— 59 —
admiror: qui Deorum genealogias, qui montes atque
flumina, qui varios virorum casus, qui mulieres
claras, qui bucolica carmina, qui amores,[c 1] qui
nymphas, qui cetera infinita facundissimo atque
lepidissimo ore cecinerit, tradiderit, scripserit. Quis
igitur hunc non amet? quis non observet, quis
non in caelum tollat, quis non hos omnes vates[c 2]
maximam gloriae partem nostrae civitatis putet?
Haec igitur habui, quae de clarissimis vatibus
referrem; ut autem apud homines doctos loquens,
minima quaeque ac levia praetermisi. Te autem,
Coluci, quoniam id te facturum esse[c 3] polliceris,
rogo nunc denique sine ulla, ut tu[c 4] paulo ante
dicebas, fraude, ut hos praestantissimos homines
suscipias et tua facundia illustres. Ego vero, inquit
Colucius, non video quicquam te reliquisse, quod
ad eorum laudem addi possit. Tunc Petrus: Ego,
inquit, Nicolae, omni tempore tuam dicendi vim
admiratus sum, et hodie potissimum admiror. Eam
enim causam, ad quam vix tibi aditus relinqui
videbatur, ita tractasti, ut neque melius, neque
elegantius orari potuerit. Quamobrem si nobis
iudicibus usus es, quando quidem sedere ad causam
audiendam iussi sumus, ego te mea sententia
absolvo: et ut te semper doctum hominem[c 5]
bonumque virum censui, ita nunc censeo: et quidem
- ↑ Manca in E.
- ↑ qui non hos omnes max. non bene A, omnes hos vates B.
- ↑ Manca in BD.
- ↑ Manca in D.
- ↑ et ut te semper doctum hominem manca in B.
