleant te deesse, et se post te vivere ingemiscant. Salutantes igitur amore debito, amore sollicito precantes, gratias cum sedula relatione, laudesque referentes pro nobis misericordis Domini misericordiam exorare non desistas. Quapropter rogamus ut nobis charitas vestra indicare dignetur, quantos solidos ad comparandos porcos in illis partibus dirigamus, quia constat nobis donum a vobis muneris loco collatum, si hoc beneficium vobis ordinantibus fuerit repertum.