Stephanos/LXVIII

E Wikisource
 LXVII LXIX 

Poeta temere dum vaganti pollice
      Doctam pererrabat lyram,
Surdis profanum volgus adstans auribus
      Fastidiosum et frigidum
Sic murmurabat, ut decet plebeculam:
      «Arguta quorsum haec carmina?
Aures nihil iuvante praestringens sono
      Quo destinat nos ducere?
Quid volt inanis iste tinnitus lyrae,
      Aut quid poeta nos docet?
Cur versat animos, ut magus, qui vim suam
      Subiunxerit libidini?
Fertur soluta mens poetae aurae modo
      Nec plus datura commodi.
Nam quid lucramur audientes, quae canit?»
      Ad haec poeta: «Iam tace,
Operariorum volgus insanum, quibus
      Curae atque egestas imperant!
Aversor ista tua proterva murmura:
      Pronus iaces nec suspicis.
Lucrum sequenti Phoebus ille Pythius[1]
      Tibi aestimatur pondere.
Lucri, lucri nam, quod sit illinc, nil vides.
      At deus in illo marmorest.
Esto: quid ad te? praestat olla: scilicet
      Cibum ad coquendum idoneas».
Cui volgus: «Atqui, si places caelestibus,
      Eorum et afflatu canis,
Fac ista nostro serviat virtus bono,
      Mores ut hominum corrigas.
Namque impudentes, subdoli, ingrati sumus,
      Ignava plebs et improba,
Lenti spadones, turba servorum rudis,
      Calumniatores sumus.
Sin cum malis tot urgeamur artibus,
      Miseratus humanam vicem,
Partes magistri strenui susceperis,
      Aurem tibi praebebimus».
«Abscedite, inquit ille: vobiscum quid est
      Vati quieto et candido?
Vitiis sepulti pergite obtorpescere
      Non excitandi barbito.
Odium mihi movetis, arca ut ossibus
      Repleta putrescentibus.
Vestrae malitiae gratia atque insaniae
      Habuistis usque ad hunc diem
Vincla et secures et flagella, quae satis
      Servis putate amentibus.
Quid? quod sonorae stercore everri viae
      Vestris solent in urbibus,
Nonne utile istud? nec tamen potissimum
      Curae sacerdotes suae
Altariumque et operis obliti sacri
      Scopis videntur instrui.
Non ad profana studia litium et lucri
      Sati poetae vivimus,
Sed ut iubente spiritu dulces modos
      Et verba fundamus pia».

Notae[recensere]

  1. Del Belvedere.