semper conspicio tristem lacrimisque madentem.
Quis dolor iste tuus? Periit tibi vitis in ulmo?
IuppiterDorilus. a celso prospectans cardine campos
prostravit feriens ignito fulmine fagum
his celebrem silvis: sonitu perterrita tellus
ingemuit, tremuere greges ac arbuta dumis;
pastores sese comperta fraude vicissim
in caveis clausere malis. Cui rustica cessit
libertas, turbare greges, disperdere capros
cepit. Crisifabro Iunoni sacra paranti
abstulit optatam frustra per tempora Rufatn,
lascivusque mei formosam Phyllida ruris
eripuit Phytie nostro: quam magna supersunt
centauris obscena quidem, si dicere vellem!
Utque alios mittam, nostros damnavit amores
illecebris, pedicas ac antra carentia sole
imposuit, nulla mirto nec leta corimbis.
Hec tristis ploro. Sed tu fabrilia tractas,
centuculo tectus, nigra et fuligine tinctus?
VeraLycidas. igilur tulerat fusca sub valle Menalcas
adveniens. Per Pana deum, non sordida ledunt
munera Plutarci quantum mala vota furentum
quos genui calamos inter ranasque palustres !
Tune,Dorilus. precor, meus es Lycidas? Te nempe Podarcem
credebam. Quam leta diesi Spes lapsa resurgit;
tu celum campos fluvios armentaque nobis
restitues. Quernas superisque tibique coronas
post aras statuam ! Placidam contingere dextram
mittito, quin subeas antrum. Non lacte tepenti
castaneis nucibus pomis bromioque fovebo;
omnia subtraxit Polipus: michi panis et unda,
algaque dat somnos mollis. Sic vivere divos
audivi in terris. Nec dedignere, precamur;
saltem que turbant faciem purgare tenebras
his poteris lymphis, et fessos inde cubili
hoc recreare artus; medio revocabimus ignes.
