Pagina:Recueil des Historiens des Gaules et de la France, tome1.djvu/40

xxx

PRÆFATIO.

prætarentur. Nam, ut uno verbo aperiam quid sentiam, omnes Gallos Celtas, non omnes Celtas Gallos fuisse mihi est persuasum. Adeo singularis est P. l’Empereur[1] de nomine Gallorum opinio, ut digna sit cui hic locum demus. Gallorum nomen Celticæ genti à Romanis, veluti deridiculi gratia, inditum fuisse arbitratur, eo quod hæc natio tum ornatu tum agendi modo avi, quæ Gallus dicitur, multùm esset similis. IV. De Celtarum seu Gallorum Lingua. Ut Celtarum, sic et eorum Linguæ obscura prorsùs est et incerta origo. Hinc de Celticæ Linguæ origine in varias itum est sententias. Cùm enim in omnibus ferè Linguis innumeras voces Celticas deprehenderent Eruditi, alii ab Hebræo, alii à Phœnicio, alii à Scythico, alii à Græco, alii à Latino, alii denique à Germanico sermone Linguæ Celticæ ortum repetierunt. Pezronius qui, ut suprà vidimus, Celtarum originem Gomero Japheti filio refert acceptam, quique illos variis donatos nominibus per universas ferè totius orbis partes deducit, nihil miratur si verba Syriaca, Chaldaica, Arabica et alia in sermone Celtico reperiantur : hæc enim Celtæ ex istis nationibus, quibus vicini fuerunt, hauserint. Quinimmò contendit Pezronius et probare nititur innumeras voces Græcas, Latinas et Germanicas à Lingua Celtica, velut à fonte, derivari. Dissert. Edit. Parisiis, 1706.