Si licet & saeui patitur uiolentia morbi,
Conabor tristi pectore laeta sequi.
Affectusq; animi subducere nitar ab aegro
Corpore, laeticiae cedat ut ipse dolor.
Dum saluatori properato carmine grates
Vel potius tacito pectoris ore, loquor.
Qui propria nos pene manu defendit ab hoste
Non quia tam digni qui relevemur ope.
Sed quia more suo dimittere crimina mauult
Quā meritis poenis exagitare suos.
Possimusq; utinam puro perpendere sensu
Rem, Ne duricies mentis obesse queat
Quam tener aduersus ualidos exercitus hostes
Noster erat, uetat hic dicere uera pudor.
Defensoris adhuc pendebant militis arma
Fixa domi, nec enim causa timoris erat.
Dum subitos belli diffudit fama tumultus
Praeueniens moris tempora cuncta sui.
Irruere in terras Turcorum millia gentis
Plurima, ueloci continuoq; gradu.
Illa diui merito res non est credita, donec
Nuncius affirmans unus & alter adest.
Qui demum fecere fidem, plebeia late
Pectora turbauit comminuitq; metus.