et suris vinctis saltabimus inde coturno,
elicietque sonos stipulis tyrenus Asylas:
astabunt coram Damon Phytiasque canentes.
Piaudite iam colles, et vos iam piaudite, montes:
redditus est nostris Alcestus, redditus antris.
Vix, Alceste decus nostrum, vix credere fame
post nos ruricole poterunt, sed cortice duro
posteritas tua facta leget; te populus ingens,
te corilus sculptum, servabit te quoque fagus,
dum fluet Eridanus, dum montes vallibus umbras
prestabunt, dum grata salix, dum gratus ybiscus
nascetur capris. Crescent ea nomina quantum
ipsa quidem fagus crescet. Mirabitur Arnus
atque colet, gratis linquens tua facta futuris.
Piaudite iam colles et vos iam piaudite, montes;
redditus est nostris Alcestus, redditus antris.
MuneraMelibeus. quis statuet prò tanto carmine digna?
Dulce viris quantum rusco prefertur amomum
atque rubis mirtus, laurus vel dignior alga,
tantum ego tu superes dicam cantando Menalcam,
et calamis. O! quantus eris, si prestet Yollas
te stipula perflare sua! Tunc saxa movebis.
Est michi conspicuum insignis quod condidit olim
Ylas spartanus, quamvis duo vasa fuissent,
dum placido nobis victus concessit amore.
Horum aliud nuper rapuit gratissima Phyllis;
tu reliquum, quanquam tanto sit munus agreste,
suscipe, sed noscas nulli tetigisse labellum.
SatAmintas. video te cogat amor, dum munera tanti
concedis puero: non parva teneret Yollas.
Tu ne speme, precor, baculum quem cyprius olim,
dum iuvenis frigias agitaret arundine dammas,
concessit Lycidas sumptum de rupe Camandri,
nodis insignem, nec non et cuspide fulva.
Sed sta, care, precor, modicumque adverte: quid, oro,
personuit silvis echo? Non, oro, latratus
