Ipse est qui celeri trepidant dum corpora motu
In nostra exceptos murmurat aure sonos.
Chorda, crinito si quando pellitur arcu,
Vibrante, in querulos panditur aura sinus.
Aut ebeno detrusa cavo buxove recepta,
Claudente obloquitur vel reserante manu.
Quin per pulmonis liquidos expressa meatus
Dulcisonum patulo fundit ab ore melos.
Inde per auriculas animum demissa voluptas
30Irritat, sensus eripiente sono.
Verum instrumentis ne sit sonus omnibus idem,
Quo meat in causa flatus hiatus erit.
Quodque hiat ore magis philomelae tibia[1] eantum
Elicit, admoto flaveris ut labio.
Fistula cui gemina fiunt spiracula lingua[2]
Acrem dat, qualem sima capella, sonum.
Quod si flectatur cornu de more recurvi[3]
Humanae liquet vocis habere gradum.
Corpore si maior calamus si longior extet[4]
40Dum reboat credas voce referre bovem.
Ori cui patulo sola haeret lingula buxum[5]
Sidereum iures personuisse melos.
Haec mihi primus amor, primaevo hac flore iuventae
Laetatus, claros hac modulante sonos,
Usque gravi bombo tinnitu motus acuto,
Leniter aut celeri luderet illa fuga,
Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/103
Haec pagina emendata est
99
musicae laudes.
