 Azoara XXIX |
Azoara XXXI  |
In n. d. p. et m. Hunc librum, videlicet Alchoran, tibi nequaquam tuo malo misimus, sed ut per ipsum a rege coeli et terrae et omnium illis interpositorum, terraeque suppositorum, qui post terram et coelos a se creatos thronum ascendit compositum, divinam commemorationem dilectionemque timentibus dominum infundas. Ipse namque scit dictum, cordeque retentum, et occultius eo: Et praeter ipsum non est Deus, suaque nomina formosissima. Audi verbum Moysis, mulieri gentique suae stationem ob focum ab eo visum iniungentis. Vos nullatenus hinc moveatis, usquequo vel ab igne viso vobis adducam, vel bonae viae doctorem illic inveniam. Illi quidem illuc ascendenti dixi: En ego Deus sum. A pedibus tuis soleas abstrahe: quoniam tu locum bene dictum obtines. Et deinceps tu a me quidem electus, praeter quem non est alius Deus, meum praeceptum audi, et me adora, et orationem cum meo nomine funde. Veniet enim hora, omnibus mea sponte celata, qua omnis anima suos actus inveniat. A meo praecepto nullatenus divertas. Si velle namque dilectionemque non credentium sequeris, malum patieris. Sed quid gerit tua dextera? Respondit: Lignum hastile gestat, quo saepius fulcitus allevor, gyrumque faciendo tum oves congrego, tum caetera negotia perago. Inquit illi Deus: Proiice ipsum. Quod ipso faciente, immensus serpens inde processit, hac et illae irrepens. Quod ille deinde metu semoto, me iubente sumpsit, priori forma per me redeunte.
¶ Meo quoque praecepto manu sua alam eius attingente, candidissima malorum expers rediit: sicque miraculum secundum prodiit. Ipsumque maiores virtutes quasdam edocui. Me deinceps iubente, ut ad Pharaonem se praesumptuose sublimantem accederet, inquit: Tu Deus cor meum aperi, negotium allevia, linguam enoda, ut meus sermo promptus sit et intelligibilis, fratremque meum Aharon prolatum atque censorem in gente nostra constitue. Eo namque sic operum meorum participe, fiet meum negotium firmius et castigatius: et te nostras actus omnes perspicientem devotius, et crebrius atque diligentius invocabimus. Respondit deus: Omne tuum votum implebimus, qui te puerum etiam adiuvimus. Me namque iubente tuam matrem, ut te clausum in cista in mare proiiceret, ut sic ad littus te reversum meus hostisque tuus susciperet, amor meus te sustinuit, visuque mei eduxit, et aluit: Quoniam tua sorore dicente coram rege, ego sibi nutricem inveniam, ad tuam matrem te reduxi, ut cor suum firmum et intrepidum existeret. Te rursus homicidam liberavimus, et tu deinceps in gente Madian annorum numero commoratus, iam ad horam accessisti.
¶ Cum itaque te sic ex anima mea iuvi, tu fraterque tuus ad Pharaonem praesumptuosum euntes, ipsum formoso colloquio ad memoriam Deive timorem perducite. Illis vero respondentibus: O Deus timemus, quod cruciatus atque flagella vel statim inferet, vel victor existet. Inquit Deus: Ego cuncta videns et audiens, vobiscum sum. Ad eum igitur intrepidanter euntes dicite, vos Dei nuncios esse, et praecipite, ut vobiscum filios Israel, in nullo noxius eis, mittat. Eos itaque cum divina virtute venientes, dicentesque, divinitus salutem esse datam credentibus, rectamque viam sequentibus incredulis autem et contradicentibus malum gravissimum: quaesivit Pharao: O Moyses, quis tuus est Deus? Respondit. Omnium creator, hominibus omnia tribuens et vias rectas edocens. Et ille:
¶ Ubi est gens praeterita? Respondit: Huius rei noticia in libro omnium capace, nec quicquam obliviscente continetur apud Deum, qui terram applanans, vias in ea pervias vobis patefecit, et ad aquas ad omnium nascentium ortum, ut inde tum vestrum victum, tum bestiarum pastum haberetis, de coelo produxit, scientibus scilicet miraculum magnum. Et ipse nos e terra creavit, et iterum ad eam reducet, et inde resuscitabit. Ille tamen nostris virtutibus visis contrarius existit, et obstinacit incredulus vixit, indignanter inquiens, An venistis eiectum nos e terra nostra incantationibus artibusque magicis? nos vero vicissim cum simile negotium reponemus. Loci itaque temporisque terminus statuatur certamini, quem nec nobis nec vobis ullatenus praetermittere liceat. Illis itaque ponentibus ad hoc diem solennem, diluculo ibi facto virorum conventu, Pharao omnes suas artes et artifices in unum reduxit, illisque sic advenientibus dixit Moyses: Caveat sibi quisque vestri, ne Deo mendacium imponat. Nemo namque mendax aliud quam malum ab eo lucrabitur.
¶ Illi quidem deliberantes ambigue, hocque secreto, ne Moyses hoc perciperet, dicebant. Isti magi nos exulatum venientes adsunt, vel nostros ornatus et precium delatum secum proponunt. Nostris ergo artibus congregatis, linealiter dispositeque procedamus. Loco namque sublimior victoriam levius adipiscetur. Sic itaque progressi, Moysen sic affati sunt: Aut tu aut nos causam nostri conventus inchoemus. Illis igitur Moyse iubente primo proiicientibus funes et hastili^ serpentes reptiles cernebantur. Moysen hoc viso corde trepidantem corroborans atque consolans, quoniam victoria donaretur, iussi, ut dextrae suae gestamen proiiceret. Inde namque factum ut aliorum opera cuncta, quoniam magica fuerant, quae nusquam proficient, deglutiret. Illi igitur magi in terram prostrati, Moysisque pedibus advoluti dixerunt publice, se in Deum Moysis et Aharon credere. Quibus Pharao turbatus inquit: In eum ante meum praeceptum creditis? Ille quidem maior est, qui vos artem magicam docuit. Ego vero manus vestras et pedes ex opposito statim abscindam, et in trunco palmarum suspendam. Sicque malo perpetuo deputati dinoscetis, quis vestri maius graviusve malum inferre quiverit.
¶ Responderunt, Nobis itaque tibi nequaquam super virtutes agnitas, Deumque nostri factorem credentibus, tuum libitum imprime, et mandatum exerce, quod minime vitam huius saeculi transcendit. Nos autem in Deum nobis veniam daturum peccaminum et incantationum, te cogente praemissorum, credimus, qui est Deus optimus, post omnia superstes. Qui credentibus et bene gerentibus gradum in paradiso rivis amoena sublimem perseveranter praebebit: incredulis autem ad eum venientibus gehennam, ubi nec vita ditati, nec morti subditi manebunt. Moyses deinceps nostro iussu educentem gentem nostram, et in mari viam siccam praeparantem absque timore, Pharao cum suis exercitibus executus, mari manu nostra summersus est, quia viam rectam minime profectus est. Vobis itaque filiis Israel ab hoste vestro liberatis, post terminum vobis in monte Sinai constitutum, victum manna coturnicesque dedimus. Comedite de bonis nostris vobis datis, nemini facientes iniuram. Sic enim super vos mea iracundia caderet, quae cuilibet incumbens summe nocebit. Conversis quidem, et credentibus, ac bene gerentibus, rectoque tramite postea gradientibus veniam facio. Moyses cur citius sua gente venisset, a Deo rogatus, inquit: Illa quidem me subsequitur. Ego vero te annuente praecedens, tuam praeoptavi faciem. Ipse tamen Deo dicente, quod [1]Ascemeli post discessum suum gentem suam errare fecit, reversus est, non minimum iratus suae genti, et eam increpans dicendo: O gens, quare placitum bonum vobis a Deo propositum mentiti estis? An studetis iram incurrere divinam? Illi vero responderunt: Non sponte transivimus. Sed nobis quoddam ex ornatibus popularibus fabricare praeceperunt: Cui praecepto nobis faventibus Ascemeli taurum fudit, corporeum, emittentem mugitum, et dixit, Eum vestri Moysique Deum esse: quod ipse tamen oblitus est. Nonne videre poterant, ipsum impotentem verbum quotquam reddere, vel eis prodesse seu nocere posse? Saltem audissent Aaron praemonentem, dicentemque Vos per eum decepti, me sequamini, mea praecepta faciendo, quod Deum dominum nostrum adorando facietis. Illi vero responderunt, se nullatenus hoc dimittere, priusquam Moyses revertetur.
¶ Moyses itaque reversus, percunctatus est Aaron, cur prohibitionem eius minime secutus sit, suumve mandatum non compleverit? Cui ipse taliter respondit: Tu matris meae proles, nec barbam neque capillos avellas mihi, timenti te dicturum, quoniam eos secernerem, tuumque verbum minime complerem. Ille deinceps ad Ascemeli conversus, quid praecepisset, quaesivit. Qui respondit, se nequaquam aceris visum vidisse. Unde ego de prophetae vestigiis manu mea clausum, quoniam hoc bonum videbatur, inieci. Iniunxit itaque Moyses, ut quamdiu viveret Ascemeli peregrinaretur, nec cuiusquam communione potiret. Sicque terminum nullatenus mendacem expectans, illum solum Deum consideret, cuius nullus est terminus, praeter quem non est alius Deus, cuius scientia complectitur omnia. Deum etenim illum conflatum vel comburemus, vel diminutum in mare proiiciemus. Taliter tibi praedecessorum actus manifestamus, tibique praebemus sapientiam, a qua quisque se divertens peccatorum sarcinam perseverantem sentiet, die gravissima, qui flatu buccinae omnium facto conventu, pallor incredulis insidebit.
¶ Dicent autem quidam tunc, se X. dierum spacio iacuisse: consultiores vero discretioresque, se nullatenus nisi per diem unam quievisse perhibebunt. Perscrutantibus vero, Quid de montibus fiet? intima, quoniam ego Deus eos radicitus confundam, sua fundamenta plana faciens penitus, et aequalia, nilque superius vel inferius dimittens. Illaque die nulli distorquere se poterunt, quando vocantem se sequantur: ubi nec tumultus aliquis efficietur, nec verbum Dei inquietabitur: nec quis prolocutor, nisi cuius verbum Deo placuerit, statuetur, qui dinoscit manibus inhaerens atque posterius. Quem tunc velut vivum et verum Deum adorabunt omnia. Ulic etiam malefactor omnis iacturam, benefaciens et credens nullam iniuriam, meritive detrimentum sentiet. Taliter Alchoran Arabice disposuimus, et correctiones inscripsimus, ut per ipsum omnes credentes atque memores efficiantur.
¶ Cum Dei veri sit omnis sublimatio, Alchoran propalare minime properes, priusquam tibi cuncta sua praecepta discernere permittam. Deum igitur iugiter preceris, ut tuam augeat sapientiam. Hoc quoque prius Adae praecepimus, cuius ipse prorsus oblitus, in nostris mandatis minime perseverans repertus est. Cui tamen ut angeli se subiicerent, nobis iniungentibus, omnes praeter Beelzebub paruerunt: quem Adae mulierique suae pessimum hostem futurum, ego patefaciens persuasi, ne illos educeret a paradiso, ubi nec fames, nuditasve, seu sitis, aut fervor accidet. Sic enim illis labor immensus incumberet. Diabolus autem eos e contra sic affatus est: Ego te quidem Adam ad aeternitatis et imperii nunquam senescentis arborem inde comestum adducam. Unde cibatis illis, membra genitalia patuerunt, quae de paradisi foliis sumptis tegere nitebantur. Sic igitur Adam, a Deo minime praeceptum operatus, ius mortale subivit. Illis tamen deinceps ad amorem Dei redeuntibus, prius male peracta Deus condonavit, viam insuper rectam patefaciens. Unde licet eis iniunxisset, ut omnis adversans alii descenderet illinc: verum eis viae dogma patefecit.
¶ Huius autem viae omnis imitator, hic saeculoque futuro timoris omnis expers permanebit. Omnibus autem me derelinquentibus, et meum nomen non invocantibus, viam angustam, et conventu publico caecitatem inferemus. Omnis tum huiusmodi dicet: Cur me saeculo praesente videntem hoc lumine privas? Cui Deus sic respondebit: Tu quidem meorum operum atque praeceptorum oblitus, hodie nostra premeris oblivione. Tale namque promeretur malefaciens, nostrisque praeceptis resistens. Alterius quidem seculi malum gravius est, perpetuumque. Quare non perpendunt, quot gentes per alchirna praecedentes, quorum habitationes atque labores moderni possident, confundimus? Haec tamen peritis non minimam noticiam adhibent, vindictae quidem negotium statim sequeretur, nisi propter verbum Dei praesignatum, ratum quidem et immutabile. Eorum tamen dicta patienter sustinendo indura: et Deum ante solis ortum et occasum, nocte quoque, horisque diurnis, usquequo mercedem ex meritis assequaris, deprecare, nec oculos tuos unquam ad uxores alienas, licet hoc mundo speciosas et preciosissimas, convertas. Apud Deum etenim timentibus, beneque sperantibus, res multo splendidior et melior reservatur.
¶ Praecipe tuae genti, ut patienter et iugiter orent, cum nos illis victum et vestitum praebentes, ab eis minime talia exigamus. Sed inquiunt: Si divinis cum virtutibus advenisset. Nonne testimonium de prioribus libris attulimus: Si cum malis ante eos obruissemus, dicerent, ante malorum iacturaeque contingentiam se nostris paruisse praeceptis, si sibi nuncii mitterentur. Dic igitur, expectent illi simul et ego, usquequo manifeste discutiatur, qui viam rectam divinaque praecepta secuti fuerint.
- ↑ propheta ille vel artifex. Ascemeli vitulum in deserto fudit. Exod. 32.