Herī prope mare iacēbāmus, ego et Cornēlius, comes meus. In grāmine iacēbāmus. Pulchrum erat grāmen. Nūllum sonitum hominum audiēbāmus. Sonitum sōlum maris audiēbāmus. Umbra arboris erat nōbis grāta quod aestās erat et post iter longum dēfessi erāmus. Ubique in terrā erat pāx. Sed pāx numquam est in marī. Mare semper sē movet. Mare spectābāmus. Nēminem vidēbāmus, quamquam nāvēs vidēre poterāmus. Mox nōs somnō gravī dabāmus. Hoc nōn erat difficile. Subitō sonitum pedum audivi. Undique per grāmen circumspectāvī. Ut animālia hostēs suōs spectant, sīc ego per grāmen hostēs meōs spectāvī. Sub umbrā saxi latrōnem vīd et mox prope saxum ali, comitēs eius, vidēbantur. Hastās ferēbant. Mē armis dēfendere nōn poteram quod nūlla arma tuleram. A saxō latrōnēs expellere volēbam sed nōn sōlus hoc facere poteram. Comitem meum vocāvī sed Cornēlius ipse discesserat. Auxilium maximē volēbam. Latrōnēs ab hōe locō expellere volēbam. "Si cum latrōnibus bellum geram,” ut putābam, “bellum sine hastā atque gladiō gerētur. In tantō perīculō esse nōn cupiō. Latrōnēs bene mūnīti sunt. Ante saxum erat mare. Post saxum rīpa altissima illum locum mūniēbat. Difficile atque perīculōsum erat latrōnibus appropinquāre. Diū exspectāvi. Nocte saxō appropinquāvi et latrōnēs praedam spectantēs vidi. Nēminem sonitum pedum meōrum audīre volēbam. In grāmine in ripā post saxum iacēbam. Ita enim vidēri nōn poteram. Verba virōrum audivi. Cōnsilium eōrum audivi.
