bilis, ponatur , atque , unde , i. e. erit residuum numeri . In reliquis demonstratio perinde procedit ut in casu priori.
Omnium igitur numerorum primorum, qui simul sunt ipsius non-residua simulque formae , i. e. omnium numerorum primorum formae vel , tum quam non-residua erunt; omnium autem numerorum primorum formae vel , non-residuum erit , residuum.
Potest vero prorsus simili modo demonstrari, esse non-residuum omnium numerorum primorum formarum , , , , facileque perspicitur hinc sequi, esse residuum omnium numerorum primorum formae vel , non-residuum autem omnium formae vel . Et quoniam quivis numerus primus, praeter et (quorum residuum ), in aliqua harum formarum continetur , , , , , , , , patet, de omnibus iam iudicium ferri posse, exceptis iis, qui sint formae vel formae .
Ex inductione facile deprehenditur, et esse residua omnium numerorum primorum formae vel . Quodsi hoc generaliter verum est, lex elegans habebitur, esse residuum omnium numerorum primorum, qui ipsius sint residua, (hi enim in alterutra formarum vel sive in aliqua harum, , , , , continentur, de quarum tertia et quarta illud iam ostensum est) non-residuum vero omnium numerorum imparium, qui ipsius sint non-residua, ut iam supra demonstravimus. Clarum autem est, hoc theorema sufficere, ad diiudicandum, utrum (eoque ipso, , si tamquam productum ex et consideretur) numeri cuiuscunque dati residuum sit an non-residuum. Denique observetur huius theorematis cum illo, quod art. 120 de residuo exposuimus, analogia.
At verificatio illius inductionis non adeo facilis. Quando numerus primus formae , sive generalius formae proponitur, res simili modo absolvi potest, ut in artt. 114, 119. Sit scilicet numerus quicunque pro modulo ad exponentem pertinens , quales dari ex Sect. praec. manifestum,
12*