IV. — DORUS
Explicit Faunus egloga iii; incipit egloga iiii, cui titulus est Dorus, collocutores autem Dorus Montanus et Phytias.
QuoMontanus. te, Dore, rapis? nemorumne per herbida capros
scrutaris seu forte boves? Consiste parumper;
nondum tecta quidem fumant, non Hesperus ardet.
DaDorus. veniam, Montane, precor, fugiamque iubeto.
Quod petis, hoc prohibet casus, nam cuncta pavesco.
DivesMontanus. abis, si cuncta times; requiescere mecum
hic fessus poteras. Nam si non tecta ligustris
antra michi videas, est nobis ignis et umbra:
et quanquam steriles agri sint, proxima capris
pascua non desunt; est grandis copia lactis
et veteris bachi nobis et farris acervus;
nec tibi quis tuscus prestabit tutius antrum.
Ha!Dorus. miserum rides; nescis quibus ipsa reservet
te fortuna dolis. Pastorum pascua quippe
nec bona nunc quero; magnum michi tuta latebra.
SiPhytias. potius nil, Dore, petis, quid summere differs
oblatum? Spectare potes de vertice campos
alpheos tuscosque greges alpesque remotas
et ligurum saltus, Rhodanum rubrosque galeros
metiri, ac egram mentem revocare quiete.
Montani laudanda fides. I, summe. Quid obstat?
SiDorus. laudas, faciam. Sperabam posse tumores
ponere quo placidus fesulanis defluit Arnus;
nam priscam tu sepe fidem cantare solebas
florigenûm, dum leta fuit fortuna, meorum.
SicPhytias. fateor: dammas nemorum vidisse luporum
rebus in adversis animos sumpsisse, labantem
prostravit mentem, et timeo quoscunque recessus.
SicMontanus. est. Intremus. Postquam successimus antro,