Pagina:Malleus maleficarum (ed. II) - Facsimile 00020.svg

  

pꝛeum cū emonib initū licet nō abſ in­ſtinctu ſatoꝛis oīs infidie. erroꝛib ter iffi​cultatē credendoꝛū aentiūt. Uerū etiaʒ if­fert ab omni noxia ⁊ ſuperſtitioſa arte in hoc  ſuꝑ oīa genera iuinationū ia malefico­rū heres ſupꝛemū attinet gradū malicie q etiā nomē a maleficiēdo ſeu male e fide ſen­tiendo bi vſurpat vt pꝛius tactū ē. Attento etiā  inter alios actus habent ꝓ augmento illius ꝑfidie qᷓtuoꝛ exercere videlicet. fidē ca­tholicam in toto vel in ꝑte oꝛe ſacrilego ab­negare ſeipſos in coꝛꝑe ⁊ aīa euouere. Jn­fantes nondum renatos ii maligno offerre ſpurcitijs iabolicis ꝑ carnales actus cū in­cubis ⁊ ſuccubis emonib inſtere  oīa vti​nam aliena ab omni veritate ⁊ figmenta foꝛēt icenda. Dummō ecclee a tāta labe infectio​nis exiſteret immunis. cui tamē heu obſtat ⁊ apꝉıce ſedis ꝑ bullā eterminatio verū ⁊ ex­perientia reꝝ magiſtra  nos ex ꝛijs earuʒ faonib ac flagitijs ꝑpetratis intantū certi​ficauit  abſ iſpendio ꝛie ſalutis iā ab eoꝝ inq͛tionib eſtere neq͛mus. Jdeo e illoꝝ oꝛigine ⁊ multiplicatione peſtifera tra­ctaturi. qꝛ laboꝛioſum exiſtit. ideo a legentib c ſumma cū iligentia ngula ſunt ꝑſcru­tanda  ⁊ admittēda  rōni ↄſona ⁊ ſcriptu­rarū traditionib nō iona inueniūtur. Et qꝛ inter oes actus ad multiplicationē eoꝝ eſeruientib uo eoꝝ plurima cooꝑant᷑. ſcʒ incubi ⁊ ſuccubi emones ⁊ infantiū ſacrile​ge oblatōnes. Jdeo e iis ſpāliter tractabi­mus. ita t vt pꝛimo e iis emonib. ſecun​do e iis maleficis. ⁊ tercio e ia iuina ꝑ­mione mentio habeat᷑. Et qꝛ emones per intellectū ⁊ volūtatem oꝑantur ⁊ potius ſub vna conſtellatione ᷓ ſub altera ad hoc vt ſe­men ad ꝓlis ꝓcreationē vigoꝛet᷑. Jnq͛rendū erit e iis ↄſtellationib a emonib obſer­uatis. Et ita pꝛincipaliter runtur tria. Pꝛi​mo an hec heres ꝑ cōꝑatōnem ad emones incubos ⁊ ſuccubos pot oꝛiginaliter mul­tiplicari. Secūdo an ne ꝑ ↄꝑationem ad coꝛ​poꝛa celeſtia  etiā cauſe ſunt hūanoꝛū actuū eoꝝ oꝑa pont vigoꝛari. Tercio an ne ꝑ ob​lationes ſacrilegas infantes emonib offe­rentes pot ia heres augmētari. t infra ſecūdam ⁊ terciā tractabit᷑ ſecūda ſtio pꝛinci​palis. ſ. e influentijs coꝛpoꝛū celeſtiū. ⁊ hoc ter ecentē cōtinuationē ſuꝑ opera malefi​coꝛum. Circa pꝛimuʒ tres erūt ifficultates. Una generalis e incubis illis emonibus. Altera ſpālis a quibus emonib hmōi actꝰ exercent᷑. Tercia ngularis quo ad ias ma​leficas emonib ſe ſubijcientibus.

Tercia queſtio pꝛime partis.

AD pꝛimū videtur  nō t catholicuʒ aerere  per incubos ⁊ ſuccubos e​mones pont homines pꝛocreari. ꝓ​creatio hominū inſtituta eſt ante peccatuʒ a eo in hoc  homini mulierē in adiutoꝛiuʒ e coſta foꝛmauit. Quibus ⁊ ixit. Creſcite ⁊ multiplicamini. Ge. i. Et iteꝝ. Adam inſpi​ratus ixit. Erūt uo in carne vna. Ge. iij. Similiter ⁊ poſt peccatū ī lege nature ictū eſt ad Noe. Creſcite ⁊ multiplicamini. Ge. ix. Jn temꝑe etiam noue legis a xo hec con​iunctio cōfirmata. Matħ. xix. Nō legiſtis  ab initio q͛ fecit homines maſculū ⁊ feminam fecit eos. ergo alij modi homines pꝛocreādi nō ebent agnari. Si icatur  emones cōcurrunt nō vt pꝛincipia naturalia ſed vt ar​tificialia quādo ſtudioſe cooperant᷑. ad natu­rales conceptus hominū ſemen recipiendo. ⁊ iterum tranſfundendo. Contra. Quia aut hoc poʒ iabolus in oi ſtatu videlicet ma​trimoniali ⁊ extra. aut in vno tantum. Non pꝛimo modo. quia tūc opus iaboli eet foꝛ­tius ᷓ opus ei qui quemlibet ſtatum inſti­tuit aut confirmauit. puta continentiū ⁊ con​iugatoꝛum. Nec ſecūdo modo. quia e hoc nullubi legitur ī ſcripturis vt ex vno ſtatu ⁊ non ex altero huiuſmodi hominum fieret ꝓ​creatio. Pꝛeterea pꝛocreare hominē eſt actus viui coꝛpoꝛis. ſed emones aumptis coꝛpo​ribus non ant vitam. quia illa tantummo­do foꝛmaliter fluit ab anima que ē actus coꝛ­poꝛis phici oꝛganici potentia vitam habē­tis. ij. e anima. ergo ꝑ huiuſmodi aumpta coꝛpoꝛa opera vite exercere non pount. Si icatur  aumunt coꝛpus non vt vitā tri­buant ſed vt ſemen naturale retineant ⁊ trāſ­fundant. Contra. Jn operibus angeloꝛum bonoꝛum ⁊ maloꝛum cut nihil ē ſuperfluuʒ nec etiam in operibus nature. Sed cum e­mon naturali virtute qua etiam omnē virtu​tem coꝛpoꝛis excedit pot inuibiliter ⁊ ſe­men colligere ⁊ iterum alicare. Jgitur aut ratio abitur.  non pot inuibiliter hoc facere. aut  poteſt alterum erit ſuperfluū. foꝛ​tificatur ratio. Nam in libꝛo e caus icit᷑.  virtus intelligentie eſt infinita inferius ᷓ​uis t finita ſuperius. ſed omnia coꝛpoꝛalia ſunt infra intelligentias ergo ⁊ infinitate ſue virtutis poteſt ea qualitercū vult immuta​re. Sed intelligentie ſunt angeli ue boni ​ue mali. ergo pount abſ hoc  coꝛꝑa au​mant tranſmutationes in ſeminibus facere. Pꝛeterea ſemen recipere ab vno ⁊ trāſfundere