Migne Patrologia Latina Tomus 138
Acta synodi Aquensis II (Auctores varii), J. P. Migne cc_id: cps_2.AucVar.AcSyAqI, cc_idno: 9675
Acta synodi Aquensis II ¶
138.0665C| Anno ab incarnatione Domini 860, indictione 8, mediante Februario mense, decernentibus gloriosis regibus Hludowico, Carolo, atque Hlothario juniore, in generali conventu optimatum ex regno almi Hlotharii actum est concilium episcoporum Aquisgrani palatio, 138.0665D| Guntharii Agrippinensis, Theotgaudi Treverensis, Wenilonis Rotomagensis, Franconis Tungrensis, Hattonis Virdunensis, Hildegarii Meldensis, Hilduini Aviniensis.
- 15.
Ad locum de femina unde agitur, ita scriptum reperimus: Porro illa, nulla securitate hoc celandi aut superandi fulta, primo regi ordinem perpetrati reatus, ut fama fuerat, enarravit. Deinde quibusdam episcoporum simul et laicorum idipsum enucleavit: postea quoque chartulam suae confessionis, suo rogatu conscriptam, in nostra omnium et multorum laicorum praesentia, in manu gloriosi regis Hlotarii porrexit, moxque coram omnibus palam locuta: Domine mi rex, 138.0666C| inquit, propter Deum rogo, et propter vestram mercedem, ut mihi poenitentiam agere liceat, quoniam et verbis et scripto confiteor, me conjugalem copulam non mereri, ideoque prostrata suppliciter expostulo, ut mihi jam nunc et deinceps non denegetis quod meae 138.0666D| saluti posthac succurrere potest. Textus itaque illius scripturae haec verba et hunc sensum continebat, Ego Thietbrihc quam feminei sexus imprudentia et fragilitas fefellit humana, et conscientia delicti mordet, propter spem salutis animae meae, et propter fidelitatem erga seniorem meum, veram confessionem coram Deo et sanctis angelis ejus, ac venerabilibus episcopis, sive nobilibus laicis, sic profiteor, quia germanus meus Hucbertus clericus me adulescentulam corrupit, et in meo corpore contra naturalem usum fornicationem exercuit, et perpetravit. Hoc testificor, teste mihi conscientia mea, non aliqua malivola suggestione persuasa, neque violenti necessitate compulsa, sed simplici 138.0667A| voluntate rei veritatem sicuti est professa. Sic me adjuvet Dominus, qui peccatores salvare venit, et peccata simpliciter ac veraciter confitentibus veram indulgentiam promisit, si nihil fingo, si vera propria voce pronuncio, et litterarum chirographo rem gestam confirmo: quia tolerabilius est mihi, imprudenti ac deceptae feminae, coram hominibus culpam simpliciter confiteri, quam ante tribunal Domini erubescere atque aeternum vae habere.
- 16.
Hoc itaque recitato, adstantium animos horror pariter ac dolor perculit, ac de tanta licentia diabolicae fraudis sacerdotum pectora gemitus complevit. Sed quamvis ista ejus confessio credibilis appareret, tamen ne forte pro aliqua deceptione aut pro timore alicujus saepe dicta mulier mentiretur, denuo memoratum 138.0667B| regem alloquentes, magnis eum obtestationibus adstrinximus, ut nobis confiteretur, si eam suasione aut comminatione ad seipsam fallaciter criminandum compulisset. Econtra ipse cum maximis attestationibus nobis declaravit, solam rei veritatem illam confiteri se persuasisse, nec in ea causa industriose aliquid amplius egisse. Referebat etiam nobis in ipsa hora, quomodo postquam primum infandam rem audivit, et veram credidit, quantum inde doluit, quantumque sibi inopinatum malum, et minime optata fors displicuit; qualiter denique rem foedam patienter ferre, et nisi jam tantum fama cucurrisset, occultare voluit, et quantum potuit fecit. Unde et falsum judicium se sciente pro verifica examinatione suscepit et toleravit, ut si fieri posset tanta turpitudo incredibilis 138.0667C| appareret, et sic in mundo evanesceret, ipseque coram saeculo in tam ignominiosa macula et ruinosa offensione non remaneret. Postquam autem revelata pestis latere non potuit, ac ipse pondus tanti opprobrii ferre nequivit, maxime cum partibus Burgundiae atque Italiae discurrens nimis diffamatam ac divulgatam foeditatem exhorruit, non est passus hanc causam sine episcoporum examine diutius subsilere. Revera lacrymosis suspiriis multipliciter id sibi de memorata femina inculcatum, et in hoc etiam regno a plurimis affirmatum non sine gemitu repetebat.
- 17.
Nos igitur rursus eandem mulierem, primum secreto, deinde coram laicis adivimus, eamque cum adjuratione divina monitis pluribus exhortati sumus, ne sibi ullo modo falsum crimen inferret, aeternarum 138.0667D| quoque poenarum minis, si hoc faceret, deterrere curavimus: iterumque de nostro consilio et auxilio tuitione ac defensione contra omnes insidias vel violentias securam reddidimus, tantum ut nobis jam tunc fiducialiter confiteretur, utrum persuasa an compulsa ad seipsam criminandum fuisset. Ad haec illa aspero intuitu nos redarguens: Putatis, inquit, ut meipsam pro aliqua re in mundo ita perdere voluissem? Sicut enim confessa fui, sic confiteor, et sic 138.0668A| confitebor. Tantum obsecro propter Dei amorem, ut meis precibus desideratam misericordiam jam modo concedatis. Hinc nostra sollicitudo requisivit, an ipsa ulterius inde aliquam vellet querimoniam movere, aut aliquas aliquando insidias moliri, si suae petitioni fieret satisfactum; cujus obligationem et nostra illico unanimitas ita prosecuta est: Scias, o filia, quia si nostram in te tuamque confessionem sententiam expectabis, ut te divinae et canonicae comprehendat auctoritatis censura, et indissolubilis incipiat ligare sacerdotum catena, unde adhuc potes recuperare, si tamen potes, ulterius, ut aestimamus, non recuperabis. Sic et laici plurimum eam admonuerunt, maxime ipsius familiares et amici admodum illam, ne se deciperet, pulsando increpabant. Ipsa tamen, veluti si ejus 138.0668B| conscientiae secretum intuentium oculis visibiliter appareret, immobilis in sua confessione perduravit.
- 18.
Quid longius immoremur? Jam omni dubietate remota, et rei veritate comperta, novum auditu scelus, nefandaque pollutione horrendum, praesertim cujus foetorem jam diu per innumeros longe lateque fama disperserat, ne praesentibus ac futuris pestiferam corruptionem inferat, nisi severius diligentiusque evellatur, nulla levi cura vel indulgentia tractandum visum est. Non enim dubium est, quia naturalis inter fratrem et sororem concubitus veniam temporalis non meretur honoris, et nihil aliud restat, quam vindicta et poenitentia, nec habet ulterius progrediendi occasionem damnabile crimen, 138.0668C| quod statim a praevaricatoribus multa quae fuerant licita penitus amputat: ideoque hoc eo rarius a saeculo contigit, quo constat, quia nullus inde exemplum sibi praesumpsit, quod nunquam veniale apud mundi gloriam esse potuit. Sed cum quilibet aliquotiens in hanc miseriam lapsi sunt, non de exemplo alterius accidit, sed de antiqua diaboli fraude et simili fragilitatis impulsu ac praecipitio recens et quasi nova ruina fuit. Istud autem contagionis genus, quod nunc incipit esse novum et antea nobis erat inauditum, cavendum est, ne morbosam pestem et incurabilem luem generi transmittat humano, ut ita videlicet origo perniciosa funditus extirpetur, quo nullum exemplum nullamque fragilibus relinquat occasionem, ne forte, quod absit, talis consuetudo 138.0668D| inolescat, qua naturalem consanguinitatis concubitum quis devitet, et fornicari contra naturam in proprio genere, leve hoc aestimans malum, licentius assuescat.
- 19.
His ergo consideratis et diligenter perspectis, lugendam incesti pollutionem, in publicum exhalatam, publicae poenitentiae satisfactione purgandam decrevimus.