Sīc postrēmō perventum est ad sēdēs hostium, quī, ratī propter timōrem colōnōs praetervectōs esse, iam minus dīligenter castra sua custōdiēbant.
Noctū castris appropinquāvērunt colōnī. Intus erant uxōrēs quoque līberīque Indōrum, intusque audīrī poterat cantus barbarōrum, quī, circum ignīs saltantēs, victōriās superiōrēs celebrābant. Colōnī aliquamdiū tacitī exspectāvērunt; tum, cum diēs iam illūcēsceret Indīque saltandō dēfessī somnō quiēscerent gravī, subitō in castrā portīs duābus inrūpērunt.
Quō impetū repentīnō commōtī, hostēs tamen celeriter ē lectīs exsiluērunt, tabernāculīsque interpositīs, tēla in mīlitēs conicere fortiter coepērunt plūrima. Quō animadversō, dux colōnōrum statim intellēxit cōnsilium sibi mūtandum esse, suōsque tabernāculis ignēs admovēre iussit, deinde celeriter ēgressōs undique castra circumstāre. Quō modō Indī miserī, ignl ē castrīs fugere coāctī, ā colōnīs paene ad ūnum interfectī sunt; et sī quī forte aciem perrūperant, eōs sociī Indī libenter occīdērunt.
In proeliō multī quoque ē colōnīs sunt vulnerātī, atque exercitus statim Novum Londīnium sē recipere coāctus est;
