inedia. Que cum adverteret infaustum facinus irate matris in filium, commota aliquamdiu dignis redargutionibus et inde suasionibus piis flentem ad pietatem pristinam revocavit, solerterque fomentis variis una cum matre in vires infantuli vitam tenuem revocarunt.
Actum igitur ne quasi ex utero transferretur ad tumulum, Christi preco futurus labentibus annis in solidiorem devenit etatem. Verum non acquiescens mortalium mentium seductor inveteratus, divine bonitatis radios quos, quasi sol alter exurgens, erat etas maturior propalatura mortalibus, tetra caligine obfuscare seu omnino sub querelis indeficientibus intollerabilis egestatis immergere conatus est. Nam, cum ei nondum puberi naturali lege qua cuncta depereunt parens subtraheretur uterque, ex fratribus uni curandus alendusque relictus est. Incertum nunquid hic qui eo iam nato matrem obiurgaverat an alius fuerit, esto eum illum fuisse rerum processus insinuet. Nam is, seu sua suadente diabolo nequitia seu infeste puero coniugis eiusdem malignitate seductus, adeo defectu vestium et tenuitate ciborum misere sevire cepit in fratrem, ut illum, non servili tantum sed hostili potius more, algore nimio et extrema fere extenuaret inopia. At ille, etsi etate tener robusto tamen animo, quasi in futuram ditaretur austeritatem, cuncta infractus tollerabat illata. Nec latuit, nam parvulus in re parvula demonstravit: nam reperto publice forte denario, et illum ut in aliquod esibile spenderet seu puerilis innata rerum aviditas seu forsan acris indigentia suaderet, obsistens cupidini, potius pro salute patris sacerdoti oraturo concessit; quo uno tam parvo opere, et salubri consilio satisfactum est et ostensum qualis castri maligni oppressor et in pauperes erogator excresceret.
