 XVII. - De Megilla |
XIX. - De vellere aureo  |
XVIII
De Iulia
Giulia, novella sirena, canta cosí divinamente che egli, non piú
padrone di sé, ha perduta la libertá.
Qualem scientem carminis, et lyra
Sappho sonantem molliter aurea,
expertem amorum, atque integellam
floris adhuc nimium caduci,
5vocavit altis e penetralibus
pubentis agri conspicuus nitor,
herbaeque, flosculique hiantes
flatibus egelidis favoni;
mox dithyrambos aeoliae impulit
10testudini committere spiritus,
strepens per altas ilices et
murmur aquae prope defluentis;
qualemve doctam Calliopen modos,
cui rex deorum sistere tinnula
15permisit amnes voce, flavae
luppiter ob meritum parentis,
audivit olim libera coelitum
iam iam fugatis mensa gigantibus
manu Tonantis, et deorum
20praesidium ad citharam canentem;
audivi eburno pollice Iuliam
cordas moventem threiiciae fidis,
et arte iucundos magistra
ad numerum strepitus citantem;
25et ora vernis aemula fioribus
solventem acutis vocibus in modum,
nervosque vocales decenter
carminibus sociantem ethruscis;
cantusque presso gutture mobiles
30ducentem ad auras, per tremulas prius
flexosque concisosque fauces,
murmure nunc tacito volutos,
nunc piena in aurem voce refractulos,
quibus nigranti cedit ab arbore
35in roscidis quicquid viretis
vere canit volucrum tepente.
Ut ut canoros quaero iterum modos!
Ut ut milii me surripuit melos,
nec mecum adhuc sum; adhuc hiulco
40nescit abire animus labello!
Nec si sciat, vult mitti ; adeo et bona et
grata tenetur compede. Iam mihi est
adempta libertas, nec haustu
elysiae reparanda Lethes.
45Si tale Siren, stirps Acheloia,
nautis canebat praetereuntibus,
nil miror aversas carinas
sponte cavas adiisse rupes.
Nescis tu, Ulysseu, qui fugis illitis
50caera pelasgi remigis auribus,
inter puellarum choros tam
dulce canentium obire felix.
| XVII. - De Megilla |
XIX. - De vellere aureo |