atque canes spectem. Sed frustra lumina tendo:
nusquam Pampineam video, vestigia nusquam.
Pampineam, o! quotiens nequicquam vocibus usque
in celum totis clamavi vallibus imis,
«Pampineam» et totiens valles dixere sonore!
O! quotiens deceptus ego surgentia longe
arbusta aggeribus zephyro concussa putavi,
utque iubebat amor redeuntem credidi, et ultro
obvius in vacuum veni! Sic dirus amantes
fecit amor pronos ac omnia credere iussit.
Silvestres nymphe, colui quas sepe per umbras,
dicite cur homini reliquis animantibus alma
indulgens natura minus. Nam cetera possunt
indulgere suo, nimium si fervet, amori:
stant ducibus pecudes, tauro dilecta iuvenca;
turtur in arboribus socium, sociumque columba
turribus insequitur: pastori grata voluptas
tollitur, atque fugit miseros quos pulchra puella
traxerat in casses saviis et murmure dulci.
Quid, dulces satyri, faciam, faunique potentes?
quid faciam? quid pulchra iuvant armenta? quid antra?
quid nemora aut valles? Uror sine mente sub umbra;
sole sub ingenti tristis tremor occupat artus.
Hinc amor infestat dubium, timor arguit illinc,
ne vel dura silex ictu vel belua morsu
leserit incautam, vel fessam seva viarum
asperitas grandisque labor fortasse moretur;
vel, quod fata vetent, non quis temerarius illam
traxerit invitam rapiatque per oscula mentem.
Novimus, insidias posuit persepe Cupido
silvarum in latebris, et longa silentia ruris
non sine labe manent. Quis nigras ire per umbras
succinctam et genibus nudam ventoque solutis
crinibus inspiciet nympham, mirtique virentis
conspicuam serto, qui non rapiatur in ignes
extemplo veneris, rapiatque quod optat in usum?
