Biblia Sacra interprete Sebastiano Castellione/Jobus

CAPVT I.

Sanctitas Iobi, filii, pecora. In istum Satan. Abacta pecora Iobi, filii percussi turbine.

1 Vir fuit in regione Husa, nomine Iobus, qui vir integer, probus, religiosus, et a maleficiis abhorrens erat. 2 Huic septem filii et filiæ tres natæ funt. 3 Pecus eius fuit balantum septem millia, camelorum tria millia, boum iuga quingenta, et asinae quingentae, copiosissimumque fervitium: denique fuit is vir omnium locupletissimus orientalium. 4 Convenerant autem aliquando eius filii, et convivia alternis diebus suae quisque domi agirabant, arcessitis suis tribus sororibus, quae secum epularentur. 5 Quibus durantibus conviviorum diebus, Iobus eos arcessitos lustrabat, et primo mane totidem hostias, quot erant ipsi, immolabat, cogitans fieri posse, ut sui liberi peccavissent, et animo maledixissent Deo : atque ita quotidie faciebat Iobus. 6 Accidit autem quodam die, ut divi convenirent, et apud Iovam adstarent, quum quidem etiam satan una cum eis adesset. 7 Tum Iova satani: unde venis? inquit. Et satan Iove respondens, ex peragranda, inquit, obeundaque terra. 8 Tum Iova: ecquid animadvertisti, (inquit satani,) Iobum meum in terris incomparabilem virum, integrum, probum, religiosum, et a maleficiis alienum? 9 Hic satan Iove respondens, quasi vero gratis, inquit, religiosus fit Iobus, 10 quem tu nimirum, eiusque familiam et facultates omnes undique circumvallaveris, et eius negotia fortunes, ut eius pecus per terram propagetur. 11 Sed age, iniice manum, et tange, quidquid habet, ni tibi palam maledicet. 12 Tumn Iova satani : en quidquid habet, tibi in manum permittitur: sic tamen, ut ipsi manum non adferas. Ita abiit ex Iovæ conspectu satan. 13 Igitur quodam die, quum Iobi filii filiæque cibum caperent, vinumque biberent in domo fratrum natu maximi: venit ad Iobum nuntius, qui sic ei retulit : 14 quum ararent boues, et asinæ secundum eos pascerentur: irruerunt Sabæi,qui eos ceperunt, famulis ferro caesis, me uno elapso, qui id tibi nuntiarem. 15 Adhuc illo loquente supervenit alius, qui ita dixit: lapsus de cælo divinus ignis, et balantes et famulos incensos confecit, me uno elapso, qui id tibi nuntiarem. 16 Adhuc loquebatur ille, quum superveniens alius ita narrat: Chaldæi tripartito camelos adorti ceperunt, famulis ferro trucidatis, me uno elapso, qui te certiorem facerem. 17 Quum adhuc ille verba faceret, adest alius, qui sic ait : 18 filii filiæque tuae in aedibus sui fratris natu maximi epulabantur, 19 et ecce ventus ingens, a silvae tractu profectus, in quatuor domus angulos impegit, qua in iuvenes collapsa, mortui sunt, uno me elapso, qui te facerem certiorem. 20 Tum Iobus surrexit, et, lacerata toga, tonsoque capite, procidit humi, Deumque venerans inquit : nudus ex utero meæ matris egressus, nudus eodem revertar. Iova dederat, Iova idem abstulit, Iovæ nomini grates agantur. 21 Atque in his omnibus nihil peccavit Iobus, neque quidquam in Deum inepte egit.

Caput II

Ad Iovam satan contra Iobum. Iobi ulcera, coninx infesta, impia. Amics tres consolantes aerumnosam.

1 Quodam autem die, quum convenissent divi, et apud Iovam adstarent, quum quidem etiam satan, qui inter eos venerat, apud Iovam staret: Iova satanem sic interrogavit: 2 undenam ades? Cui satan respondens, ex perlustranda, inquit, ac perambulanda terra 3 Et Iova, ecquid animum advertisti, inquit, ad Iobum meum, cui nemo in terris par est? virum integrum, probum, religiosum, et a maleficiis abstinentem: qui adhuc suam retinet integritatem, frustraque mihi tu, ut eum perderem, persuasisti. 4 At satan, pellem pro pelle, inquit: et, quidquid habet homo, dat pro sua vita. 5 Verum tange, iniecta manu, eius membra atque corpus, ni tibi coram maledicet. 6 Et Ioua fatani : is tibi in manum datur, inquit, sed ab eius vita cave. 7 Igitur digressus a Iovæ conspectu satan, Iobum a planta pedum ad verticem usque tam diris ulceribus adfecit, 8 ut, sumta testa, sese scaberet, idque sedens in medio pulvere. 9 Atque eius uxor sic ei dicere: adhuc tu perseveras in integritate tua: age sane Deo gratias, et morere. 10 At ille : insanarum more loqueris, inquit ei: scilicet bona acceperimus a Deo, et mala non accipiemus? Atque in his omnibus nihil peccavit oratione sua Iobus. 11 Ceterum quum audivissent tres Iobi amici, quantum ei mali evenisset : convenerunt diversis ex locis, Eliphas Themanita, Baldadus Suhita et Sophar Naamathita, et simul ad eius vicem dolendam, et eum consolandum venerunt. 12 Ac eum procul conspicati, quum non agnovissent : ploratum magna voce ediderunt, et, lacerate sua quisque toga, ac pulvere in aerem iacto capita conspersi, 13 federunt apud eum humi per septem dies, totidemque noctes, nullo ei quidquam dicente, quippe qui viderent, quanta doloris esset magnitudo.

Caput III

Iobus impatiens in Deum. Morsis descriptio. Malorum finis.

1 Deinde Iobus apertoore diem suam huiusmodi verbis loquens exsecratus est: 2 pereat meus natalis dies, et nox, in qua dictum est, genitum esse marem, 3 sit ille dies tenebricosus, nec eum desuper curet deus, nec ei splendor adfulgeat. 4 Eum foedent tenebrae, tetraque nox. 5 Ei nubes incubet, quae tamquam acerbissimum diem horrifi(c)et. 6 Noctem illam occupet caligo, ne coniungatur cum diebus anni, ne in mensium numerum veniat. 7 O sit illa nox solitaria, nec cadat in eam ovatus: 8 eam exsecrentur, qui detestantur dies, Leviathanem excire conantes. 9 Caligent eius diluculi stellae: praestolata lucem non adsequatur, neque cernat aurorae lumina, 10 quae mei ventris ostia non obseraverit, atque ita labores meis non subtraxerit oculis. 11 Cur non ab utero mortuus sum? cur non egressus ex ventre expiravi? 12 Quare genibus exceptus? quid suxi ubera? 13 Nunc enim tranquille iacerem dormiens, atque ita demum quietus cum orbis regibus atque arbitris, 14 qui sibi ruinas extruxerunt, aut cum principibus, qui aurum habuerunt, qui suas argento refersere domus; 15 aut tamquam latens abortus nullus essem, sicut infantes, qui lucem non viderunt. 16 Illic impii saevire desierunt, illic viribus fatigati quiescent, 17 simulque vincti requiecunt, nullam audientes vocem praefectorum. 18 Illic et infimi sunt et summi et servi a suis liberi dominis. 19 Cur lux aerumnosis, cur animo tristibus vita datur? 20 Qui mortem exspectantes non adsequuntur, quum eam acrius indigent, quam pecunias: 21 qui Laetitia gestientes exsultarent, si sepulcrum invenirent: 22 hominibus, quorum fata latent operta divinitus. 23 Nam meum cibum meus antevenit gemitus, meaque fluunt undatim suspiria. 24 Etenim, quod pavebam, id mihi contigit. 25 Infelix, inquietus, irrequietus, invasus sum atrociter.