tium jubemur, id est aditus omnes obstruere, ne puritas orationis casu aliquo praepediatur, et oculus noster: infelicem animam depraedetur. Cujus quidem oonsilii, imo preeoepti diviui multos hnjus liabitus nostri contemp- tores adhuc graviter sustinemus, qui quum divina celebrant officia, claustris vel choris eorum reseratis, publicis tam feminarum quam virorum aspecti- bus impudenter se ingerunt, et tunc prmcipue, quum in solemnitatibus pretiosis polluerint ornamentis, sicut et ipsi quibus ostentant, seculares homines. Quorum quidem judicio tanto festivitas habetur oelebrior, quanto in exteriori ornatu est ditior, et in epulis copiosior. De quorum quidem cm- citate miserrima, et pauperum Christi religioni penitus contraria, tanto est silere honestius quanto loqui turpius. Qui, penitus judaizantes, consuetu- dinem suum sequuntur pro regola, et irritum fecerunt mandatum Dei per traditiones snas; non quod debeat, sed quod soleat attendentes, quum, ut beatus etiam meminit Augustinus, Dominus dixerit' : a Ego sum veritas, » non : Ego sum oonsuetudo.
Homm orationibus, quae aperto scilicet fiunt ostio, qui voluerit se com- mendet. Vos autem quze in oubiculum cmlestis regis ab ipso introductaa, atque in ejus umplexibus quiescentos, clauso semper ostio ei tota: vacatis, quanto l'umiliaris ei adhmretis, juxtax illud Apostoli ‘ : a Qui adhteret Domino unus spiritus est, n tanto puriorem et efficaciorem habere oonfidimus ora- tionem, et ob hoc vehomentius earum efflagitamus opem. Quas etiam tanto de':otius pro me faciondas esse credimus, quanto majoro nos invioem chari- tate colligati sumus.
ll. Quod vero mentione periculi in quo laboro, vel mortis quam timeo, vos oommovi, juxta ipsam quoque tuam l'actum est exliortationem, imo etiam adjurationem. Sic enim prima, quam ad me direxisti, quodam loco conti- net epistola : o Per ipsum itaquo qui te sibi adhuc quoquo modo protegit Christum obsecramus, 'quatenus ancillulas ipsius et tuas crebris litteris de his, in quibus adhuc tluotuas, naufragiis certificare digneris : ut nos saltem quae tibi solse remansimus, doloris vel gaudii participes llabeas. Solent enim dolenti nonnullum afferre oonsolationem qui oondolenl, et quodlibet enus pluribus impositum levius sustinetur sive defertur. n Quid igitur ar- guìs, quod vos anxietatis mere participes feci, ad quod me adjurando com- pulisli? Numquid in tanta vitze, qua crucior, desperatione gaudere vos unuwnit? Neo doloris socie, sed gaudii tantum vultis esse, neo fiere oum
l .lmn, xlv, 16. — ‘ Corinlh., I, 71, 17.
