Prīma lūx est. Nōn iam est nox, sed lūx non est clāra. Avēs nōn iam quiếtem capiunt. Omnēs excitantur. lam arborēs ubi per tōtam noctem dormiebant relinquunt. Nōn iam avēs silent. Undique audiri possunt. Ad agrōs properant. Ibi est cōpia frūmenti et avēs cibum dēsiderant. Primī lūce collēs Rōmae sunt obscūri. Nunc Carolus et Maria et pater et māter in summō colle Rōmae stant. Undique circumspectant. Urbs semper nātūrā pulchra nunc etiam pulchrior est. Flūmen nōn longē abest. Ibi paucae nāvēs nāviculaeque vidēri possunt. Caelum nunc clārius vidētur. Ibi nūllac nūbēs sunt et diēs erit pulcher. Diū Americānī silent ubi urbem spectant. Maestī sunt quod hōra appropinquat ubi necesse est Rōmam relinquere. Ubi antīquās ruinās vident, dē temporibus antīquis putant: ōlim Rōmānī antīqui in illō flūmine natābant et corpora valida habēbant. In illō locō rēgēs tēcta sua aedifcābant. Ibi mīlitēs Rōmāni bellum parābant. "Ubi est urbs tam pulchra quam Rōma?” rogat Iūlia. Nalla pulchrior est in tōtā Eurōpā.” Subitō vir huic locō appropinquat. Quis est? Poēta amīcōs suōs salūtat. Iam lūx est clārior et urbs clārē vidētur. Omnts in saxō sedent. Colloquium nōn est longum quod paene est tempus Rōmani relinquere. Mox poēta cum suis amīcis viŭ angustā dē summō colle properat. Prope rīpam Tiberis omnēs “Valēte” inguiunt. Posteā poēta sōlus domum it. Nunc Americānī ab urbe properant. Nūlla urbs erit grātior aut pulchrior quam Rōma,” inquit Maria. “Alia exempla urbium antīquārum vidēre cupiō.” Aedificia urbis nōn iam vidēī possunt. Collēs urbis parvi videntur. A sinistrū et ū dextrā sunt agrī et silvae.
