Noctu Bobbus et Randius in vastitie Nivatae
Bob.: Heus tu, quid agis solus? Vetuste Calcee!
Rand.: Num, macce, tibi solus videor? Quot arbores
juccae, viden, comites adsint mihi saxaque?
Peto bona litora tres dies Californiae.
Bob.: Ades ferme gaude, jam montibus tenus
pergas. Viam novisti tu, vulpes vetus.
Mirum te convenire puto sub siderum
patulo nitore! Mexici novi ultimum
sedentem vidi vians te in sabulo rubro,
et en tu nunc sedens Nivatae in aridis!
Rand.: Heu, si propius venio, patent longinquius.
Eos trans montes Americae finem peto.
Bene dicis; dicunt esse terrae maximam
regionem, at semper invenio, quem noveram!
Bob.: Et astra semper ibi, numquam lares movent!
Rand.: Hahae. Videtur esse mihi deceptio;
saepto fortasse tenemur more nos bubum...
Erus mutat scaenas at eidem huic insumus.
Bob.: Nimium bibis! Quod hic pauci sumus, liquet
nos saepe convenire! Qui? Nos vel pilae
vagantes herbosae, cojotes vel vepres!
Rand.: Placent potius mea verba. Vide, Deus faber
has scaenas apparat mihi. Si nemo coest,
caelum mihi tantum mane coloribus illinit!
Hoc consilium stultus libenter cogito,
cerebrum plenum sabulo fortasse cogitat.
Bob.: Placet minime sabulum: meam velim domum,
aquam velim lotoriam... velimque filium...
Rand.: Velim mei videre ego an vivant adhuc...
Bob.: Si filius manes, fieri pater nequis...
Rand.: Bene dicis. Hic breviter fruaris hoc foco,
Sedeas mecum quaeso fabulos nigros habe.
Bob.: Tibi vix satis est! Ede tu, longam pergam viam,
perire decet, vigilabo. Longinquus manet
Vetus Pagus! Velit Deus obvenias mihi.
Ni fit vale bene! Sit via plena coloribus.
Rand.: Donec caelum camera est, iter placet. Vale.
