norem mihi gratiam, qnain in seculari Dominus coiitulissc vidcrctur, ca ?pc- runt admodum ex utraque leclionc scholsc nostra multiplicari, et cxtera omnes vehementer attenuari. Unde maxime magistrorum invidiam atquc odium advcrsum mc concilavi, qui iu omnibus quac poterant mihi derogan- tcs, duo pracipue abscnti mihi scmper objiciebant : quod scilicet proposito monachi valdc sil coutrarium sccularium librorum studio detincri, ct quod sinc magistro ad magistcrium divinac leotionis accedere prasumpsisscm ; ul sic videlicet omne mihi doctrinaj scholaris excrcitium interdiccretur, ad quod incessanter episcopos, archiepiscopos, abbates, et quascunque potcraul religiosi nominis personas incitabant.
X. Accidit autem mihi ul ad ipsum fidei nostra fundamentum humaiwe ratiouis similitudinibus dissercndum primo mc applicarein, cl quemdum theologise tractatum de Unitate et Trinitate divina scholaribus nostris com- ponercm, qui humanas, cl philosophicas rationes requirebant, ct plus quaj intelligi quam qua3 dici possent efflagilabant : diccntcs quidcm Ycrborum superfluam esse prolationem, quam iutelligentia nou scqueretur, ncc credi posse aliquid uisi primitus iiitellcctum, ct ridiciilosum cssc aliqucm aliis pradicarc quod nec ipse, ncc illi quos doccret intellcctu capcrc possent, Domino ipso arguente ([uoAcceci essent dttces ccecorum. Quem quidcm trac- tatum quum vidissent et lcgissent plurimi, coepit in communc omnibus plurimum placcrc, quod in eo pariter omnibus satisficri super hoc quaestio- nibus videbatur. Et quoniam quicsliones islac pra omnibus difficilcs vide- banlur, quanto earum major extiterat gravitas, tanto solutionis earum ccn- sebatur raajor subtilitas. Unde aemuli mei, vehcmcnter acccnsi, coucilium contramc congregaverunt, maximeduo illiantiqui insidiatorcs, Albericus sci- licct ct Lotulfus, qui jam defunctis magistris eorum ct nostris, Guillelmo sci- licet alque Anselino, post eos quasi regnare sc solos appetcbant, atquc ctiam ipsis tanquam haeredes succedcre. Quum autem utriquc Hcmis scholas rcgiv- rcnt, crebris suggestionibus archiepiscopum suum Radulphum adversum rac commovcruut, ut ascito Conano, Pranestino cpiscopo, qui tunc lcgalionc fungcbatur in Gallia, couvcnticulum quemdam sub nominc coucilii in Suessioncusi civitalc cclebrareut, mcque invitarcnt quatciius illud opus clarum, quod dc Trinitatc composueram, mccum aflerrem. Et fattum cst ita. Antequam autcm illuc pervenirem, duo illi pradicti scmuli nostri ita me in clero et populo diffamaverunt, ut pcne me populus paucosquc qui advenerant ex discipulis nostris, prima die noslri adventus lapida- rent, dicentes me tres Deos pradicare et scripsisse, sicut ipsis per- suasum fuerat. Accessi autem, mox ut ad civitatcm veni, ad legatum, eique, libclhim nostrum inspicicndum et djjudicandum tradidi ; ct me,
