stans in navicula, medius caelique marisque,[1]
quidam.... quem dicam? Stantem pro licore turbam
ingentem, tamquam pueros pater ipse, docebat.
Vox ripam leni plangebat flamine pulsa
alterni velut unda maris. Faciebat in aura
pendens verba velut de caeruleo suggestu.
Ipse videbatur blanda terram, mare, caelum
atque animos hominum tranquillavisse loquela.
Adstabant inopes omnes curisve remorsi
et querulae matres et servi torva tuentes:
laetitiam vultus illo dicente trahebant
,Quid dicebat?’ ,Eram, nobis ut par erat, illo
in sermone rudis: iactacum saepe sed unum
edidici verbum.’ ,Quod, sodes?’ ,Eloquar.
Olim
deprendi mediis, sedeo ut nunc ipse, sedentem[2]
in pueris. Matres teneros hinc inde ferebant
infantes, quos ille quidem contingeret: ultro
Pagina:Centurio.djvu/19
Haec pagina emendata est
12
CENTURIO
