ra: ab similitudine, sub terra. In cælo templum dicitur, vt in Hecuba: O magna templa cælitum commixta stellis splendidis. In terra, vt in Peribœa: Scrupea Bacchi templa propere adgreditur. Sub terra, vt in Andromacha: Acherusia templa alta Orci saluete infera. quaquâ intuiti erant oculi, à tuendo templum dictũ: quocirca cælũ quod tuimur, dictũ templum. Contremuit templum magnum Iouis altitonantis. Id est,[1] vt ait Næuius Hemisperium, vbi concha cærula septum stat. Eius templi partes quatuor: sinistra ab oriente, dextra ab occasu, antica ad meridiem, postica ad septentrionem. In terris dictum templum locus augurij, aut auspicij caussa quibusdam conceptis verbis finitus. Concipiuntur verba non eadem vsquequaque. In arce sic: Templa tescaque incita sunto, quoad ego caste lingua nũcupauero. Olla veter arbor, quirquir est, quam me sentio dixisse, templum, tectumq́ue: sesto in sinisterum. Olla veter arbor, quirquir est, quod me sentio dixisse, tẽplũ tectũq́ue:[2] ferto in dexterũ. Intra ea cõregione, cõspicione, cortumione, vtiq; ea dixisse me sensi. In hoc tẽplo faciũdo arbores cõstitui fines apparet, & intra eas regiones, qua oculi cõspiciãt, id est, tueamur: à
