Pagina:De bello rustico Valentino.pdf/22

E Wikisource
Haec pagina emendata est
viii
PRÆFATIO


7. Ejus ad me, & ad alios Epiſtolas jam edidi inter meas, & Martinianas, duabus, aut tribus omiſſis, quas obtinui poſteà, & publici juris faciam, cum ſeſe dabit occaſio.

8. Cum itaque vir egregius nihil aliud curaret, optaretque, niſi quietè & tranquillè vivere, litteris operam dans, & cum pauciſſimis converſans; decubuit, & deceſſit Valentiæ, tertium Cœnobiarcha, VI. Cal. Auguſtas, Anno MDCCXXX. quo tempore ego Olivæ eram; & amici officia peragere non potui. Prætereà ille Provinciæ Aragonum fuerat Viſitator Generalis; quod munus ſuo more adminiſtravit prudentiſſimè.

9. In omnibus Joſephi Emanuelis Minianæ ſcriptis gravitas eſt mirifica, & Latinæ Linguæ ſumma proprietas. Illam habebat ab ingenio ſuo: hanc hauſerat ab auctoribus optimis, præcipuè à Plauto, quem memoriter recitabat: ut qui per multos annos ſingulis noctibus, ante quam iret cubitum, Comœdiam legerat, ſtili familiaris formandi gratia. Ideoque omnium, quos novi Latinè loquentes, expeditiſſimè loquebatur. Græcam Linguam ſatis intelligebat, & nonnunquam transferebat in Latinam aliquod Anthologiæ Epigramma. Novi Teſtamenti Grecè ſcripti lectione maximè detectabatur; atque hanc linguam adeò amabat, ut, morti proximus, Orationem Dominicam Græcè recitaret, exiſtimantibus Monachis, qui aderant, delirare illum. Itaque, ad extremum uſque ſpiritum, eruditionem cum pietate conjunxit. Evalit tantus vir, quia Emanuelis Martini ſectator fuit ſtudioſiſſimus, ab eo edoctus, amicè caſtigatus, incitatuſque ad ſuſcipienda, & perficienda, quæ

Nec poterit ferrum, nec edax abolere vetuſtas.



JOSE-