cum praetor in Siciliā esset, omnibus locīs oppida templaque spoliāvit quīn etiam tantae erat avāritiae, ut nē pauperrimī quidem Siculī bona vidēre posset, quīn statim ea possidēre vellet. Interdum autem ā suīs comitibus est ēlūsus.
Sicut memoriae trāditum est eum ōlim certiōrem factum cuidam Siculō esse duo pōcula argentea; quō audītō, etsī aedēs eiusdem hominis nūper spoliātae erant, nūntium statim mīsit, quī pōcula ad sē sine morā dēferrī iubēret. Siculus igitur, veritus nē sibi malum accideret maius, cōnfestim cum pōculīs ad praetōrem profectus est. Quō ubi pervēnit, praetor forte iam quiescēbat; sed ante forēs ambulābant quidam ex ipsīus amīcīs, hominēs improbī, quōrum tamen cōnsiliō ille multum ūtī cōnsuēverat: quī Siculō statim, “Ubi sunt pōcula?" inquiunt. Tum homō miser primō querī coepit bona omnia sibi ēripī, deinde eōs vehementer hortātus est ut sibi auxiliō essent. Quō audītō, illī “Quantum nobis dabis,” inquiunt, "si pōcula tibi nōn eripientur?" Tum Siculus spē ērēctus, praemium satis ma-
