Carmina (Auctor incertus), J. P. Migne
I. Carmen in laudem episcopi Narbonensis.
(1129B)
Pulchif . . . radians meritis et vitae fovebo
Apparet in cunctis praeclarus ille triumphis
Sic te vita pia, sic mens te sepit honesta,
Et merito radies honor in orbe Dei.
Data quondam tibi series, et origo praeclara
Extitit in saeculo. Enites gratiae dono.
Quae namque pontifex sola sortitus opimam
Rexit multifariter divina dignatione Narbonam.
Sicque Beterrensem Petrus elimaverat urbem,
Deceat ut caelicis talem copulare phalangis.
II. Carmen in Sisenandum regem.
Quid Sisenandum recolam gratia praecipua regem
Populos qui rite rexit, cunctosque refovit.
Illustrium si exeam generoso fomite pompas,
(1129C)Ignosce ipse proprias stirpis inclita venas.
Bonum propagine: geminae refulgere lucernae.
At Lupus, Brutioque tui germani decori,
Quibus clarissimo ditatus Britio natu
Obtinuit legali Justam aequitate matronam
Mihique videlicet extat unicus error
Unicum sortita pignus mirabile nobis
In quo retentans pii gaudia magna viri.
III. Carmen ad quemdam diaconum.
Haec tua alme Deus Christi sancteque levita,
Et vincis merito, transcendis culmine caelos
Stirpis origo tuae licet nobilissimo fulta
Eniteat praeconio sanguineque praeclaro:
Quo tamen constitit amplius propagata succensu
Tibi namque Dei summus ordo sacer gloria
(1129D)Adtributus, spes cui erat, nites vita pudica.
Nullusque labe tacti conscia facinoris,
Optimi more ut genti redoles virtutibus
Lectorisque alabastro pedibus dominicis
Preciosum fundis nectar ungine catholico.
Delibatum ipse constans vario charismatum
Munera et sancta carpens dona larga spiritus
Adfuturis enim electis praemiorum sociis.
IV.
Cernite cuncti praesens quod pagina gestat
(1130B)Sacris eloquiis quod profert ipsa sanctissima vatis:
Fructuosi namque dulcis ex ore loquela
Suavi emulcet.
Procedens jugiter suavi evoma permulcet
Cunctorum corpora sistentium sibi devota
Dulcisonis elabimur charismatum donis,
Concentibus dulcifluis,
Promet facundo ex ore carminis almi glorificum Dño. melos.
Sic denique claro intonans eloquio fandi
Dogmatis praecelsi crebris refulsit miraculis olim,
Claret aspectu jocundo, et hilaris semper
Emicat jubar rutilans introrsus viri in corde dedicato
Coruscans caelitus Paraclyti lumen infulsum,
(1130C)Resplendens sedulle ulla sine intermissione beatum.
Angeli ad instar intuitu vultus almi
Sereno semperque pio cernere obtutum,
Cunctos quos conspicit ipse docet ovans.
Nec tantum scilicet frequenti admonet verbo,
Quantum suo videlicet aedificat sequaces exemplo:
Docet enim indesinenter quodcumque facit
Quia facit instanter omne quod ipse docet.
Sanctorum agmina beata cura alacri pernicique
Arctam incunctanter intrare protinus per viam
Paradisi tripudiando ocius pertingere portis
Angelicis illico potiri choris consortio dignus.
Martyrum catervis contubernio mox adjunge beatis
Regnum et aeternum peremniter frui per saecula cuncta
(1130D)Linquere mundum suis cum illecebris omnem
Temere divitias potius renuntiare opibus cunctis.
Aurum despicere, respuere omnino argentum,
Parsimoniae cibis ut optimo pasci.
Tollere crucem, et pium sequi pastorem
Qui parat eximios servis post labore tropheos
Ac post immensa gemiti atque semita lachrymarum
Reddet bravii superni in exultatione triumphos.
Parans quoque insontibus, praemia quia libere queant
(1131A)Adipisci suis promeritis vitam aeternam.
Sed quis mortalium queat cuncta sigillatim explicare sermone
Virtutum merito pollet quibus etiam ille?
Miraculis floret patientia ineffabilis semper
(1132A)Minima namque ex magnis humilima de praecelsis
Tripietis nimirum versiculis, omniumque effectum
Memoriae tradere volui exiguus ipse
Maneat ut semper ejus in compositione honoris
Omnium more nomen semperque per aevum.