Cum in silvā sumus, nōs omnēs in aquam sine morā īmus. Per tōtum diem in ffūmine sumus et magnī clāmōrēs ibi audirī possunt. In flūmine est saxum magnum, paene īnsula. Ad hoc saxum ego per aquam ambulāre possum. Ubi prope rīpam sum, tōtum corpus meum vidēre potes. Mox tergum, nōn corpus vidēs. Ubi prope saxum sum, caput meum sōlum vidēri potest. Aqua igitur nōn est alta, sed in fūmine natāre possum. Interdum per tōtum diem aut natō aut in saxō sedeō aut in ripā legō. Nāviculam quoque habeō. Nomen nāviculae est “Anser.” Sorōrēs meae et frāter meus quoque natant. Sorōrēs sunt puellae magnae et sē servāre possunt, sed frāter meus est parvus. Bene natat. Pauci puerī tam bene natant, sed sī etiam prope rīpam ambulat, caput nōn vidēs. Frāter autem nōn est validus, itaque, sī est in flūmine, numquam eum relinquō. Sī nōn natāre cupiō, in saxō sedeō et puer in aquā natat aut tēcta in rīpā aedificat. Hanc vītam amō quod sum tam liber. “Ego sum rēx homi- num,” interdum inquam. Haec vīta sōla est bona.” Heu! Ubi hiems venit miser sum quod ffūmen relinquō et nōn semper manēre possum. Semper hunc locum memoriā teneō.
