EPISTOLA ENCYCLICA
AD OMNES PATRIARCHAS PRIMATES ARCHEPISCOPOS ET EPISCOPOS.
VENERABILES FRATRES
SALVTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM
Qui pluribus jam abhinc annis una Vobiscum, Venerabiles Fratres, episcopale munus plenum laboris, plenum sollicitudinis pro viribus obire, ac Dominici gregis partem curae Nostrae commissam pascere nitebamur in montibus Israel, in rivis, et pascuis uberrimis, ecce ob mortem clarissimi Praedecessoris Nostri Gregorii XVI, cujus certe memoriam, atque illustria, et gloriosa facta aureis notis inscripta in Ecclesiae fastis semper admirabitur posteritas, praeter omnem opinionem, cogitationemque Nostram, ar cano divinae Providentiae consilio, ad Summum Pontificatum non sine maxima animi Nostri perturbatione ac trepidatione evecti fuimus. Etenim si semper grave admodum et periculosum Apostolici ministerii onus merito est habitum, atque habendum, hi sce quidem difficillimis Christianae reipublicae temporibus vel maxime formidandum. Itaque infirmita tis Nostrae probe conscii, et gravissima supremi Apostolatus officia in tanta praesertim rerum vicis situdine considerantes, tristitiae et lacrimis Nos plane tradidissemus, nisi omnem spem poneremus in Deo salutari Nostro, qui numquam derelinquit spenutes in Eo, quique, ut potentiae suae virtutem ostendat, ad suam regendam Ecclesiam infirmiora identidem adbibet, quo magis magisque omnes cognoscant Deum ipsum esse, qui Ecclesiam admira bili sua providentia gubernat, atque tuetur. Illa etiam consolatio Nos vehementer sustentat, quod in animarum salute procuranda Vos socios et adjutores ha beamus, Venerabiles Fratres, qui in sollicitudinis Nostrae partem vocati, Qinni cura et studio ministe rium vestnun implere, ac bonum certamen certare contenditis. Hinc ubi primum in sublimi hac Principis Apostolorum Cathedra, licet immerentes, collo cati in persona Beati Petri gravissimum munus ab ipso asterno Postorum Principe divinitus tributum accepimus pascendi, ac regendi non solum agnos, universum scilicet Christianum populum, verum etiam oves, boc est Antistites,, nihU certe Nobis potius, nihil optabilius fuit, quam ut intimo caritatis affectu Vos omnes alloqueremur. Quamobrem vix dum ex more institutoque Decessorum Nostrorum in nostra Lateranensi Basilica Summi Pontificatus possessionem suscepimus, nulla interposita mora has ad Vos Litteras damus, ut eximiam vestram excitemus pieta tem, quo majore usque alacritate, vigilantia, contentione custodientes vigilias nectis super gregem curae vestrae commissum, atque episcopali robore et eoastontja adversus teterrimum humani generis bastera dimicantes, velati boni milites Christi Jesu, strenue opponatis murum pro Domo Israel.
Neminem vestrum latet, Venerabiles Fratres, hac nostra deploranda aetate acerrimum ac formidolosissi mum contra catholicam rem universam bellum ah iis hominibus conflari, qui nefaria inter se Societate conjuncti sanam non sustinentes doctrinam, atque a veritate auditum avertentes, omnigena opinionum portenta e tenebris eruere, eaque totis viribus exaggerare, atque in vulgus prodere, et disseminare contendunt. Horrescimus quidem animo, et acerbissimo dolore conficimur, cum omnia errorum monstra, et varias multiplicesque nocendi artes, insidias, machinationes mente recogitamus, quibus hi veritatis et lucis osores, et peritissimi fraudis artifices omne pietatis, justitiae, honestatis studium in omnium animis restinguere, mores corrumpere, jura quaeque divina et humana perturbare, catholicam religionem, civilemque societatem convellere, labefactare, immo, si fieri umquam posset, funditus evertere commoliuntur. Noscitis enim, Venerabiles Fratres, hos in fensissimos christiani nominis hostes, caeco quodam insanientis impietatis impetu misere raptos, eo opinandi temeritate progredi, ut inaudita prorsus audacia aperientes os suum in blasphemias ad Deum [1](1) palam publiceque edocere non erubescant, commenti tia esse, et hominum inventa sacrosancta nostrae religionis mysteria, catholicae Ecclesiae doctrinam hu manae societatis bono et commodis adversari , ac vel ipsum Christum et Deum ejurare non extimescant. Et quo facilius populis illudant, atque incautos praesertim et imperitos decipiant, et in errores secum abripiant, sibi unis prosperitatis vias notas esse comminiscuntur, sibique philosophorum nomen arrogare non dubitant, perinde quasi philosophia, quae tota io naturae veritate investiganda versatur, ea respuere debeat, quae, supremus et clementissimus ipse totius naturae auctor Deus singulari beneficio et misericordia hominibus manifestare est dignatus, ut vetam ipsi felicitatem .et salutem assequantur. Hinc prae postero sane et fallacissimo argumentandi genere numquam desinunt humanae rationis vim et excellentiam appellare, extollere contra sanctissimam Christi fidem, atque audacissime blaterant, eam humanae refragari rationi. Quo certe nihil dementius, nihil magis impium, nihil contra ipsam rationem magis repugnans fingi, vel excogitari potest. Etsi enim fides sit supra rationem,. nulla tamen vera dissensio, nullumque dissidium inter ipsas inveniri umquam potest, cum ambae ab uno eodemque immutabilis aeternaeque veritatis fonte Deo Optimo Maximo oriantur, atque ita sibi mutuam opem ferant, ut reeta ratio fidei veritatem demonstret, tueatur, defendat; fides vero rationem ab omnibus erroribus liberet, eamque divinarum rerum cognitione mirifice illustret, confirmet atque perficiat. Neque minori certe fallacia. Venerabiles Fratres, isti divinae revelationis inimici humanum progressum summis laudibus efferentes, in catholicam religionem temerario plane, ac sacrilego ausu illum inducere vellent, perinde ac si ipsa religio non Dei, sed hominum opus esset, aut philosophicum aliquod inventum, quod humanis modis perfici queat. In istos tam misere delirantes percommode quidem cadit, quod Tertullianus sui temporis philosophis merito exprobrabat, qui Stoicum , et Platonicum , et Dialecticum Christianismum protuerunt [2](1). Et sane cum sanctissima nostra religio non ab humana ratione luerit inventa, sed a Deo hominibus clementissime patefocta, tum quisque vel focile intelligit, religionem ipsam ex ejusdem Dei lo> quentis auctoritate omnem suam vim acquirere, neque ab humana ratione deduci, aut perfici umquam posse. Humana quidem ratio, ne in tanti momenti negotio decipiatur et erret, divinae revelationis foetum diligenter inquirat oportet, ut certo sibi con stet Deum esse loquutum, ac Eidem quemadmodum sapientissime docet Apostolus, rationabile obsequium exhibeat [3](2). Quis enim ignorat vel ignorare potest, omnem Deo loquenti fidem esse habendam, uihilque rationi ipsi magis consentaneum esse, quam iis acquiesceret finaiterque adhatrere, quae a Deo, qui neo falli nec follere potest, revelata rase consistent ?
Sed quam multa» quam mira, quam splendida praesto sunt argumenta, quibus humana ratio luculentissime evinci omnino debet, divinam esse Christi religionem, et omne dogmatum nostrorum principium radicem desuper ex caelorum Domina accepisse [4](3), ac propterea nihil fide nostra certius, nihil securius, nihil sanctius exstare, et quod firmioribus innitatur principiis,. Hanc scilicet fides vitae magistra» salutis index» vitiorum omnium expultrix , ac virtutum fecunda parens altrix, di vini sui auctoris et consummatoris Christi Jesu nativitate, vita, morte, resurrectione, sapientis, pro digiis, vaticinationibus confirmata, supernae doctrinae hice undique refulgens, ac coelestium divitiarum ditata thesauris, tot Prophetarum praedictionibus, tot miraculorum splendore, tot Martyrum constantia» tot Sanctorum gloria vel maxime clara et insignis salutares proferens Christi leges, ac majores in dies ex crudelissimis ipsis persecutionibus vires acquirens, universum orbem terra marique, a solis ortu usque ad occasum, uno Crucis vexillo pervasit, atque ido lorum profligata fallacia, errorum depulsa caligine, triumphatisque cujusque generis hostibus omnes po pulos, gentes, nationes utcumque immanitate barba' ras, ac indole, moribus, legibus, institutis diversas divinae cognitionis lumine illustravit, atque suavissimo ipsius Christi jugo subjecit, annuntians omnibus pacem, annuntians bona. Quae certe omnia tanto divinae sapientiae, ac potentiae fulgore undique collucent, ut cujusque mens et cogitatio vel facile inlelligat cbristianam fidem Dei opus esse. Itaque humana ratio ex splendidissimis hisce, aeque ac firmissimis argumentis clare aperteque cognoscens Deum ejusdem fidei auctorem existere, ulterius progredi nequit, sed quavis difficultate ac dubitatione penitus abjecta, atque remota, omne eidem fidei obsequium praebeat oportet, cum pro certo habeat a Deo traditum esse quidquid fides ipsa hominibus medendum, et agendum .proponit.
Atque hinc plane apparqt in qptaiito errore illi etiam versentur, qui ratione abutentes, ae Dei eloquia tamquam humanum opus existimantes, proprio arbitrio illa explicare, interpretari temere audent, cum Deus ipse vivam constituerit auctoritatem, quae verum legitimumque coelestis suae revelationis sensum doceret, constabiliret, omneaque controversias in ro bus fidei, et morum infallibili judicio dirimeret, ne fideles circumferantur omni vento doctrinae in ne quitia hominum ad circumventionem erroris. Quae quidem viva, et infallibilis auctoritas in ea tantum viget Ecclesia, quae a Christo Domino supra Petrum totius Ecclesiae Caput, Principem et Pastorem, cujus fidem numquam defecturam promisit, aedificata suos legitimos semper habet Pontifices sine intermissione ab ipso Petro ducentes originem in ejus Cathedra collocatos, et ejusdem etiam doctrinae, dignitatis, honoris ac potestatis heredes et vindices. Et quoniam ubi Petrus ibi Ecclesia [5](1), ae Petrus per Romanum Pontificem loquitur [6](2), et semper in suis successoribus vivit, et judicium exercet [7](3), ac praestat quaerentibus fidei veritatem [8](4), idcirco di vina eloquia eo plane sensu sunt accipienda, quem tenuit ae tenet haec Romana Beatissimi Petri Cathedra, quae omnium Ecclesiarum mater et magi stra [9](5) fidem a Christo Domino traditam, integram inviolatamque semper servavit, eamque fideles edo cuit, omnibus ostendens salutis semitam, et incor ruptae veritatis doctrinam Haec siquidem principa lis Ecclesia, unde unitas Sacerdotalis exorta [10](fi), haec pietatis metropolis, in qua est integra cbristianae religionis ac pcrfeeta soliditas [11](1), in qua semper Apo stoli cae Cathedrae viguit Principatus [12](2), ad quam propter potiorem principalitatem necesse est omnem convenire Ecclesiam, hoe est qui sunt undique fideles [13](3), eam qua quieumque non colligit, spargit [14](4). Nos igitur, qui inscrutabili Dei judicio in bac veritatis Cathedra collocati sumus, egregiam vestram pietatem vehementer in Domino excitamus, Venera biles Fratres, ut omni sollicitudine et studio fideles curae vestrae concreditos assidue monere, exhortari connitaraini, ut hisee principiis firmiter adhaerentes numquam se ah iis decipi, et in errorem induci patiantur , qui abominabiles facti in studiis suis humani progressus obtentu fidem destruere, eamque rationi impie subjicere ac Dei eloquia invertere contendunt, summamque Deo ipsi injuriam inferre non reformidant, qui eaelesti sua religione hominum bono atque saluti dementissime consulere est dignatus.
Jam vero probe noscitis, Venerabiles Fratres, alia errorum monstra et fraudes, quibus hujus saeculi filii catholicam religionem, et divinam Ecclesiae auctoritatem, ejusque leges acerrime oppugnare, et tum sacrae, tum eivilis potestatis jura coneulcare conantur. Huc spectant nefariae molitiones contra hanc Romanam Beatissimi Petri Cathedram, in qua Christus posuit inexpugnabile Ecclesiae suae fundamentum. Huc clandestinae illae seetae e tenebris ad rei tum sacrae, tum publicae exitium et vastitatem emersae, atque a Romanis Pontificibus Decessoribus No stris iterato anathemate damnatae suis Apostolicis Litteris [15](1), quas Nos Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine confirmamus, et diligentissime ser vari mandamus. Hoc volunt vaferrimae Biblicae Societates, quae veterem haereticorum artem renovantes, divinarum Scripturarum libros contra sanctissimas Ecclesiae regulas vulgaribus quibusque linguis translatos, ac perversis saepe explicationibus interpretatos, maximo exemplarium numero, ingentique expensa omnibus cujusque generis hominibus etiam rudioribus gratuito impertiri, obtrudere non cessant, ut divina traditione, Patrum doctrina, et catholicae Ecclesiae auctoritate rejecta, omnes eloquia Domini privato suo judicio interpretentur, eorumque sensum pervertant, atque ita in maximos elabantur errores. Quas Societates Suorum Decessorum exempla aemulans recol. mem. Gregorius XVI, in cujus locum meritis licet imparibus suffecti sumus, suis Apostolicis Litteris reprobavit [16](2), et Nos pariter damnatas esse volumus. Hac spectat horrendum, ac vel ipsi naturali rationis lumini maxime repugnans de cujuslibet religionis indifferentia systema, quo isti veteratores, omni virtutis et vitii, veritatis et erroris, honestatis et turpitudinis sublato discrimine, homines in cujusvis religionis cultu aeternam salutem assequi posse comminiscuntur, perinde ac si ulla umqtiam esse posset participatio justitiae cum iniquitate, aut societas lucis ad tenebras, et conventio Christi ad Belial. Huc spectat foedissima contra sacrum clericorum caelibatum conspiratio, quae a nonnullis etiam, proh dolor! ecclesiasticis viris fovetur, qui propriae dignitatis misere obliti, se voluptatum, blanditiis et illecebris vinci et deliniri patiuntur; huc perversa in philosophicis praesertim disciplinis docendi ratio, quae improvidam juventutem miserandum in modum decipit, corrumpit , eique fel draconis in calice Babylonis propinat; huc infanda, ac vel ipsi naturali juri maxime adversa de Communismo, uti vocant, doctrina, qua semel admissa, omnium, jura, res, proprietates, ac vel ipsa humana societas funditus everterentur; huc tenebricosissimae eorum insidiae, qui investitu ovium, cum intus sint lupi rapaces, mentita ac fraudulenta purioris pietatis, et severioris virtutis, ac disciplinae specie humiliter irrepunt, blande capiunt, molliter ligant, latenter occidunt, homines que ab omni religionis cultu absterrent, et dominicas oves mactant atque discerpunt. Huc denique, ut cetera, quae Vobis apprime notk ac perspecta sunt, omittamus, teterrima tot undique volantium, et peccare docentium voluminum ac libellorum contagio, qui apte compositi,, ac fallaciae et artificii pleni, immanibusque sumptibus per omnia loca in Christianae plebis interitum dissipati, pestiferas doctrinas ubique disseminant, incautorum potissimum mentes, animosque depravant , et maxima religioni inferunt detrimenta. Ex hac undique serpentium errorum colluvie, atque effrenata cogitandi, loquendi, scribendique licentia mores in deterius prolapsi, sanctissima Christi spreta religio, divini cultus improbata majestas, hujus Apostolicae Sedis divexata potestas* Eo* elesiae oppugnata atque in turpem servitutem reda cta auctoritas Episcoporum jura conculcata matrimonii sanctitas violata* cujusque potestatis regimen labefactatum, ac tot alia tum christianae tum civilis reipublicae damna quae communibus lacrimis ana Vobiscum flere cogimur, Venerabiles Fratres.
In tanta igitur religionis, rerum ac temporum vicissitudine de universi Dominici gregis salute Nobis divinitus commissa vehementer solliciti, pro Apostolici Nostri ministerii officio nihil certe inausum nihilque intentatum relinquemus, quo cunctae christianae familiae bono totis viribus consulamus. Verum praeclaram quoque vestram pietatem, virtutem, prudentiam summopere in Domino excitamus Venerabiles Fratres, ut caelesti ope freti una Nobiscum Dei * Ejusque Sanctae Ecclesiae causam pro loco , quem tenetis* pro dignitate, qua insigniti estis, impavide defendatis. Vobis acriter pugnandum esse intelligitis, cum minime ignoretis quibus quantisque intemerata Christi Jesu Sponsa vulneribus afficiatur, quantoque acerrimorum hostium impetu divexetur. Atque in primis optime noscitis, vestri muneris esse catholicam fidem episcopali robore tueri, defendere ac summa cura vigilare * ut grex Vobis commissus in ea stabilis et immotus persistat, quam nisi quisque integram , mviolatamque servaverit , absque dubio in aeternum peribit [17](1). In hanc igitur fidem tuen dam, atque serrandam pro paBtorali vestra sollicitudine diligenter incumbite, neque uinquam desinite omnes in ea instruere, confirmare nutantes, contra dicentes arguere, infirmos in fide corroborare, nihil umquam omnino dissimulantes ac ferentes , quod ejusdem fidei puritatem rei minimum violare posse videatur. Neque minori animi firmitate m omnibus fovete unionem cum Catholica Ecclesia, extra quam nulla est salus, et obedientiam erga hanc Petri Cathedram , cui tamquam firmissimo fundamento tota sanctissimae nostrae religionis moles innititur. Pari vero constantia sanctissimas Ecclesiae leges custodiendas cnrate, quibus profecto virtus, religio, pie tas summopere vigent et florent. Cum autem magna sit pietas prodere latebras impiarum , et ipsum in eis , cui serviunt, diabolum debellare [18](1), illud obsecrantes monemus , ut omni ope et opera multifor mes inimicorum hominum insidias, fallacias, errores, fraudes, machinationes fideli popnlo detegere , eumque a pestiferis libris diligenter avertere, atque assidue exhortari velitis, ut impiorum sectas, et societates fugiens tamquam a lacie colubri, ea omnia studiosissime devitet, quae fidei, religionis, morumque integritati adversantur. Qua de re numquarh omnino sit, ut cessetis praedicare Evangelium, quo christiana plebs magis in dies sanctissimis christianae legis praeceptionibus erudita crescat in scientia Dei, declinet a malo, et factat bonum , atque ambulet in viis Domini. Et quoniam nostis Vos pro Christo legatione fungi, qui se mitem et humilem corde est professus, quique non venit vocare justos, sed peccatores, relinquens nobis exemplum; ut se quamur vestigia ejus; quos in mandatis Domini delinquentes, atque a veritatis et justitiae semita aberrantes. inveneritis, haud omittite eos in spiritu le nitatis. et mansuetudinis paternis monitis, et consi liis corripere atqjue arguere, obsecrare, increpare inqmni bonitate, patientia et doctrina, cum saepe plus er ga corrigendos agat benevolentia , quam austeritas, plus exhortatio, quam comminatio, plus caritas, quam pote stas [19](1). Illud etiam totis viribus praestare contendite. Venerabiles Fratres, ut fideles caritatem sectentur, pacem inquirant, et quae caritatis et pacis sunt se dulo exequaqtur, qqo cunctis dissensionibus, inimi citiis, aemulationibus, simultatibus penitus extinctis, omnes se mutua caritate diligant, atque in eodem sensu, in eadem sententia perfecti sint, et idem unanimes sentiant, idem dicant, idem sapiant in Christo Jesu Domino Nostro. Debitam erga Principes, et potestates obedientiam ac subjectionem christiano populo inculcare satagite, edocentes juxta Apostoli pipnitum [20](2) non esse potestatem nisi a Deo, eosque Dpi, qrdinationi resistere, adeoque sibi damnationem acquirere, quj potestati resistunt, atque idcirco praeceptupi potestati ipsi obediendi a nemine umquam citra piaculum posse viqlari, nisi, forte aliquid imperetur, quod. Dei et Ecclesiae legibus adversetur.
Verum cum nihil sit, quod ,. alios magis ad pietatem, et Dei cultum assidue instruat, quam eorum vita el exemplum , qui se divino ministerio dedica runt [21](1), et cujusmodi sunt Sacerdotes, ejusmodi ple rumque esse soleat et populus, pro vestra singulari sapientia perspicitis, Venerabiles Fratres, summa cura et studio Vobis esse elaborandum, ut in Clero morum gravitas, vitae integritas, sanctitas, atque doctrina eluceat, et ecclesiastica disciplina ex Sacro rum Canonum praescripto diligentissime servetur, et ubi collapsa fuerit, in pristinum splendorem re stituatur. Quapropter, veluti praeclare scitis, Vobis summopere cavendum, ne cuipiam, juxta Apostoli praeceptum, cito manus imponatis, sed eos tantum sacris initietis ordinibus, ac sanctis tractandis ad moveatis mysteriis, qui accurate exquisiteque explo rati, ac virtutum omnium ornatu, et sapientiae laude spectati, vestris dioecesibus usui et ornamento esse possint, atque ab iis omnibus declinantes, quae Cle ricis vetita, et attendentes lectioni, exhortationi, do. ctrinae, exemplum sint fidelium in verbo , in conver> satione , in caritate , in fide, in castitate [22](2), cunctis que afferant venerationem, et populum ad Christia nae religionis institutionem fingant, excitent, atque inflamment. Melius enim profecto est, ut sapientissi me monet immortalis memoriae Benedictus XIV De cessor Noster, pauciores habere ministros , sed pro bos, sed idoneos, atque utiles, quam plures qui in aedificationem Corporis Christi, quod est Ecclesia, nequidquam sint valituri [23](3). Neque vero ignoratis, majori diligentia Vobis in illoram praecipuo mores» et scientiam esse inquirendum, quibus animaram cura et regimen committitur» ut ipsi tamquam fideles multiformis gratiae Dei dispensatores plebem sibi concreditam sacramentorum administratione, divini verbi praedicatione ac bonorum operum exemplo continenter pascere» juvare, eamque ad omnia religionis instituta, ac documenta informare, atque ad salutis semitam perducere studeant. Intelligitis nimirum Parochis officii sui ignaris, vel negligentibus, continuo et populorum mores prolabi, et Christia nam laxari disciplinam, et religionis cultum exBolvi, atque convelli, ac vitia omnia et corruptelas in Ecclesiam facile invehi. Ne autem Dei sermo, qtd vi vus , et efficax, et penetrabilior omni gladio andpiti [24](1) ad animarum salutem est institutus, ministrorum vitio infructuosus evadat, ejusdem divini verbi prae conibus inculcare, praecipere numquam desinite. Venerabiles Fratres, ut gravissimum sui muneris offi cium animo reputantes, evangelicum ministerium non in persuasibilibus humanae sapientiae verbis, non m profano inanis et ambitiosae eloquentiae apparatu et lenocinio, sed in ostensione spiritus et virtutis religiosissime exerceant, ut recte tractantes verbum ve ritatis, et non semetipsos, sed Christum Crucifixura praedicantes, sanctissimae nostrae religionis dogmata, praecepta juxta catholicae Ecclesiae et Patrum doctrinam gravi ac splendido orationis genere populis clare aperteque annuncient, peculiaria singulorum officia accurate explicent, omnesque a flagitiis deterreant, ad pietatem inflamment, quo fideles Dei verbo salubriter imbuti atque refecti vitia omnia declinent, virtutes sectentur, atque ita aeternas poenas evadere, et caelestem gloriam consequi valeant. Universos ecclesiasticos viros pro pastorali vestra sollicitudine et prudentia assidue monete, excitate, ut serio cogitantes ministerium, quod acceperunt in Domino , omnes proprii muneris partes diligentissime impleant, domus Dei decorem summopere diligant, atque intimo pietatis sensu sine intermissione instent obsecrationibus et precibus, et Canonicas horas ex Ecclesiae praecepto persolvant, quo et divina sibi auxilia ad gravissima officii sui munera obeunda impetrare, et Deum Christiano populo placatum ac propitium reddere possint.
Cum autem, Venerabiles Fratres, vestram sapien tiam minime fugiat, idoneos Ecclesiae ministros non nisi ex optime institutis clericis fleri posse, magnam que vim in recta horum institutione ad reliquum vitae cursum inesse, pergite omnes episcopalis vestri zeli nervos in id potissimum intendere, ut adolescentes clerici vel a teneris annis tum ad pietatem so lidamque virtutem, tum ad litteras severioresque disciplinas, praesertim sacras, rite informentur. Quare Vobis nihil antiquius, nihil potius esse debet, quam omni opera, sollertia, industria clericorum Seminaria ex Tridentinorum Patrum praescripto [25](1) instituere, si nondum existunt, atque instituta, si opus fuerit, amplificare, eaque optimis moderatoribus, et magi stris instruere, ac intentissimo studio continenter ad vigilare, ut inibi juniores clerici in timore Domini, et ecclesiastica disciplina sancte, religioseque educentur, et sacris potissimum scientiis juxta catholicam doctrinam ab omni prorsus cujusque erroris periculo alienis, et Ecclesiae traditionibus, et sancto rum Patrum scriptis, sacrisque caeremoniis, ritibus sedulo, ac penitus excolantur, quo habere possitis navos atque industrios operarios , qui ecclesiastico spiritu praediti, ac studiis recte instituti valeant in tempore dominicum agrum diligenter excolere, ac strenue proeliari proelia Domini. Porro cum Vobis compertum sit ad ecclesiastici ordinis dignitatem, et sanctimoniam retinendam et conservandam pium spi ritualium exercitiorum institutum vel maxime condu cere , pro episcopali vestro zelo tam salutare opus urgere, omnesque in sortem Domini vocatos mone re, hortari ne intermittatis, ut saepe in opportunum aliquem locum iisdem peragendis exercitiis secedant, quo, exterioribus curis sepositis, ac vehementiori studio aeternarum divinarumque rerum meditationi va .cantes, et contractas de mundano pulvere sordes detergere,. et ecclesiasticum spiritum renovare 'possint* atque expoliantes veterem hominem cum actibus suis, novum induant, qui creatus est in justitia, et sanctitate. Neque Vos pigeat si in Cleri institutione qt disciplina paulo diutius immorati sumus. Etenim mi nime ignoratis multos existere, qui errorum varietatem, inconstantiam, mutabilitatemque pertaesi, ac sanctissimam nostram religionem profitendi necessi tatem sentientes, ad ipsius religionis doctrinam, praecepta, instituta eo facilius, Deo bene juvante, ample ctenda colenda adducentur, quo majori Clerum, pietolis, integritatis, sapientiae laude, ac virtutum omnium exemplo, et Splendore ceteris antecellere con spexerint.
Ceterum, Fratres Carissimi, non dubitamus, quin Vos omnes ardenti erga Deum et homines caritate incensi, summo in Ecclesiam amore inflammati, angelicis pene virtutibus instructi, episcopali fortitudi ne, prudentia muniti, uno eodemque sanctae volun tatis desiderio animati, Apostolorum vestigia sectantes, et Christum Jesum Pastorum omnium exemplar, pro quo legatione fungimini, imitantes, quemadmo dum decet Episcopos, concordissimis studiis facti forma gregis ex animo , sanctitatis vestrae splendore clerum populumque fidelem illuminantes, atque induti viscera misericordiae, et condolentes iis, qui ignorant et errant, devias ac pereuntes oves evangelici Pastoris exemplo amanter quaerere, persequi, ac paterno affectu vestris humeris imponere, ad ovile reducere, ac nullis neque curis, neque consiliis, neque laboribus parcere umquam velitis ,. quo omnia pastoralis muneris officia religiosissime obire, ac omnes dilectas Nobis oves pretiosissimo Christi sanguine redemptas, et curae vestrae commissas a rapacium luporum rabie, impetu, insidiis defendere, easque ab venenatis pascuis arcere, ad salutaria propellere, et qua opere, qua verbo, qua exemplo ad aeternae salutis portum deducere valeatis. In majori igitur Dei et Ecclesiae gloria procuranda viriliter agite, Vene rabiles Fratres, et omni alacritate, sollicitudine, vigilantia in hoc simul elaborate, ut omnibus errori bus penitus depulsis, vitiisque radicitus evulsis, fides, religio, pietas, virtus majora in dies ubique incrementa suscipiant, cunctique fideles abjicientes opera tenebrarum, sicut filii lucis ambulent digne Deo per omnia placentes, et in omni opere bono fructificantes. Atque ititer maximas angustias, difficultates , pericula, quae a gravissimo episcopali vestro ministerio hisce praesertim temporibus abesse non possunt, nolite umquam terreri, sed confortamini in Domino, et in potentia virtutis Ejus, qui nos in congressione nominis sui constitutos desuper spectans, volentes comprobat , adjuvat dimicantes, vincentes coro nat [26](1). Cum autem Nobis nihil gratius, nihil jucundius, nihil optabilius quam Vos omnes,quos diligimus in visceribus Christi Jesu, omni affectu, consilio, opera juvare, atque una Vobiseum in Dei gloriam et catholicam fidem tuendam, propagandam toto pectore incumbere, et animas salvas facere, pro quibus vitam ipsam, si opus fuerit, profundere parati sumus, venite, Fratres, obtestamur, et obsecramus, venite magno animo, magnaque fiducia ad hanc Beatissimi Apostolorum Principis Sedem, Catholicae unitatis centrum, atque Episcopatus apicem, unde ipse Episco patus, ac tota ejusdem nominis auctoritas emersit, venite ad Nos quotiescumque Nostrae, et ejusdem Sedis auctoritatis ope, auxilio, praesidio Vos indigere noveritis.
fn eam porro spem erigimur fore, at Carissimi in Christo Filii Nostri Viri Principes pro eorum pietate, et religione m memoriam revocantes regiam potestatem sibi non sohtm ad mundi regimen, sed maxime ad Ecclesiae praesidium esse collatum [27](2), et Nos cum Ecclesiae camam, tum eorum regni agere , et sa lutis, ut provinciarum suarum quieto jure potiantur [28](1), communibus nostris votis, consiliis, studiis sua ope et auctoritate faveant, atque ipsius Ecclesiae liber tatem incolumitatemque defendant, ut et Christi dextera eorum defendatur imperium [29](2).
Quae omnia ut prospere, f&ie iterque ex senten tia succedant, adeamus cum fiducia, Venerabiles Fratres, ad thronum gratiae, atque unanimes in humi litate cordis nostri Patrem misericordiarum, et Deum totius consolationis enixis precibus sine intermissione obsecremus, ut per merita Unigeniti Filii Sui infirmitatem nostram omnium caelestium Charismatum copia cumulare dignetur, atque omnipotenti sua virtute expugnet impugnantes nos, et ubique augeat fidem, pietatem, devotionem, pacem, quo Ecclesia sua sancta, omnibus adversitatibus et erroribus penitus sublatis, optatissima tranquillitate frualur, ac fiat unum ovile, et unus pastor. Ut aurem clementissimus Dominus facilius indiuet aurem suam in preces nostras, et. nostris annuat votis, deprecatricem apud Ipsum semper adhibeamus sanctissimam Dei Genitricem Immaculatam Virginem Mariam, quae nostrum omnium dulcissima mater, mediatrix, advocata, et spes fidissima ac maxima fiducia est, cujus patrocinio nihil apud Deum validius, nihil praesentius. Invocemus quoque Apostolorum Principem, cui Christus ipse tradidit claves regni caelorum, quem que Ecclesiae suae petram constituit, adversus quam portae inferi praevalere numquam poterunt, et Coapostolum ejus Paulum, atque omnes Sanctos Coeli 1 tes, qui jam coronati possident palmam, ut desideratam divinae propitiationis abundantiam universo christiano populo impetrent.
Denique coelestium omnium munerum auspicem, et potissimae Nostrae in Vos caritatis testem, acci pite Apostolicam Benedictionem, quam ex intimo corde depromptam Vobis ipsis, Venerabiles Fratres, et omnibus Clericis, Laicisque Fidelibus curae vestrae concreditis amantissime impertimur.
Datum Romae apud Sanctam Mariam Majorem die IX Novembris Anno MDCCCXLVI Pontificatus Nostri Anno Primo.