frondes arbustis, edis quoque cornua surgunt,
cornupetant campis lunata fronte iuvenci,
Massicus et Gaurus florent, pulcherque Vesevus
innovat arbustis vites, stauratque Falernus
ulmis iam coiles, stringit Vulturnus et undas:
surge ideo, letumque diem psallentibus auge.
LentaMelibeus. fides magnis semper prestatur, Aminta,
nec facile annosum falsis risisse subulcum est.
Pan deus a silvis oculos avertit et orane
sevit in Alcestum dira vertigine celum.
Quisdaret, heu! celeres pennas? quis, queso, volatum?
quisve iras superum posset placare repente?
I, letis te dede, precor, sertisque corona,
meque meis lacrimis sinito miserisque querelis.
SiAmintas. Corinna meo sedeat, Melibee, sub antro,
vera loquor: vidi Cyrceum vertice flammis
fulgentem in reditu; sic et Garganus et ingens
Appenninus beri fumabant culmine summo
letitia, et, multis quod forsan credere durum,
Ethna quidem plausu fumos convertit in ignes.
Et si nulla fides dictis, hunc suspice collem
quam vireat, squalentem olim pallore. Quid ultra?
His oculis, iuro, calcantem litora vidi
euboica et matrem amplexu pulchrasque sorores
suscepisse pio, letis ac oscula dantem.
QuidMelibeus. verbis opus est multis, mi dulcis Aminta?
Floribus ut Titan nocturno frigore lapsis,
dictannus capreis pecorique favonius egro,
utque salus arvis estu sitientibus imber,
sic cordi tua dieta meo. Te, summe, precamur,
Phebe pater, te, leta Pales; da cepta secundent.
Non silvis unquam, nunquam pastoribus usquam
illuxit tam grata dies. Tu cespite vivo
erige propter aquas nobis altaria, Phorba,
et lauro et sertis Federe mirtoque corona;
inde et ydumeas fer palmas, postque bidentes