Pagina:Gallia Christiana, 1715, T1.djvu/152

E Wikisource
Haec pagina nondum emendata est

>>f ECCLESIA Rl S. Vitoni intra fines TrevirensiS metropolis posito. In actis visitationis diœcesis Ruthenensis, factæ a Simone archiepiscopo Bituric. an. 1286. mentio sit-prioris S. Amantii burgi RuthenensiS, tunc enimhæc abbatia mutata erat in prioratum. Abbatiam sancti Petri olim Ruthenis fuisse probant documenta nonnulla quæ de ipsius abbatibus fidem faciunt. Bertrandus de Lan- cor abbas S.Petri Ruthen. anno 1400. commemoratur in libro hominiorum regiorum Car- casson. Raimundus abbas Ruthenensis monas terii omnia sua jura in monasterium monia lium S. Petri de la Sahvetat&KzceIvi Albiensis dimisit B. episcopo Albiensi x. ral. Decemb. an. MCCLXxvm. Raimundus non erat abbas S. Amantii, cum apud S. Amantium tunc tantum prior esset, non abbas ; unde consequens videtur hunc abbatem S. Petro Ruthenensi præ- fuisse. At de hoc monasterio plura non occurrunt. Vabrense cœnobium ordinis S. Benedicti, olim diœcesiS Ruthenensis, fuit celeberrimum, sed cum in sedem episcopalem fuerit mutatum, de eo alibi dicturi Zumus. Nunc agendum de abbatiis adhuc indiœcesi Ruthenensi exstanti— < bus quæ sunt. Conchæ ord. S. Benedicti. S. Saturnini semin. in urbe, ord. S. Bened. B. M. de Arpajone fem.ord. S. Bened. Bonæ-cumbæ, ord. Cisterc. Bonæ-vallis, ord. Cisterc. Loci-Dei, ord. Cisterc. Belli-loci, ord. Cisterc. C o N c h A. HUjus monasterii exordia, si ejus chronico fas est credere, referenda sunt saltem ad annum 371. quo mille monachi ab idolo-1 nim cultoribus, velpotiusab GothisArianisinterfecti dicuntur. Tunc ex eodem chronico destructum est monasterium ; sed ChlodoveuS Magnus pergens adversuS Alaricum Gothorum regem, illud restauravit & munivit ; posteaque sub regula S. Benedicti coepit florere. Iterum tamen evertitur anno circiter 750. in Saracenorum incursione, qui & monachos occiderunt, & chartas omnes abstulerunt, aut conlumse- runt flammis. Iteram vero e ruinis excitatur a Pipino rege, qui accersivit Dadonem miræ sanctitatis virum. Hic monachorum congregationem apud Conchas instituit, quibus ex æra-1 rio regio necessaria suppeditabantur. Carolus Magnus multis donis & privilegiis Conchas ditavit, uti Ludovicus Pius, & Pipinus Aquita- niæ rex, qui fundavit Figiacense monasterium, illudque subdidit * Conchensi. In recensione monasteriorum facta Aqui$-grani an. 817. sub Ludovico Imperatore, Conquense, al. Con- chense comprehenditur, inter Aquitaniæ monasteria, quæ nec dona nec militiam, sed ora* tiones debent. Vide Mabillonium tom. 2. annalium. De eodem monasterio quod exstitisse * tigiacenscs qui st dicunt fundatos a >ipiuo feriora, negant <• CoaaxcnGbus ab exordio faistt subjcftot. THENENSIS. 11 « tempore regum Merovingiorum putat Cointius » fuse disserit ipse tom. 7. annat Numeratur autem ab Astronomo inter viginti-sex monasteria, quæ LudovicuS Pius aut restauravit, aut a fundamentis ædificavit. Tempore Carali Calvi filii Ludovici corpus S. Fidis eo suitdelatum ; cujus nomen huic cœnobio quandoque accommodatum. Omittimus longam seriem donationum Conchis factarum, quæ potisiimum leguntur in codice infcripto : Liber mirabilis. In laudato Conchensi chronico, multa deprehendi mus minime cena. Unicum notamus nic spectans ad originem initiumque Conchen- sis cœnobii, quod legitur a IV. seculo conditum, deinde restauratum a Pipino, &c. At ex diplomate Ludovici Augusti, facile colligitur non restauratum pauso ante hunc Imperatorem, sed de novo conditum fuisse, ut patebit legenti illud diploma. IN nomine Domini Dei, & Salvatoris no- stri Jesu Christi, Ludovicus divina ordinante providentia imperator augussus, multis fidelium nossronm, & pracipue iis qui in occiduas partes sunt conssituti. Nosse credimus, qualiter vir religiosus Dado quondam nomine, qui nofiris temporibus, religione & sanctitate divsna fibi adminiculante gratia emtcuit : dum quietem adpe- teret, & vacando videre vellet quam suavis efi dominus ! quoddam locellum in pago Ruthe- nico super rivulum Dordunum *, cujus vocabulum efi Conchas, invenit huic negotio aptum. Su<> in loco nonnulli Chrifiiani, propter metum Saracenorum, qui illam terram pene totam de- vassarunt, & in heremum redigerunt, dudum confugientes, permodicum confinxerunt oratorium. Ipje adsumpto labore, propriis manibus eundem locum juxta vires mundare, atque fiirpare curavit, & ut aptus ejus quieti foret operam dedit. Sed non post multos dies vir religiosus Medraldus nomine eundem locum fimul cum memorato Dado- ne ad habitandum elegit : & quum famam bona opinionis vera religio illorum apud convicinos spar- jerat, nonnulli proponentesseculum, quietam ni.. hilominuSfquam ipfi degebant, appetere vitam conati sunt, & eorum religiofis exemplis imitatores fieri cupientes, eonm se magisseriosubdidere. At dum paulatim ipsa congregatio cresceret, ecclefiam ibidem in honore Domini & Salvatoris nofirijesu Chrisst confinxerunt, ut & Dado juxta divinitus fibi conlatum defiderium, remotiorem adhuc locum qui dicitur Grandevabrum, ficut & fecit, peteret » & ut Medraldus abba fieret, & ut ipsa con. gregatio regularis, juxta quod eis facultas & im tellectus a Domino tribuebatur, extfieret, communi voluntate actum efi. His vero ita patratis, contigit eandem congregationem in nofira propria speciali desensiont atque tuitione devenire : nam nos, ut penitus sub regula sancti Benedicti Domino militarent, & per bonorum monachorum consultum, & pernossram creberrime admonitionem, seu etiam eundem locum sedule frequentando, efficere, Domino opitulante, ssuduimus, & ad proprias eorum necessitates fulciendas de rebus nof- tris quiddam ibidem delegavimus. Ecclefiam videlicet de Cermangis > ecclefiam qua nominatur