Pagina:Malleus maleficarum (ed. II) - Facsimile 00067.svg

  

Pꝛimo qꝛ eus non limitauit ſuā virtutē ad naturalem ꝓceum aut etiam ad influentias coꝛpoꝝ celeſtiū vt videlicet ter illa agere nō pot ideo ⁊ ter illa ſepime egit in puniti​onem peccaminū. moꝛtalitates ⁊ alia inferen​do pꝛeter omnē influentiam coꝛpoꝝ. cut in punitione peccati ſuꝑbie in auid ſuꝑ moꝛ­talitatē inflictā populo ter populi numera​tionē ⁊c̈. Secūdo hoc vti congruit iuine ſapientie  cū reb oīb c adminiſtrat vt eas ꝛijs motibus agere nat. Jdeo cut nō cō​uenit maliciā emonis oīno impedire ſed po​tius ecet iam ꝑmittere vt agat ᷓtū ad bo­nū vniuer ſpectare pōt. licet cōtinuo etiā re­frenat᷑ ꝑ bonos angelos vt non tantū noceat quātū nocere vellet. Jta etiā nō conuenit ma​liciā hūanam refrenare ſuꝑ ea ad  ex liberta​te arbitrij pōt. vt ē fidem abnegare ⁊ ſeim e​moni euouere que vti facere in ptāte ſunt volūtatis hūane. Ex q͛bus etiā uobus cum eus maxime offendit᷑ iuſte ꝑmittit ea  a ma​lefica ederant᷑ ⁊ ter  fidē abnegauit ⁊ ad  iaboli potentia ſe extendit vt eſt homini­bus iumentis ⁊ terre frugibus poe nocere. Tercio eus iuſte ꝑmittit illa mala fieri ꝑ  iabolus etiam per indirectū maxime toꝛ­tur ⁊ ſummā recipit iſplicentiā ſed ꝑ illa ma​la  a maleficis virtute emonū fiunt ꝑ indi­rectum iabolus maxime toꝛtur um con­tra ſuam voluntateʒ eus oibus malis ad gloꝛiā ſui nominis ad fidei cōmendationem ad electoꝝ purgationē ⁊ cumulū meritoꝛum vtitur. Certū eſt e  inter oes iſplicen­tias quas iabolus ex ſuꝑbia  ſemꝑ contra eum erigit. iuxta illud. Superbia eoꝝ qui te oderunt aſcendit ſemꝑ. hec cipua ē qua ​bi iſplicet  eus oia ſua machinamēta in ſui gloꝛiā ⁊c̈. ↄuertit. Juſte ergo eus cū­cta permittit. Ad ſecundū ſuperius reſpon­ſum ē. ⁊ opoꝛtet reſpondere ad uo  inclu­dūtur in argumento. ſ.  nō icit᷑ iabolus foꝛtioꝛ eo nec eius factura. īmo cernit᷑  mi​nime virtutis exiſtit cum nihil pot ni per​mione iuina. v eius virtus pōt ici mi​nima cōꝑando ad iuinam ꝑmionē. licʒ t maxima cōparando ad virtutes coꝛꝑales qᷓs naturaliter excedit. iuxta illud ſepe allegatū. Non ē poteſtas ſuꝑ terrā  ei valeat compa­rari. Job. xli. Alteꝝ ad q reſpōdendū. Cur videlicet eus potius ſuꝑ vim generatiuā ꝑ​mittit maleficia fieri quā ſuper alios actꝰ hu​monos. De quibus etiā ſupꝛa tactū ē in ma­teria e ꝑmione iuina ſub titulo. quomō malefice vim generatiuā ⁊ actū venereū impe​dire pount. Eſt e hoc ter feditatē illius actus. Et quia oꝛiginale peccatū inflictuʒ ex culpa pꝛimoꝝ parentum per illū actū tranſ­funditur · ⁊ exemplificat᷑ etiaʒ e ſerpente qui pꝛimū inſtrumentū iaboli fuit. ⁊c̈. Ad ter​cium icendū  cut intentio ⁊ aetitus ia​boli maioꝛ ē ad temptandū bonos ᷓ malos. licet ex parte temptati magis temptat malos ᷓ bonos. id ē  amplioꝛ abilitas ē in malis ad recipiedū temptationem emonis ᷓ t in bonis. Jta etiam plus affectat ledere bonos ᷓ malos. licet maioꝛē abilitatem ledendi in­ueniret in malis ᷓ in bonis. Et huius ē ra­tio. qꝛ m Grego. quāto crebꝛius quis iabo​lo ſe ſubijcit tanto intolerabilioꝛē bi facit vt ei reluctari nō pot. Sed cuʒ mali crebꝛius ſe ſubijciant iabolo eis fit temptatio magis intolerabilis ⁊ frentioꝛ cū non habeant ſcu​tum fidei foꝛmate quo ſe tueātur. De q̊ ſcuto apoſtolus Ephe. vi. Jn omnibus ſumentes ſcutū fidei in quo potis oia tela nequi​mi ignea extinguere. Sed ex alia parte ma­gis ⁊ acrius impugnat bonos ᷓ malos. Et ratio quia cum iam podeat malos nō autē bonos. ideo magis conat᷑ per tribulationem trahere ad ſui ominiū iuſtos quos non ha­bet ᷓ peccatoꝛes poeos. cut aliq͛s pꝛin­ceps terrenus magis inſurgit cōtra illuʒ qui plus aufert e iure ſuo vel q͛ plꝰ nocet regno ᷓ cōtra illos q͛ nō bi ↄtrariant᷑. Ad quartū  eus permittit mala fieri non vult t mala fieri vltra mia  tacta ſunt dicatoꝛ ecla​rare pōt per quin gna volūtatis iuine.  ſunt ceptum. pꝛohibitio. cōcilium. operatō. ⁊ permio. vide ſanctum Thomā pꝛecipue in pꝛima parte. quia ibi planius eclarat. q. xix. ar. xij. Nā licʒ vna t voluntas in eo  eſt ipſe eus cut ⁊ vna eius eentia. tamen ꝑ reſpectum ad eius opera indicatur ⁊ gnifi­catur nobis eius voluntas multipliciter m quod Pſalmiſta icit. Magna opera omi­ni exquita in omnes voluntates eius. Un­de voluntas in eo iſtinguitur non ex par­te rei ſed ex parte ſuoꝝ effectuū ita vt volun­tas pꝛopꝛie icta icatur volūtas beneplaci­ti. Uoluntas methaphoꝛice icta icatur vo​luntas gni inquantum videlicet per gna ⁊ methaphoꝛa indicatur nobis eū hoc vel­le. A mili. Sicut paterfamilias vnam ha­bens in ſe voluntatem emonſtrat illam q͛n​ modis. ſcilicet per ſe ⁊ per alium. Per ſe u​pliciter. irecte ⁊ indirecte. Directe cuʒ aliq͛d oꝑatur. ⁊ tūc eſt oꝑatio. Jndirecte autem q non impedit operantem cut ⁊ in. iiij. phi​coꝝ icitur. Remouēs ⁊ ꝓhibēs eſt mouēs ꝑ accidēs. ⁊ ᷓtum ad hoc ꝛ gnum permio