XVIII
De Iulia
Giulia, novella sirena, canta cosí divinamente che egli, non piú
padrone di sé, ha perduta la libertá.
Qualem scientem carminis, et lyra
Sappho sonantem molliter aurea,
expertem amorum, atque integellam
floris adhuc nimium caduci,
5vocavit altis e penetralibus
pubentis agri conspicuus nitor,
herbaeque, flosculique hiantes
flatibus egelidis favoni;
mox dithyrambos aeoliae impulit
10testudini committere spiritus,
strepens per altas ilices et
murmur aquae prope defluentis;
qualemve doctam Calliopen modos,
cui rex deorum sistere tinnula
15permisit amnes voce, flavae
luppiter ob meritum parentis,
audivit olim libera coelitum
iam iam fugatis mensa gigantibus
manu Tonantis, et deorum
20praesidium ad citharam canentem;
audivi eburno pollice Iuliam
cordas moventem threiiciae fidis,
et arte iucundos magistra
ad numerum strepitus citantem;
25et ora vernis aemula fioribus
solventem acutis vocibus in modum,
nervosque vocales decenter
carminibus sociantem ethruscis;
