Ἕστηκεν μὲν ἔαρ, θάλλει δ’ ἴα καὶ νάρκισσος Ἠδὲ ῥόδον· σὺ δέ μοι τίπτε μένεις ὑπὸ γῆς; Εἰαρινῶι ὡς ὄμβρωι ἰών τεόν, ὦ φίλε, τύμβον Ἄρσω δακρυχέων, ὄφρ’ ἄν ὑπεκπροφανέηις.
XXIV
