Vita S. Marii

E Wikisource
 EPUB   MOBI   PDF   RTF   TXT
Vita S. Maximi
Saeculo V

editio: Migne 1850
fons: Corpus Corporum

Migne Patrologia Latina Tomus 80


DynPat.ViSMa5 80 Dynamius Patricius Parisiis J. P. Migne 1850 early modern edition, no apparatus this file was encoded in TEI xml for the University of Zurich's Corpus Corporum project (www.mlat.uzh.ch) by Ph. Roelli in 2013 Classical Latin orthography latin

CAPUT I. Sancti Marii obitus, vaticinia.

1. Cum Dominus noster Jesus Christus in primordio nostrae vocationis, humanis pectoribus fidei fundamenta jecisset, ejusdem fidei seges sancti Spiritus immissione per universum mundum longe lateque excrevisset; christianorum religio sanctorum actus memorabiles duabus ex causis scripto commendare consuevit, ut videlicet chorus fidelium eosdem actus in festis annalibus audiens recitari, gaudeat, laetetur, et crescat; et minus perfecti eorumdem actuum exemplis inflammati, ad bene operandum studeant insudare. 2. Sanctus itaque Marius, cujus facta fidelia pro modulo nostrae capacitatis narranda ingredimur, mediocri parentela genitus, civis Aurelianensis fuit. Hic in monasterio, quod ibidem est, factus monachus, ab ineunte aetate monachalibus doctrinis eruditus puer, et factus juvenis bene operando Deo studuit militare. Cum autem in praefato monasterio, sicut lilium inter ligna silvarum, inter fratres moribus, vita claresceret; Gundobaldi Burgundiorum principis consensu, a fratribus Bodanensis coenobii, quod est situm in Sistaricensi episcopatu, in patrem eligitur: cujus electio Joannis, qui tunc Sistaricensi Ecclesiae praeerat, auctoritate roboratur; divina hoc providente et favente clementia, ut qui bene se rexerat, aliis quibus regimen necessarium erat praeficeretur. Quid plura? ad jam dictum monasterium adducitur: et a suo pontifice in abbatem communi fratrum voluntate consecratur. 3. Consecratus autem ita suae dignitatis officium amplexatus est, ut quotidie filios spirituales, vitae venerabilis exemplo, generaret, et eosdem doctrinis coelestibus eruditos mirabiliter educaret. Erat enim hominem exteriorem jejuniis et vigiliis affligens, interiorem orationibus assiduis reficiens; in utroque mansuetus et humilis, in utroque laudabilis et perfectus. Hic dum quodam tempore pro gerendis negotiis sui monasterii ad alias partes secederet, contigit ut in agro Alegarnensi, a quodam viro illustri agricola hospitio susciperetur: cujus filiam Sisagriam nomine, quae fere mortua erat, ejusdem hospitis precibus baptizavit, et baptizatam suis orationibus, vitae et pristinae sanitati restituit. Cum vero peractis negotiis, pro quibus perrexerat, ad monasterium rediret, quaedam matrona nobilis, quae Licinia vocabatur, excepit illum in domum suam: cujus filius adeo infirmabatur, ut memorata mulier et amici de salute ejus desperarent. Rogatus a matre senex infirmum visitat, super eum orat, oleo sancto eum perungit. O mira virtutis Dei cum confessore orante celeritas! Dum enim infirmus perungitur, optata sanitas ex insperato revertitur, et infirmitas abjecta fugatur. Sicque factum est ut hospitem, quam tristem invenerat, laetam cum filio ad monasterium rediens relinqueret. 4. Cum autem, ut mos est religiosorum, in quadragesima idem vir Dei in cella retrusus, parcius solito viveret; Lucretius Diensis episcopus ad eum visitandum assidue veniebat; tum quia ejusdem viri Dei monachus et nutritius fuerat, eumque patris loco venerabatur et colebat; tum quia ejus dulcibus alloquiis semper refici appetebat. Una itaque dierum cum ad ostium cellae ejus pulsaret antistes, audivit ab eo ut recederet, post diem tertium rediturus: et in illo spatio nullus ei victum, nullusque accessum praeberet. Recessit pontifex; et post triduum revertens, ad virum Dei est ingressus. Cui vir Dei: Ductus fui in spiritu, vidique coelos apertos et majestatem Dei; cujus claritatis splendorem mei mortales oculi vix poterant sustinere; vidique beatam et virginem et Dei genitricem Mariam cum angelis ad ejus vestigia prostratam, pro pace Italiae supplicantem. Sed divina pietas ita temperavit responsum, ut nec matrem petentem offenderet, quod autem Italia et multae aliae provinciae indeclinabilem interitum mererentur, respondit. Haec mihi a Deo revelata, tibi studui revelare, te adjurans ex parte Dei et mea, quatenus ista quae audisti me vivente nulli revelare praesumas. Postquam autem ejusdem viri Dei corpus pontifex memoratus sepelivit; et nos ejusdem visionis effectum novimus, qui Bodanense coenobium subversum fuisse minime dubitamus.

CAPUT. II. Varia miracula. Obitus.

5. Alio quoque tempore viro Dei placuit, ut causa orationis sancti Martini Turonensis limina visitaret. Cumque ipsa nocte vigiliarum in civitate Turonica dormiret, caballum, qui de sella ejus erat, latro quidam furto subripuit. Sed virtus divina sic latronem meritis jam dicti viri Dei obsedit ut per totam noctem plateas civitatis rimando quaereret, nullusque ei de civitate pateret egressus: facto mane vir Dei latronem praevenit, et caballum recuperavit. Et licet latro praeventus poenam corporalem meruisset, ex insita mansuetudine liberum abire permisit. Simili miraculo, in urbe Lugdunensi suas equitaturas vice alia recuperavit. 6. Illud etiam non est praetermittendum, quod quodam tempore quidam Nemphidius cum senatore Agricola sanctum Marium comitantes, causa orationis Parisios ibant, ut sancti Dionysii limina visitarent. In quo itinere Nemphidius viri sanctitatem cognoscens, et de ea mente integra confidens, eum rogavit, ut ejus precibus filium habere mereretur. Negat sanctus, asserens humiliter se tanti meriti non esse, ut per eum quod petebat Nemphidius posset obtinere. Licet autem, ut justorum mos est, tantae petitioni se favere nequaquam posse simpliciter affirmaverit, post triduum tamen memorato Nemphidio filium certo tempore nasciturum praedixit. Quod autem Sanctus in hoc verus propheta fuerit, Evodius promisso tempore Nemphidio natus ostendit.

7. Illud etiam dignum duximus annectendum, quod antequam de civitate illa egrederetur, non sine suorum moestitia multum coeperit infirmari. Nocte igitur insequenti membra languore fere praemortua lecto collocavit. Sed in ipso noctis spatio, sic divina ei subvenit clementia, ut summo mane laetus et incolumis surgeret, et socios ad iter agendum hortaretur. Cum autem omnes qui aderant de ejus subita valetudine mirarentur, ait: Sanctus Dionysius in illa nocte ad me venit, me tetigit, et sui praesentia me pristinae sanitati restituit. 8. Cum itaque, ut diximus, factus incolumis ad monasterium rediret, quidam paterfamilias eum suscepit hospitio. Tempore opportuno vir Dei ad mensam accessit, sedit, allatumque panem more solito benedixit. Cum autem quidam assidentium de pane benedicto, cani, quem amabat, jactasset, statim ut canis panem quem acceperat visus est in corpus trajicere, vitam amisit. Indignum quippe erat, ut canis pane illo vesceretur quem dextra sacerdotis sanctificaverat. 9. Alio quoque tempore dum ad quosdam ecclesiae filios visitandos accederet, canis, quae catulos habebat, subito exiliens, capsellam ejus scidit. Dum vero Dei famulus pro hac re vultum parumper inclinasset, duo lupi ejus injuriae ultores canem ipsam rapuerunt, et raptam suis pastibus destinantes ad silvam teste populo perduxerunt. Si quis autem non credit quod aliquando silvestres bestiae ferocitate deposita justorum utilitatibus noverunt famulari, audiat Paulo primo eremitae leones sepulturam fecisse, et sanctae Mariae Aegyptiacae; audiat, et in omnibus laudet Dominum, miretur et credat. 10. Aliud etiam supradictis adjiciendum esse censuimus: quod quotiens servus Dei in aura dubia, aut segetum spicas triturandas stravit, aut in quolibet itinere ad mensam sub aperto aere sedit, nunquam illum pluviarum inundatio molestavit, nunquam impedivit. Sic namque Deus nimborum impetus ubicumque ruentes meritis et virtute sancti confessoris refrenavit; ut cum alios euntes et redeuntes, eorumque labores suis inundationibus indifferenter humectarent, virum Dei ejusque socios illaesos, et ejusdem areas intactas pertransirent. Nec mirum si nubium infusionem fugare potuit, qui vitiorum tenebrosam caliginem a primo flore juventutis in se studuit enervare. Tantae siquidem virtutis et sanctitatis erat, ut per eum Dominus caecis visum redderet, surdis auditum restauraret, infirmos pristinae sanitati reformaret. Quamdam etiam maligni spiritus infestatione captivam, per eum orantem Dominus liberavit. 11. Illud autem memorabile praedictis est inferendum, quod cujusdam Donati servi Dei transitum, absens corpore, praesens spiritu, cognovit, et cognitum fratribus cum lacrymis publicavit. Quidam autem ex his qui aderant, probare volens utrum viri Dei visio veritate niteretur, misit ad locum, in quo jam dictus Donatus Deo militaverat; et legati assertionibus, ut vir Dei praedixerat, ita esse invenit. Haec quae audistis, fratres charissimi, ex miraculis saepe nominati confessoris excerpsimus, plurima praetermittentes, ne sermonum prolixitas audientibus fastidium generaret. Tantarum itaque virtutum gloria redimitus, tantorum miraculorem longe lateque coruscans, VI Kalendas Februarii, hoc est, hodie, praedictus confessor Domini Marius Felix de corpore migravit ad Christum, cui cum Patre et Spiritu sancto regnum et imperium in saecula saeculorum. Amen.

CAPUT III. Miracula post mortem.

Lectio sancti Evangelii secundum Matthaeum.

12. In illo tempore dixit Jesus discipulis suis parabolam hanc: Homo quidam peregre proficiscens, vocavit servos suos, et tradidit illis bona sua; et reliqua. Homilia sancti Gregorii papae: Homo iste, fratres charissimi, qui peregre proficiscitur, Redemptor noster est, qui de mundo ad Patrem transiens fidelibus servis quinque talenta, id est, bona spiritualia tradidit. Quia vero sanctus Marius fidelis servus exstitit, cum fidelibus ab ipso Redemptore memoratum pondus creditur accepisse. Inde est, quod de corpore migrans ad pedes ejusdem Redemptoris spirituales usuras exigentis accessit, rationem de commissis et ipse redditurus, et quoniam super quinque talenta lucratus fuit alia quinque, audire meruit: Euge, bone serve et fidelis, quia super pauca fuisti fidelis, intra in gaudium Domini tui. 13. Post cujus felicem transitum, cum annorum lustra plurima fluxissent, et quarumdam saevarum gentium crudelitate, tota Gallia suis habitatoribus fere destituta haberetur, et Christi monasteria luctu perpetuo flenda in eremum versa fuissent, a quibusdam viris, corpus praefati viri Dei ab ecclesia Bodanensi sublatum, ad hoc oppidum Forcalcariense, Deo disponente, delatum est. Requiescit autem in ecclesia sibi famulantibus ex eadem perpetuam requiem largiturus: in qua ecclesia multi multa miracula per eum Dominum fecisse asseverant. Ex quibus ad tanti confessoris memoriam commendandam pauca excerpsimus, quae veridica testium assertione didicimus.

14. Quodam autem tempore quidam puerulus lascivius ultra modum sub sarcophago praedicti patris ludis profanis ac saltibus insistebat. Cum autem fronte inverecunda praedixtis insisteret, divina ultione percussus cecidit: statim coepit membris defici, et in quinque sensibus corporis debilitari: crevit poena, crevit et supplicium: et ut ab ipso loco manibus aliorum sustentatus recessit, cum poena et supplicio spiritum exhalavit. In quo datur intelligi quoniam Deus ultionum Deus est: et licet videatur esse remotus, praesens tamen sanctorum injurias assidue creditur judicare. 15. Illud praetermittere etiam nequaquam debemus, quod quadam vice quidam vir religiosus ejusdem viri Dei basilicae custos, cum circa medium noctis ad ecclesiam veniret, ut lumen lampadi daret, extinctum invenit: O, inquit, pater mi, da consilium servo tuo: nox atra omnia possidet: omnes dormiunt: ubi ignis reperiatur, nescio: viae semitam pes ignorat. Quid ergo faciam? Cum igitur anima anxiaretur in illo et ad quam partem se verteret, ignoraret; subito non sine ejus ineffabili gaudio candela quam tenebat in manibus accensa apparuit. 16. Alio quoque tempore quidam rusticus, membris omnibus contractus, ita erat toto corpore dissolutus, et in unum similitudini hominis contrarium conglobatus ut non homo, sed monstrum aliquod putaretur. Hic ad multa sanctorum limina adductus fuerat: sed quoniam ut credimus sancto confessori nostro reservabatur, nulla sui corporis praesidia se percepisse fatebatur. Ad ultimum divina ei opitulante clementia non sine multo labore ad praeoptata limina sancti confessoris defertur, et in ejusdem ecclesia delatus deponitur. Precatur miser cum lacrymis miserandi corporis erectionem, et qui aderant ei compatientes eadem deprecantur. O Dei pietas omni devotione colenda! O sanctorum merita mortalibus omnino veneranda! Inter lacrymas namque infelicis hominis, et verba multorum orantium, miser erigitur: fragor ossium et nervorum extensio a multis auditur: occurrit mox comitum curia, mirantium tumultu citata: occurrunt proceres: occurrit utriusque vulgi sexus: clamant omnes, alii alios clamoribus praevenientes, non nobis, inquiunt, Domine, non nobis, sed nomini tuo da gloriam. Sic miser qui venerat, meritis jam dicti viri Dei factus incolumis, laetis gressibus ad propria recessit. 17. Praedictis etiam addere decrevimus, quod quadam die quaedam innupta puella, mentis levitate ducta, lapidem dirigens aram sancti confessoris percussit: necdum directus lapis in pavimento ceciderat, cum nervorum viribus exhaustis, et membrorum virtute debilitata, puella cecidit. Quid plura? Quae paulo ante lasciviens venerat, foeta flebitur et infelix. Ad confessoris Marii limina excubias fideliter actura perducitur, offert seipsam, offert preces et lacrymas: spondet sancto vigilias annales, si facta incolumis ad propria revertatur. O mirum divinae pietatis auxilium! Dum plorat mulier, dum se totam in ara mentis, devotis precibus, immolat; exauditur, et tota pristinae incolumitati restauratur. Sospitate itaque recepta cuidam conjugio copulatur; sed cum tempora temporibus venientibus transirent, et memorata mulier conjugalibus deliciis nimis sapienter adhaerens, vota quae sancto promiserat persolvere distulisset; ejus oblivio infirmitate pristina praevenitur: nervorum auxiliis iterum attenuatur, et membrorum valetudine omnino privatur. Iterum ad praefata sancti confessoris limina, mariti cura, perducitur: iterum meritis ejusdem peroptatae sanitati redonatur. Laeta mulier ex insperata sibi reddita sanitate, perpetuum sancto vovet obsequium, ad propria nunquam reditura amplius. Sed cum sponsus adversus conjugem de tali voto nimis incanduisset, territa mulier conjugalibus minis, et blanditiis emollita, cum eo ad propria revertitur. Reversa statim miseranda mulier, peste jam dicta iterum premitur; iterum ad limina sancti perducitur; iterum saluti praeoptatae restauratur. O infelix nostrae humanitatis conditio! o nefanda in persolvendis votis oblivio! rursus nempe sanctus obliviscitur: rursus impudica mulier infirmitate solita enervatur; rursus ad saepe dicta limina confluit. Iterato voto sanctus iterum honoratur, et mulier quaesitae sanitati iterum restauratur: restaurata gaudens et incolumis, repatriat meritis sancti confessoris causis similibus non amplius reversura. Audiant illi qui in hac ecclesia Deo et sancto Mario morum stabilitate promiserunt, audiant et mentis . . . . . . diligenti cura revereantur, si omnia recta sunt erga votum; si recta omnia bene sibi contigisse, laetentur; si autem aliter est, sciant quoniam hoc in anima patiuntur, quod praefata mulier in corpore legitur passa fuisse. Votis itaque fractis per poenitentiam consulant, ad pedem sancti confessoris accedant, lacrymas et preces offerant, ut salutem, quam exercendo perdiderant, morum stabilitate redintegrata, rursus per Dei misericordiam habere mereantur. Amen.