VENEBABILIBUS FRATRIBUS PATRIARCHIS, PRIMATIBUS, ARCHIEPISCOPIS, EPISCOPIS, ALIISQUE LOCORUM ORDINARIIS GRATIAM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLlCA SEDE HABENTIBUS.
PIUS PAPA IX.
VENERABILES FRATRES SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM
Amantissimi Redemptoris Nostri Christi Iesu Unigeniti
Filii Dei tanta fnit erga homines benignitas et
caritas, ut, veluti optime nostis. Venerabiles Fratres,
humana indutu» natura non solum saevissimos pro
nostra salute cruciatus, atrocissimamque crucis mortem perpeti, verum etiam in augustissimo sui corporis, sanguinisque sacramento nohiscum semper moerari, ac nos peramanter pascere et nutrire voluerit,
quo ipse in caelum rediens ad dexteram Patris nos
et sui numinis praesentia , et tutissimo spiritualis
vitae praesidio communiret. Neque contentus nos
tam insigni, ac plane divina dilixisse caritate, beneficia beneficiis cumulans, suique in nos amoris divitias profundens effecit, ut probe intefiigwremcfe, quod
cum dilelisset soos 'in finem dilexit eos. Namque se
aeternum Sacerdotem esse declarans secundum ordinem Melchisedech, suum in Catholica Ecclesia Sacerdotium perpetuo instituit, et illud idem Sacrificium,
quod ipse ad universam humanum genus a peccati
iugo, ac daemonis captivitate vindicandum et redimendum in ara crucis , pretiosissimo suo sanguine
effuso, semel peregit, pacificans sive quae in caelis
sunt, sive quae in terra , usque ad consummatio
nem saeculi permanere decrevit, et quotidie fieri, ac
renovari iussit per Sacerdotum ministerium, sola
offerendi ratione diversa , ut salutares uberrimique
suae passionis fructus in homines semper redunda
rent. Siquidem in incruento Missae sacrificio, quod
conspicuo Sacerdotum ministerio peragitur, illa ipsa
vivifica litatur victima , quae Deo Patri nos reconciliavit, quaeque omnem merendi, placandi, impe
trandi, ac satisfaciendi vim habens « illam nobis mortem Unigeniti per mysterium reparat, qui licet re
surgens a mortuis iam non moritur, et mors ei ultra
non dominabitur, tamen in semetipso immortaliter
atque incorruptibiliter vivens pro nobis iterum in
hoc mysterio sacrae oblationis immolatur » [1]. At
que haec est munda illa oblatio, quam nulla offerens
tium indignitas ac malitia inquinare unquam potest,
et quam Dominus per Malachiam nomini suo, quod
magnum futurum esset in gentibus, a solis ortu usque ad occasum in omni loco mundam offerendam
esse praedixit [2]. Quae quidem oblatio ineffabili
prorsus fructuum ubertate redundans praesentem aeque ac futuram vitam complectitur. Ea enim oblatione placatus Deus gratiam, donumque poenitentiae
coneedens, crimina et peccata etiam ingentia dimittit, ac licet peccatis nostris graviter offensus ab ira
ad misericordiam, a iustae animadversionis severitate
ad clementiam traducitur; ea temporalium poena
rum reatus et obligatio dissolvitur ; ea defunctorum
in Christo animae nondum ad plenum purgatae sublevantur, ea obtinentur quoque temporaria bona, si
tamen potioribus non officiant; ea Sanctis, et in
primis Immaculatae Sanctissimaeque Dei Genitrici
Virgini Mariae eximius quidam honor, cultusque conciliatur. Quocirca ex Apostolorum traditione divinum
Missae sacrificium offerimus « pro communi Ecclesiarum pace, pro recta mundi compositione, pro imperatoribus, militibus, sociis, pro iis, qui infirmitatibus laborant, qui afflictionibus premuntur, et universim pro omnibus, qui opis indigent, et pro defunctis in purgatorio degentibus, maximum hoc credentes adiumentum illis animabus fore, pro quibus
oratio defertur, dum sancta et perquam tremenda
coram iacet victima » [3](1).
Cum igitur nihil sit maius, nihil salutarius, nihil sanctius, nihil divinius incruento Missae sacrificio, quo idem corpus, idem sanguis, idem Deus et Dominus Noster Iesus Christus Deo pro omnium salute in altari per Sacerdotes offertur, et immolatur, iccirco Sancta mater Ecclesia tanto divini sui Sponsi ditata thesauro nunquam destitit omnem curam, operam, diligentiamque in id conferre, ut tam tremen dum mysterium a Sacerdotibus, quanta maxima fieri posset, interiore cordis munditia ac puritate perageretur, debitoque sacrarum caeremoniarum, ac rituum apparatu, cultuque celebraretur, ut ipsius mysterii magnitudo et maiestas vel externa quoque specie magis eluceat, et fideles ad rerum divinarum, quae in tam admirabili ac venerando Sacrificio occultae continentur , contemplationem excitentur Ac pari sollicitudine, studioque ipsa pientissima Nater nunquam cessavit suos fideles filios commonere, hortari, et inflammare, ut ea, qua oportet, pietate veneratione devotione ad hoc divinum Sacrificium frequentissime convenirent, praeeipiens, ut eidem omnibus de praecepto festis diebus ipsi interesse omnino deberent, animis ad illud oculisque religiosissime intenti, quo divinam exinde misericordiam, omniumque bonorum copiam sibi felicissime comparare possent.
Iam vero cum omnjs Pontifex ex hominibus assumptus , pro hominibus constituatur in iis , quae sunt ad Deum, ut offerat dona et sacrificia pro peccatis, tum pro egregia vestra sapientia apprime cognoscitis, Venerabiles Fratres , sacrosanctum Missae sacrificium ab animarum pastoribus esse applicandum pro populo eorum curae commisso, et huiusmodi obligationem ex Divino praecepto descendere iuxta Concilii Tridentini doctrinam , cum idem Concilium disertissimis , gravissimisque verbis edoceat « praecepto divino mandatum esse omnibus , quibus animarum cura commissa est , oves suas agnosoerey pro bis sacrificium offerre » [4](1). Notis simae quoque Vobis sunt felicis recordationis Benediecti XIV Deoessoris Nostri Litterae die 19 Augusti anni 1744 datae [5], quibus de hac obligatione copiose, sapienterque loquens, ac Tridentinorum Patrum mentem uberius explicans et confirmans, ad omnes controversias , quaestiones dubitationesque amovendas, clare aperteque declaravit et constituit, parochos, aliosque omnes animarum curam actu habentes debere Missae sacrificium pro populo sibi con credito peragere omnibus Dominicis aliisque de praecepto festis diebus, et illis etiam, quibus ipse in nonnullis Dioecesibus dierum de praecepto festorum numerum imminuens permiserat populis in servilia opera incumbere, sed caverat tamen, ut ipsi populi obligationi de Sacro audiendo satisfacere deberent Non mediocri certe iucunditate perfundimur, Venerabiles Fratres, cum ex relationibus, quas de vestra rum Dioecesium statu cum summa vestri nominis laude, ac pari animi nostri gaudio ad Nos, et hanc Apostolicam Sedem, veluti officii vestri ratio postulat, mittendas curatis, agnoscamus , animarum curatores huiusmodi sui muneris obligationem diligenter implere Dominicis et aliis, qui adhuc ex praecepto servantur, diebus, quibus Missae sacrificium pro populo sibi tradito celebrare haud omittunt. Sed minime ignoramus, pluribus in locis id a parochis iamdiu praeter mitti solere aliis illis diebus, qui antea veluti festi de praecepto erant colendi iuxta Constitutionem felicis memoriae Urbani VIII Decessoris pariter Nostri [6], et quibus haec Apostolica Sedes annuens variis Sacrorum Antistitum postulationibus, ac prae oculis habens causas , rationesque ab ipsis expositas , dum imminuit festos de praecepto dies, non solum permisit, ut populi servilibus operibus vacare possent, verum etiam indulsit, ut ipsi ab obligatione audiendi Sacrum essent exempti. Ubi enim haec benigna Santae Sedis Indulta in lucem prodierunt, statim plurium regionum parochi existimantes, se hisce diebus ita reductis solutos esse ab obligatione peragendi Sacrum pro populo, obligationem ipsam implere plane neglexerunt. Hinc porro invaluit consuetudo, ut earumdem regionum parochi commemoratis diebus sacrosanctum Missae sacrificium pro populo aplicare cessaverint, nec defuere qui eiusmodi consuetudinem tueri ac defendere non dubitarunt.
Nos igitur de spirituali universi Dominici gregis Nobis divinitus commissi bono vel maxime solliciti, ac non parum dolentes, ex huiusmodi praetermis sione fideles illorum locorum populos maximis spiritualibus fructibus privari, tanti momenti negotio occurrere statuimus, cum praesertim noscamus, hanc Apostolicam Sedem docuisse, parochos diebus festis etiam reductis debere Sacrum pro populo celebrare. Et sane quamvis Romani Pontifices Decessores Nostri enixis Sacrorum Antistitum petitionibus , ac variis pluribusque fidelium populorum indigentiis, et gravibus rerum, temporum ac locorum rationibus per moti festos de praecepto dies imminuendos censuerint,ac simul benigne concesserintutpopulihisce diebus servilia opera libere exercerent, quin Sacrum audire deberent, tamen iidem Praedecessores Nostri in hisce Induitis tribuendis integram inviolatamque legem esse voluerunt ut scilicet praedictis diebus nihil in Ecclesiis unquam innovaretur quoad consuetum divinorum officiorum ordinem et ritum, utque omnia eo prorsus modo peragerentur, quo antea peragi solebant, cum enunciata Urbani VIII Constitutio dene vigeret, qua festi de praecepto dies servandi fuerant praescripti. Ex quo parochi vel facile intelligere poterant, se illis diebus minime expeditos esse ab obligatione 'applicandi pro populo Missam, quae potissima ritus pars est, anim o praesertim reputantes Pontificia Rescripta eo plane, quem prae se ferunt, sensu esse omnino accipienda, et illa strictissimae esse interpretationis. Accedit etiam, ut haec Sancta Sedes in plurimis peculiaribus casibus de buiusmodi parochorum onere consulta haud omiserit per suas praesertim Congregationes sive Concilii, sive Fidei propagandae, sive Sacrorum Rituum, sive etiam per Sacram Poenitentiariam saepissime respondere et edicere, parochos eidem oneri esse obnoxios applicandi pro populo Missam illis etiam diebus, qui de festorum ex praecepto dierum numero fuerant sublati.
Itaque rebus omnibus maturo examine perpensis, atque in consilium adbibitis nonnullis Venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Nostrae Congregationis Tridentinis Decretis tuendis interpretandisque praepositae, hanc Vobis, Venerabiles Fratres, Enyclicam Epistolam scribendam esse censuimus, ut certam et'constantem normam legemque constituamus ab omnibus parochis sedulo diligenterque ob servandam. Quamobrem hisce Litteris declaramus , statuimus atque decernimus, parochos, aliosque omnes animarum curam actu gerentes sacrosanctum Missae sacrificium pro populo sibi commisso celebrare, et applicare debere tum omnibus Dominicis, aliisque diebus , qui ex praecepto adhuc servantur, tum illis etiam, qui ex imius Apostolieae Sedis indulgentia ex dierum de praecepto festorum numero sublati, ac translati sunt, quemadmodum ipsi animarum curatores debebant, dum memorata Urbani VIII Constitutio in pleno suo robore vigebat, antequam festivi de praecepto dies imminuerentur , et transferrentur. Quod vero attinet ad festos translatos dies id unum excipimus, ut scilicet quando una cum solemnitate divinum officium translatum fuerit in Dominicum diem, una tantum Missa pro populo sit a parochis applicanda, quandoquidem Missa, quae praecipua divini officii pars est, una simul cum ipso officio translata existimari debet.
Nunc vero paterni animi Nostri caritate illorum parochorum tranquillitati prospicere volentes, qui ob assertam consuetudinem memoratis diebus Missam pro populo applicare omiserunt, eosdem parochos ab omnibus quibusque praeteritis omissionibus Auctoritate Nostra Apostolica plenissime absolvimus. Et quoniam non desunt animarum curatores, qui peculiare aliquod reductionis, uti dicunt, Indultum ab hac Apostolica Sede obtinuere, concedimus, ut ipsi huiusce Indulti beneficio perfrui pergant iuxta tamen conditiones in Induito expressas, et donec parocho rum officium exercuerint in paroeciis, quas in prae sentiarum regunt et administrant.
Dum autem haec statuimus, et indulgemus, in eam profecto spem erigimur fore, Venerabiles Fratres, ut parochi maiore usque animarum studio et amore incensi huic obligationi applicandi Missam pro populo diligentissime ac religiosissime satisfacere gloriantur serio considerantes uberrimam caelestium praesertim munerum, ac bonorum copiam, quae ex hac in cruenti, divinique Sacrificii applicatione in chriatianam plebem eorum curae commissam abunde redundat. Cum vero Nos minime lateat, peculiares casus contingere posse, in quibus pro re ac tempore aliqua huius obligationis remissio parochis sit tribuenda, sciatis velimus, ab omnibus Nostram Concilii Congregationem unice esse adeundam ad huiusmodi ob tinenda Indulta , illis dumtaxat exceptis, qui a Nostra Congregatione fidei propagandae praeposita pendent, cum opportunas utrique Congregationi contulerimus facultates.
Nihil plane dubitamus, Venerabiles Fratres, quin pro eximia vestra episcopali sollicitudine omnibus et singulis vestrarum Dioecesium parochis, nulla interposita mora, sedulo manifestare velitis quae in hisce Nostris Litteris de eorum obligatione applicandi pro populo sibi commisso sacrosanctum Missae sacrificium suprema Nostra auctoritate confirmamus, ac denuo constituimus , volumus, praecipimus , et mandamus. Ac persuasissimum quoque Nobis est , Vos maximam adhibituros esse vigilantiam, ut animarum curatores hanc etiam sui muneris partem diligenter impleant, ac studiose observent quae a Nobis in hisce Litteris statuta 1 atque sancita sunt. Optamus autem ut harum Litterarum exemplar in Tabulario episcopalis cuiusque vestrum Curiae perpetuo asservetur.
Cum autem, Venerabiles Fratres, probe noscatis, sacrosancto Missae sacrificio magnam fidelis populi contineri eruditionem, ne intermittatis unquam, parochos praesertim, aliosque divini verbi praecones et eos quibas demandatum est munus erudiendi Christianum populum, monere, hortari ut fidelibus populis tam sancti tamque admirabilis Sacrificii necessitatem, praestantiam, magnitudinem, finem, fructus studiosissime et accuratissime exponant explicent , ac simul fideles ipsos excitent, inflamment, quo eidem Sacrificio ea qua par est fide , religione ac pietate frequentissime intersint, ut divinam misericordiam , et omue , quo indigent, beneficiorum genus sibi comparare queant. Neque desinatis omnem operam et industriam impendere, ut vestrarum Dioecesium Sacerdotes ea morum integritate, gravitate, eaque totius vitae innocentia, sanctitate emineant, quae illos omnino decet, quibus unis datum est divinam consecrare Hostiam, ac tam sanctum , tamque tremendum perficere Sacrificium. Quocirca omnes sanctissimo Sacerdotio initiatos etiam atque etiam monete, urgete, ut serio meditantes ministerium , quod acceperunt in Domino, illud impleant, et continenter memores dignitatis, ac caelestis potestatis, qua praediti sunt, virtutum omnium splendore, ac salutaris doctrinae laude refulgeant, summaque animi contentione in divinum cultum, divinasque res et animarum salutem incumbant, ac seipsos hostiam vivam et sanctam Domino exhibentes, et mortificationem Iesu in suo corpore semper circumferentes puris manibus, et inundo corde placationis Hostiam rite offerant Deo pro sua ac totius mundi salute.
Denique nihil Nobis gratius, Venerabiles Fratres, quam hac etiam uti occasione, ut iterum testemur, et confirmemus praecipuam, qua Vos omnes in Domino prosequimur, benevolentiam, ac simul Vobis addamus animos, ut maiore usque alacritate pergatis omnes gravissimi pastoralis vestri muneris partes strenue ac sedulo obire , et intentissimo studio dilectarum ovium saluti incolumitatique consulere.
Pro certo habete, Nos paratissimos esse ad ea omnia libentissime agenda, quae ad maiorem Vestram ac Dioecesium vestrarum utilitatem procurandam conducere posse noverimus. Interim vero caelestium omnium munerum auspicem, ac, studiosissimae Nostrae in Vos voluntatis testem accipite Apostolicam Benedictionem , quam intimo cordis affectu Vobis ipsis, Venerabiles Fratres, cunctisque Clericis, Laicisque fidelibus cuiusque vestrum vigilantiae commissis amantissime impertimur.
Datum Romae apud Sanctum Petrum die 11 Maii Anno MDCCCLVIII. Pontificatus Nostri Anno Duodecimo.