ubi omnēs dormient, ex castrīs ībō. Mox domī erō. Quid tum erit? Nōn sciō. Mē miserum!”
Mīles est in vinculīs. Mīles putat: “Ā castrīs īre nōn debēbam.
Ōlim putābam mē īre cupere. Sī hostēs venient, hīc mē
capient. Nōn pugnābō quod sum sine armīs et in vinculīs
quoque. Ecce! Aliquid audiō. Hostēs adsunt. Nūllum auxilium
habet dux. Iterum prō patriā et prō duce et prō sociīs
pugnāre cupiō. Sum parātus morīrī posteā sī necesse est.
Nunc nōn sum timidus, hostēs nōn tīmeō, nūllam rem timeō.
Sī dux mē accipiet, quam laetus erō! Sed ille fortis dux hīc
nōn manet. Fortiter pugnat et mīlitēs monet. Mē nōn audit.
Multī sociī vulnerantur, multī amīcī necantur, sed hī hostēs
fortiter accipiunt. Dā mihi tēla et arma. Nūllus audit. Sōlus
sum. Mē miserum!”
