in oppidō accipiunt. Ubi omnēs casae appropinquant, Maria, “Aliquis ante iānuam nostram stat!” inquit. Omnēs ad casam currunt.
“Claudius sum,” inquit vir; “casam tuam, Iūlia, dēfendō. Herī nocte in viā ambulābam. Subitō lūcem in casā vīdī et aliquem ibi esse scīvī. Quod latrōnēs timēbam, fīnitimōs celeriter vocāvī. Ego et paucī fīnitimī latrōnēs ē casā expulimus. Quīdam ē latrōnibus vulnerātī sed nōn interfectī sunt. Posteā paucī captī sunt. Per reliquam noctem hīc mānsimus, quod iānua claudī nōn potest. Heu! Paucae rēs ē casā portātae sunt.”
Iūlia Claudiō grātiās agit ubi ille ā casā discēdit. Pecūnia quae erat in mēnsā reperīrī nōn potest. Latrōnēs hanc habent, sed parva est et māter nōn est maesta. Iterum omnēs sunt laetī quod nunc omnēs domī sunt.
- Quod iter Iūlia in hāc fābulā facit?
- Quis casam Iūliae dēfendit?
- Quāle aedificium Iūlia et amīca vīsitant?
- Quālia dōna Iūlia domum fert?
- Cūr Claudius ante iānuam casae stat?
- Quid latrōnēs rapiunt?
