exilem uocauit. At latini cum aspirationem in scriptura nostra reciperent, totum. i. pro aspiratione sumpserunt. Nec illud diuidere curae fuit, quia exilitatis notam penitus neglexerunt. Ponimus igit aspirationis notam ante uocales omens, sed post consonantes tantummon quattuor more antiquorum graecorum, hoc est post c ut Chremes, post t ut Thraso, post p ut Philippus, post r ut Pyrrhus. Verum cum Papyriano teste uetustiores graecorum notam ipsam aspirationis in uersu ut nostri conscriberent, actum olim fuisse perpendiuns, ut non exercitis latinis in scriptura graeca confusionem quoque et errorem ipsa aspiatioins nota nonnunquĩ induceret. Nam traducentes nostri ab initio dictioens plurimas graecas, quibus indigere uidebamur contigit, ut decepti figurarum similitudine id, quod aspirationis nota erat pro littera. s. acciperent et traducerent, et maxime quia ab aeolibus ut plurimum sumpserint, qaspirationem in formam. σ. graeci designabant. Itaque cum scriptum comperirent σε ρπι λλος putantes primam non esse aspirationem, sed s litteram quam illi in ea figura describunt traduxeruntt serpillus et non herpillus. simili mon σέρπω dixerunt serpo, et non herpo, σsQ traduxerunt sex et non hex, σέπτα septem et similia quae plurima comperiunt. Quare cum non minus apud graecos ipsos con fusionem quandoque eiusmodi scriptura induceret, ita ut quod attici et nos muusam cum s proferimus, Boetes muham hoc est non uoce ipsius s, sed aspirationis, teste Prisciano in primo proferrent. actum em ab illis ut non amplius in uersu ipsa aspirationit nota scribatur. Sed supra uocalem annotetur, unde iam scribitur uρπι λλοσ et non σtρπιλλος, i et non sex alia similiter. Idemque de nota exilitatis obseruatur, ut απο λ λων αυyοumστiνος, et in aliis modo consimili. At uero supra consonantes nulla earum notarum scribit nisi supra ρ, quae sola inter omnes cum principalis est aspirationis nota designatur, ut ρήτωρ ροδοπν ράφανος, et similes, quĩobrem cum eiusmodi dictiones traducimus, semper cum r aspirato transcribimus, ut rhodope rhetor, raphanus. Sed an in medio ipsarum dictionum graecarum, quas nos in litteraturam nostram tramscribimus, ipsum r aspirari debeat dubium esse uidet. Quod Priscianus in primo p humc quoque modum dissoluit dicens r sine aspiratione in latinis ponitur, in graecis uero principalis hoc est in initio dictionis posita, uel in dictione media geminata, et a nobis tramscripta aspirat, ut Pyrrhus, Tyrrhenus, et similia, quae ut ait ex antiqua nostra scriptura aspirationem in medio seruant. At uero quom non geminant r absque aspiratione scribenda sunt, ut Pyra lyra syria, et similes. Quod quia a doctis oimbus et approbatis latinis obseruat, et nos itidem obseruare debemus. Verum ut omnem aspirationis obseruantiam, quae apud graecos habet, et ad nostros ex illorum dictionibus traducit, facile comprehendamus, id prius diligenter pspiciendum est, ex consonantibus graecis nouem mutas esse, uidelicet β. . δ. κ. π. τs. t. . Quarum tres quidem apud illos exiles sunt seu leues, hoc em prorsus simplices, et quae nullam intra se aspirationem concludunt. s. . o. . Tres uero aliae crassae et spissae, uel ut alii ex nostris uocant flatiles, uidelicet. θ. φ. V. Rursus et aliae tres quae mediae numcupant uidelicet. β. . δ. f̃si medium quendam inter spissas et exiles sonum sint continentes, ut. β. inter π. et. φ. similiter γ inter. s. et. X. et simili modo. δ. inter. met. θ, et ut similia de lruntis nfis esse uidimus. Vlterius quoque et aliud diligentius pspiciendum, ut quom duae dictioens componunt, quarum una in uocalem desinit, et alia incipit a uocali in dictione composita non retinetur uocalis, in quam prima dictio quae componitur desinebat, utsi praepositionem hanc graecam πταρα, cum hoc pronoine Lμoυ componamus, abiicitur α in quod desinit praepositio, et seribitur, παρL. μuoum et non παραeμoum. Quin et ut tam abiectio litterae, quĩ compositio designetur saepissime ponunt supra locum, unde talis littera est abiecta duo signa, utsupra statim annotauimus. Vnum quidem sempetin
