Pagina:S Anselmi Cantuariensis libri duo Cur De.pdf/17

E Wikisource
Haec pagina emendata est
xii
PRAEFATIO EDITORIS.

auctoris studium se ad gradus lectorum eruditionis varios accomodandi laude omni dignum et ex ansis illis ei ad scribendum datis derivandum ne minimum quidem contraxit damnum admirabili sane subtilitati argumentationum. Egregie et exquisite S. Ven. Hasse[1] tractatus structuram ita descripsit, ut praeter Prologum (I, 1-10) et Epilogum (II, 16a-22) tres statueret partes, quarum prima (I, 11-19) satisfactionem evincit conditionem, sine qua remissio peccatorum fieri non possit; secunda (I, 20-24) hominem peccatorem demonstrat quam debeat Deo satisfactionem pro peccato eam reddere nequire et nisi reddiderit salvari non valere; tertia denique (II, 1-15) neminem concludit nisi Deum hominem eumque crucifixum satisfactionem illam debitam Deo praestare ac mundi peccata delere posse. Quaestionis summam Boso collocutor L. II c. 17 s. f. acute comprehendit; misericordiam vero Dei iustitiae concordem hoc tractatu se non evertisse sed qua par est ratione astruxisse auctor (II, 20) evidenter et dilucide ostendit.[2]

Gabriel Gerberon, Presbyter ac Monachus Benedictinus ex Congregatione S. Mauri, qui sua S. Anselmi Operum editione[3] optime pro re critica

  1. „Anselm v. Canterbury.“ II, 572 sq.
  2. Cfr. „Geschichtliches aus der Versöhnungs- und Genugthuungslehre. Anselmus.“ in „Evangelische Kirchen-Zeitung.“ 1834. n. 1-3. max. pag. 12 sq.
  3. „Sancti Anselmi Ex Beccensi Abbate Cantuariensis Archiepiscopi Opera Nec Non Eadmeri Monachi Cantuariensis Historia Novorum, Et alia opuscula: Labore ac studio D. Gabrielis Gerberon Mon. Congr. S. Mauri ad Mss. fidem expurgata at aucta. Secunda editio correcta et aucta. Lutetiae Parisiorum — MDCCXXI.“