si tibi tantus amor silvarum nosse tumultum,
expediam paucis, postquam consedimus antro.
Nescio si montes unquam nemorosaque plana
nostis que gemino resident contermina ponto
ausoniis, magno quondam disiuncta Peloro.
His Argus pastor, merito cantandus ubique,
vivus erat campis. Flavos hunc mille per arva
audivi servare greges; nec plenius usquam
et soles imbresque graves frondesque salubres
et pecori fetuque novo, seu flumina, quisquam
cognovit, tantusque fuit, dum carmine valles
tangeret, ut noster, Nyse cui summa dicamus,
amphrisus pastor vix quiret tendere secum
vocibus aut calamis vel nervis. Horrida tandem
parca virum rapuit meritisque recondidit astris.
Fleverunt montes Argum, flevere dolentes
et satyri faunique leves, et flevit Apollo.
Ast moriens silvas iuveni commisit Alexi,
qui cautus modicum dum armenta per arva trahebat,
in gravidam tum forte lupam rabieque tremendam
incidit impavidus nullo cum lumine lustrum
ingrediens; cuius surgens sevissima guctur
dentibus invasit, potuit neque ab inde revelli
donec et occulto spirasset tramite vita.
Hoc fertur. Plerique volunt quod silva leones
nutriat hec dirasque feras, quibus ipse severus
occurrens venans mortem suscepit Adonis.
Si nunc cuncta velim que tunc gessere propinqui
pastores narrare, dies non, lucis ab ortu
usque domum sature redeunt cum nocte capelle,
sufficeret spatio. Sed postquam Tytirus ista
cognovit de rupe cava que terminat Hystrum,
flevit et innumeros secum de vallibus altis
Danubii vocitare canes durosque bubulcos
infrendens cepit; linquensque armenta suosque
saltus infandam tendit discerpere silvam,
