LXVII
[De populo et vite]
Parla un pioppo cresciuto con una vite nell’orto dell’autore.
Arida sum, vireoque aliena populus umbra,
sumque racemiferis undique operta comis;
gratae vitis opus, quae cum moritura iaceret,
munere surrexit laeta feraxque meo.
Nunc nostri memor officii, docet unde referri
magna edam possit grada post obitum.
LXVIII
Domus a se conditae epigraphe
Piccola, ma a me adatta.
Parva, sed apta inihi, sed nulli obnoxia, sed non
sordida; parta meo sed tamen aere domus.
LXIX
[De paupertate]
Umile la mia casetta, ma non la disdegnare, ospite.
Sis lautus licet et beatus hospes,
et quicquid cupis affluens referto
cornucopia subministret ultro;
ne suspende humilem casam, brevemque
mensam naribus hanc tamen recurvis.
Sic nec Bauci tuam, tuam, Molorche,
tuamque, Icare, pauperem tabernam,
et viles modica cibos patella
sprevit Iuppiter, Hercules, Lyaeus.
