in oppidō accipiunt. Ubi omnēs casae appropinquant, Maria, "Aliquis ante iñnuam nostram stat!” inquit. Omnēs ad casam currunt. "Claudius sum,” inquit vir; “casam tuam, Iūlia, dēfendō. Herī noctę in viā ambulābam. Subitō lūcem in casā vidi et aliquem ibị esse scivi. Quod latrōnēs timēbam, finitimōs celeriter vocāvị. Ego et pauci fīnitimi latrōnēs ē casā expulimus. Quidam ē latrōnibus vulnerāti sed nōn interfecti sunt. Posteā pauci capti sunt. Per reliquam noctem hīc mānsimus, quod iñnua claudi nōn potest. Heu! Paucae rēs ē casā portātae sunt.” lūlia Claudiō grātiās agit ubi ille ā casā discēdit. Pecūnia quae erat in mēnsā reperīrī nōn potest. Latrōnēs hanc habent, sed parva est et māter nōn est maesta. Iterum omnēs sunt lactī quod nunc omnēs domi sunt.
- Quod iter Iūlis in hāc fābulā facit?
- Quis casam Iūliae dēfendit?
- Quāle acdificium Iūlia et amīca visitant?
- Quālia dōna Iūlia domum fert?
- Cūr Claudius ante iānuam casae stat?
- Quid latrōnēs rapiunt?