39o ECCLESIA tur. His adde Gelasium papam 11. de libris apo— / cryphis, Marcellinum comitem in chronico, Bedam in martyrologio vii. cal.Julias. Denique ante Honorium Augustodunensem, qui duodecimo floruit secuso, nullus est qui Prospero episcopalem honorem detuserit. Aliunde demonstratur Prosperum Aquitanum non potuisse esse Regensem in Provincia episcopum. Certe hac in cathedra post S. Maximum sedisse Faustum docet Sidonius. Ance Maximum autem Prosper minime federepotift ; Maximus enim Hilarii Arelatensis temporibus jam Regensis episcopus erat, ut ex Regensi & Arausicano conciliis liquet, atque ex iplius Hi— j larii vita ; ac proinde, superstite adhuc Pros- pero, qui ultra Hilarii ætatcm suum chronicum perduxit, videlicet usque ad urbem Romam a Wandalis captam. Aliquem episcopum ante S. Maximum, Kegensi præ fuisse ecclesiæ, ibi— que sedem habuisse, manifestum est ex ipsius S. Maximi actis sinceris, ubi legitur ecclesiam hanc suo viduatam pastore, ipium sibi quxsivisse. Verum quis hic fuerit noois prorsos incognitum ; & si Prosper vocabatur, ut verosimile videtur, alius erat a sancto Prolpero doctrinæ Augusti- nianæ defensore. II. S. M AX I M US. S. Maximus in urbe Regensi natus est juxta Tillemontium, vel in pago Decomero prope Diniam, ut censet Baillctus post Barralem. Certe ipse vir sanctus, quando mortis vicinæ præ- scius, a grege suo licentiam petiit abeundi ad propinquos, & invisendi patriam, non obscure indicavit aliam eam fuisse ab urbe Re- jo. Sed quo ex loco Provinciæ fuerit oriundus, non satis liquet. Hic adolescens Lirinensis monasterii fama allectus, S. Honorato celeberrimo abbati se in monastica disciplina instituendum mancipavit, eaque in conversatione brevi sic profecit, & ceteros monachos vircutibus antecel- luit, Fausto teste, ut S. Honoratus ad Arelaten- sem raptus cathedram, ipsum ad regendum monasterium fui loco sussecerit anno circiter 426. Prafuit autem septem annis ; quo tempore quantum floruerit Lirinensis eremus docet S.Euche- riusad S. Hilarium tunc sancti Maximi disci- Jiulum scribens. Erumpentibus ex hac infula ancti abbatis meritis, eCclesia Forojuliensis amisso S110 episcopoS. Leontio, an. 432. jacturam hanc resarciendam putavit eligendo S. Maximum : sedgloriædedinandæcausa sesil- vis abdidit ; ubi inedia & aeris intemperie, pene exstinctus est. Neque vero diu periculum evasit ; nam cedere coactus est Regensibus & provinciæ episcopis eum sufficere volentibus sancto episcoponuper mortuo, an. 433. aut 434. Virtutes Maximi quarum satellitio cinctus episcopalem cathedram ascendit, describuntur in ho- milia 34. inter eas quæ Eusebii Emisseni fallo nomen ferunt ; quæ Faustum fu c cessor em sancti Maximi in lede Regensi, ac sodalem in asce- terio Lirinensi sapit. Easdem virtutes additis multis miracubs descripsit Dynamius patricius, tempore U rbici Regenlis tpisecpi, de quo Dy- namio non semel occurrit mentio in Gregorii REGENSIS. 39t magni epistolis. Ad infulas provecta jam ætate promotus Maximus, sorsitan anno 433. ut pu— ( tant eruditi, subscripsit concilio in sua urbe habito, anno 439. Arausicano I.anno 441. & epistolæ synodicæ ad Leonem papam an. 451. Conjicimus eum esse Maximum illum episeo- pum, cui& plurimis aliis præsulibus inseripta est S. Leonis papæ epistola 109. de componenda inter ecclesias Arelatensem & Viennen emcon- troversia. In alia ora inter Theodorum Fo- rojuliensem episcopum, & Faustum abbatem Lirinensem S Maximi postea successorem in sede Regensi, pro nonnullis juribus, is abbatis partes tueri vilusest ; quam concertationem finierunt patres synodi Arelatensis III. cui ad. fuit Maximus an. circiter 455. Migravit ad coelum vir sanctus, die 27. Novembris circa annum 460. miraculis in vita & post mortem, ipso maxime sepulturæ tempore, clariffimus. Sacrum ejus corpus conditum est in ecclesia Regensi quam ipse construxerat sub titulo sanctorum Apostolorum ; quæ jam tempore Dynamii Patricii S. Maximi nomen gerebat. Nunc est ecclesia cathedralis, in qua cum virgine Deipara pro patrono habetur. Vitam ejus scripsit jam laudatus Dynamius Provinciæ rector & patricius, relatam a Vincentio Barrali in chro- nologia sanctorum Lirinensium.Gregorius Tu- ron.lib. de gloria Confessorum meminit miraculorum ad ejus sepulcrum suo tempore patratorum, testaturque se vidisse puerum jam adultum, quem anno ætatis tertio mortuum ad vitam revocaverat. Quædam inter Eusebii Emis- seni sive Eucherii Lugdunensis homilias, sancto Maximo sunt restituendæ. Certe scripsit homi- liam quartam de Paschate, quæ inter Homilias Eusebii Emisseni nomine publicatas circumfertur, ut Savaro in notis ad Sidonium 1.4. ep. j. censet. Tres præcedentes eidem Maximo titu- ) lus vindicare videtur. Homiliam porro de S » Maximo a Fausto consci iptam esseDynamiuS in vita ejusdem Maximi testatur. III. Faustus I. Faustus in Britannia ( Gallicana an insulana incertum) primo monachus, postea S. Maximo ad sedem Regensem assumto, Lirinensis abbas ; quo in munere gravem controversiam habuit adversos Theodorum episcopum Foro- juliensem, de qua vide in Theodoro ; tandem S. Maximi, ut in monasterii prafectura, ita in episeopatu successor, in utroque gradu magnam
- sibi famam sive ob morum integritatem, sanc- timoniamque, sive ob eruditionem & eloquentiam comparavit. Non mirum itaque est ii eum Apollinaris Sidonius tot laudum flosculis coronavit, duabus in epistolis tertia & nona libri noni, ln tertia
- Servat, inquit, consuetudinem suam tam facundia vestra quam pietas. Animam male sibi confciam, & per horas ad recordata poenalis vita debita contrerniscentem, frequentis- stmis tuis illis, & valentisimis orationum munerare suffragiis, precum peritus Insulanarum, quus de palastra congregationis tremitidifi, & de Jena- tu Lirinensium cellulanorum, in urbem quoque ( cujus ecclesiasacrasuperinfpicis) transtulijii, nil
