Nox est et in casā nautae est agricola, pater Cassī. Omnēs prope focum sedent et virī fābulās nārrant. Haec est fābula agricolae.
"Ōlim multīs ante annīs ad oppidum frūmentum ferēbam. Illīs temporibus oppidum longē aberat. Equī erant tardī et saepe necesse erat sērā hōrā per silvam redīre. Ubi in oppidum pervēnī, multī aliī agricolae hūc convēnerant et colloquium erat longum et omnibus grātum. Vesper appropinquābat et erat tempus domum redīre. Tandem cum pecūniā quam prō frūmentō accēperam iter facere coepī. Nihil timēbam. Nihil perīculī in cōnspectū erat. Ubīque erat pāx. Lūna erat magna et clāra. Quandō pontem trānsīre coepī, subitō ā dextrā et ā sinistrā duo virī erant in cōnspectū. Alter corpus parvum sed vōcem magnam habēbat; alter erat vir magnā vī. Carrō statim appropinquāvērunt. Vir parvus magnā vōce hōc modō clāmāvit: “Stā! Quantam pecūniam habēs? Eam nōbis dā. Properā. Sī id nōn faciēs, tē occīdēmus.
"Primō nihil respondī neque fēcī. Deinde, quod illī virī magnā vī vidēbantur et impetum eōrum timuī, cōnsilium celeriter cēpī. Hōc modō mēcum dīxī: 'Nūlla arma habeō et nūllōs sociōs. Nihil conicere possum. Sīc mē dēfendere nōn possum. Salūtem in fugā petam. Paene exsul sum. At sī ego homō sapiēns sum, pecūniam meam rapī nōn sinam. Equī sōlī mē servābunt.'
"Nunc latrōnēs in summō carrō stābant. Subitō equōs meōs incitāvī. Latrōnēs, quī id nōn exspectābant, nōn iam in carrō stūre poterant. Subitō in grāmine iacēbant. Tergum meum vertī et ē cōnspectū eōrum properāvī. Celeriter equī
