tu die, care puer, nobis, quibus anxius ultro
sic fugias; medioque cibos Galathea parabit.
ODorus. tibi si memorem quantis inimica fatiget
me fortuna malis, non si per pascua tygres
immancs videas fetas agitare iuvencas,
in iugulumve rapi tauros, celoque maligno
omne pecus captum tristique putrescere tabo,
sic immite feres: utinam modo fata dedissent,
immemor ipse forem! Nam, dum mecum acta revolvo,
vix lacrimas cohibere queo, vix aspera verba.
QuinMontanus. tu pande, precor: magnos audire labores
non sumus insoliti, grandisque invictaque cordi
mens sedet, et nulli cedit, michi crede, labori.
QueDorus. volsci coluere prius campanaque rura,
lucanos saltus, samnitum pascua, rupes
et montes brutios calabrumque aspreta levesque
iam Dauni campos, peligno et flumina grata
olim Argus tenuit; princeps his omnibus unus
Argus pastor erat, cui fas complectere cuncta
viribus ac oculis, calamis et flectere quercus.
Hic abiit celoque senex se condidit alto,
defletus modicum. Verum presagia vatum
predixere quidem: — Lacrimas quas demitis Argo,
inferias poscet. — Post hunc miserandus Alexis,
qui gregibus nimium durus silvisque molestus
imperitans, abiit crudeli funere pulsus.
Munere post Phytie pulchra est michi iuncta Liquoris,
et sub me septas Argi tenuere nepotes,
quas inter clarosque lacus pecorosaque tempe
calcidici veteres silvam posuere coloni
a Cumis, qua nulla prior dum floruit; in qua
dum nos iurgantes pueros agitaret Erinis,
ecce celer quondam patriis Poliphemus ab arvis
progenitus nostris et nostro sanguine, ripis
altus in extremis Hystri, puto, lacte ferino,
quo iaculo incertum, certo mutilatus ab ictu
