Pagina:Patrologia Latina Vol. 54.pdf/29

53

54

SCHŒNEMANNI NOTITIA HISTORICO-LITTERARIA IN S. LEONEM.

53 ASoliditatem illam quam e Petra Christo etiam ipse Petra factus acceperit, in suos quoque se transfudisse hæredes; eumdemque sedi suæ præesse non desinere, ipsum salubribus consiliis, æquis judiciis præsidere, seque non tam sedi ejus præsidere quam servire, adeo ut si quid jam a Romano pontifice recte agatur et disponatur, illius operibus, illius sit gubernaculis deputandum. Porro ex ejusdem Petri firmitate consurgere debuisse statuit sublimitatem Ecclesiæ, eaque de causa specialem a Domino Petri curam susceptam et pro fide Petri proprie supplicatum fuisse : tamquam aliorum status certior esset futurus, si mens principis victa non fuisset. Hac mente atque hoc ingenio Leo causam Eutychis tractare cœpit. Hic archimandrita Constantinopolitanus, dum nimis strenue Nestorianismi Breliquias persequeretur, et quosdam episcopos Orientales injusta hæresis suspicione premeret, in alium eidem oppositum errorem incidit, atque duas in Christo naturas post adunationem in unam coaluisse statuere non est veritus. Diligens erat tam sacrarum Scripturarum quam expositionum sanctorum Patrum scrutator, quique aperte fatebatur se illas potiores habere et solas certas firmasque existimare. Sed ex eodem solitario studio et Nestorianismi metu religiosius verba curabat, nimiaque ancipitum locutionum fuga potius quam ulla alia de causa in errorem incidisse videtur ^[1]. Nec vero pertinax erat, sapientiorumque et doctiorum respuebat correctiones; sed in ipsa synodo Constantinopolitana (ἐνδημούσῃ), in qua primum a. 448 causa ejus coram Flaviano Cagitata est, sententiam ejus lubens amplectebatur, modo aliter sentientes exsecrari, ut jussus erat, verebatur et aperte renuebat. Atque hac solum de causa ipse a synodo anathema tulit et ab officio simul et communione Ecclesiæ remotus est. Tum vero Eutyches acri suo contra Nestorianismum studio se pessumdatum sentiens, imperatorem adire, aliorumque episcoporum, in primis autem Alexandrinæ et Romanæ sedis antistitum auxilium implorare cœpit. Nec frustra. Imperator enim, qui Nestorianam hæresim peste quavis capitaliorem æstimabat, et suopte ingenio, et fortasse etiam amicorum quorumdam (Chrysaphium eunuchum indigitant acta hujus rei), qui vel ipsi minus Flaviano favebant, vel vere injuriam ab eo Eutychi illatam dolebant, studiis Dpatrocinium ejus suscepit. Alexandrino autem episcopo, nisi perenne in Constantinopolitanos præsules odium fuisset, vel ob unius Cyrilli memoriam vir hujus animi præsidio suo dignus videri debebat, et vero Dioscuro nulla gratior animum in rivali explendi occasio obtingere potuisset. Tandem Leonis etiam pro causa ejus deplorata non obscura jam voluntas erat. Quippe cum Eutyches dudum ei studio suo contra Nestorianos per litteras olim ad eum directas commendatus, jam non ipse solum de injuria sibi facta apud eum questus esset, sed Theodosius etiam magnum 54 Aperturbationis strepitum a Flaviano excitatum scripsisset, et ut laboranti Eutychi succurreret rogasset, vehementer cum Flaviano expostulare cœpit, mirari se significans, qui scandalum illud ipsi silere potuerit, nec potius procurarit, ut primitus insinuatione relationis ejus instrueretur, et poscens ut quam primum judicii ejus ratio omniaque quæ gesta essent, plenissime et lucide ad notitiam suam pervenirent. Mox autem cum de Eutychis hæresi per Flaviani epistolam edoctus esset, tam detestanda ipsi ejus opinionis visa est pravitas, tam late patens et multiplex errorum ex ea pullulantium propago, tantum periculum quod ex ea fidei puriori immineret, ut extemplo quidem assensum suum brevi epistola Flaviano declararet, simul autem pleniorem epistolam polliceretur, in Bqua Flavianum episcopum, quid de tota causa constitui deberet, instructurus esset. Hæc vero fuit celebris illa ad Flavianum epistola, qua totam de Incarnatione sententiam discussit atque definivit, Nestoriique et Eutychis erroribus proscriptis, catholicam doctrinam adeo accurate tum sententiis, tum sermone declarare studuit, ut quidquid in ea scriptum est ex apostolica et evangelica probaretur sumptum esse doctrina. Constantinopolim mittere decreverat per eumdem, qui priores Flaviani litteras apportaverat, clericum. Sed cum interea ab imperatore synodus generalis Ephesum in kalendas Augusti a. 449 indicta esset, legatis eodem destinatis dedit ut in synodo publice recitarent. At de synodi istius exitu constat. Latrocinalis nomine infamis est; solus imperitabat Dioscurus; Cprohibiti legati Romani a lectione litterarum Leonis ad Flavianum, et postquam factionis furor omnia miscuisset, in custodiam dati, solo Hilario per fugam elapso. Vani erant oppressorum clamores, vana omnium bonorum indignatio, vanæ Leonis apud Theodosium et Pulcheriam, ad clerum plebem et archimandritas Constantinopolitanos querelæ. Frustra gesta ejus synodus Romana reprobavit; frustra per Valentinianum et Placidiam Pulcheriamque Augustas concilium in partibus Occidentis a Theodosio impetrare nitebatur; cum subito merte Theodosii (die 28 Julii a. 450) tristis rerum facies in lætiorem, et quidem Romani pontificis auctoritati auspicatissimam conversa est. Etenim novus imperator Marcianus, Pulcheria ejus uxore adjuvante, ab initio imperii sui D eo omnem curam atque cogitationem conferebat, ut damnum ab Eutyche fidei illatum resarciretur, studiumque suum de concilio quam citius cogendo Leoni per epistolam declaravit ^[2]. Interim Eutyches ex Urbe egredi jussus, et synodus Constantinopoli præsentibus Romanis legatis coacta est, ibique lecta dogmatica Leonis epistola ad Flavianum, cui novus Constantinopolis episcopus Anatolius cum cæteris episcopis, archimandritis, presbyteris et diaconis subscripserunt ^[3], eamdemque omnibus qui ubique essent metropolitis subscribendam miserunt ^[4]. Huc

1. S. V. Griesbach in Locis Theologicis ex Leone II. collectis, sect. 3, § 18, p. 40, 41.
2. Ep. 73 apud Ballerin.
3. Vid. Ep. Leonis ad Anatolium, 80 apud Ballerin.
4. Conc. Chalced. act. 4.